Γεμίσαμε με θεολόγους της πολυθρόνας, με "πατέρες" του σαλονιού.

Από το προσωπικό προφίλ στο facebook

Του π.Παύλου Παπαδόπουλου 

Όλοι οι Πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησία μας ασκήθηκαν μέσα σε ερήμους, μέσα σε μοναστήρια, μέσα στον κόσμο. Ασκήθηκαν, δεν φιλοσόφησαν. Ασκήθηκαν, δεν βγαίναν selfie και γράφανε όμορφα λογάκια για τα like όπως κάνω και εγώ.

Να έχουμε τοιλάχιστον το "γνώθι σαυτόν".

Οι Άγιοι δεν είχανε απλά αγάπη, είχανε αγιοπνευματική ζωή. Είχανε αγάπη προς τον Χριστό, προς την Αλήθεια, προς τον συνάνθρωπο. Όχι ασυδοσία. Όχι αδιακρισία. 

Διότι εκεί φτάσαμε. Καλός χριστιανός να είναι αυτός που δέχεται την αμαρτία του άλλου. Μέγα λάθος.

Η Εκκλησία δέχεται τον άνθρωπο. Την αμαρτία του την θεραπεύεει με τα μυστήριά της.

Όπως το νοσοκομείο. Ο άνθρωπος πηγαίνει στο νοσοκομείο όπως είναι. Με τις πληγές του, τα τραύματά του. Όμως πηγαίνει εκεί για να θεραπευτεί, όχι για να μείνουν οι πληγές του ίδιες. Πηγαίνει στο νοσοκομείο όπως είναι, ώστε να θεραπευτεί. Να μην μείνει ο ίδιος, να αλλάξει, να γίνει καλά. Αλλιώς δεν έχει νόημα να έρθει στο νοσοκομείο.

Έτσι και εδώ. Δεν έχει νόημα ο άνθρωπος να έρθει στην Εκκλησία, εάν δεν είναι διατεθειμένος να αλλάξει. Και εάν έρθει και φύγει επειδή τα βρήκε "σκούρα" δεν φταίει η Εκκλησία. Τί ευθύνη έχει ο ιατρός εάν εσύ αρνήσε την εγχείρηση; Τί ευθύνη έχει η Εκκλησία, δηλαδή ο Χριστός εάν εσύ αρνήσε την βοήθειά Του;
Η ευθύνη είναι δική μας. 

Είπαμε όμως: Το πάθος της ανθρωπαρέσκειας μας κάνει να κηρύττουμε σωτηρία άνευ όρων, μας κάνει να κηρύττουμε περί αγάπης χωρίς διάκριση, συγχώρεση χωρίς μετάνοια.

Δεν θα τα βρούμε με τον Χριστό στην άλλη ζωή, εάν δεν τα βρήκαμε σ'αυτήν.
Εάν το νομίζουμε αυτό πλανόμαστε και πλανούμε.

Υ.Γ. Οι άνθρωποι με κοσμικό φρόνημαέχουν χάσει εδώ και καιρό την συνείδησή τους και την ορθή κρίση των πραγμάτων. Σιγά σιγά βλέπουμε να χάνεται και από "ανθρώπους της Εκκλησίας". Ειδικά από κληρικούς που λόγο της ευφυΐας τους και της οξύνοιας του νού τους χάνονται μέσα στο πέλαγος των εννοιών διότι στηρίζονται στην δική τους κρίση, στις δικές τους δυνατότητες και δυνάμεις, χωρίς την Χάρη, χωρίς προσευχή, χωρίς υπακοή, χωρίς ταπείνωση, χωρίς καθαρή ζωή.

Και αυτό συμβαίνει γιατί γράφουν πολύ, μιλούν πολύ αλλά δεν ζουν ασκητικά. Χωρίς άσκηση ο χριστιανισμός είναι νεκρός. 

Μπορώ να ζήσω χωρίς τα like, μπορώ να ζήσω χωρίς επαίνους, χωρίς "μπράβο πάτερ, είσαι άνθρωπος της αγάπης";

Μην θέλουμε να γίνουμε άνθρωποι της αγάπης. Τέτοιοι άνθρωποι γέμισαν τις αιρέσεις και την αθεΐα.

Άνθρωποι του Θεου να γίνουμε και θα έχουμε και αγάπη και την διάκριση για να την ασκήσουμε...

Υ.Γ. Είμαστε μέσα στα σκατά και νομίζουμε ότι είμαστε μέσα σε ευωδιαστό λιβάδι...

Καλή μετάνοια να έχουμε, εύχεσθε.