diakonima.gr
Αθανάσιος Γιουσμάς
(Πρεσβύτερος)
Πρόσωπα και πράγματα
έχουν την ιστορία τους και γιατί όχι και την προϊστορία τους. Την ιστορία του
και την προϊστορία του έχει και ο Τίμιος Σταυρός που η Μητέρα μας Εκκλησία τιμά
την Παγκόσμια Ύψωσή Του στις 14 Σεπτεμβρίου.
Εμείς σε αυτό μας το
άρθρο εδώ ας σταθούμε.
Στο δυτικό τμήμα της
Ιερουσαλήμ, έξω από τα τείχη και μέσα σε δασώδη όμορφη κοιλάδα, βρίσκεται η ονομαστή
Μονή του Τιμίου Σταυρού. Στο καμπαναριό της κυματίζει η γαλανόλευκη, λίγο πιο
κάτω από το Κοινοβούλιο του Ισραήλ! Στο σημείο αυτό, κατά την παράδοση, είχε
φυτευτεί το ξύλο του Σταυρού, της καταδίκης του Ιησού.
Ας παρακολουθήσουμε
όμως, την όλη υπόθεση:
Ο ανιψιός του Αβραάμ,
ο Λωτ, μετά την καταστροφή των Σοδόμων, κατέφυγε σε κάποιο σπήλαιο, αυτός και
οι δύο του κόρες. Εκεί τον μέθυσαν οι θυγατέρες του «και εκοιμήθη μετ’ αυτών»
(Γεν. 19, 34)! Σύμφωνα με μία συριακή παράδοση, ο Λωτ εξομολογήθηκε το αμάρτημά
του στον πατριάρχη Αβραάμ και τον παρακάλεσε να προσευχηθεί στο Θεό να τον
συγχωρήσει. Παρ’ όλο τούτο, καθημερινά δεν έπαυε να παρακαλεί το Θεό.
Κάποια ημέρα
παρουσιάστηκε στο Λωτ ένας άγγελος και του έδωσε τρία ραβδιά το καθένα από ένα
είδος δέντρου. Κέδρος, πεύκο και κυπαρίσσι. Με την εντολή να τα φυτέψει και να
φέρνει καθημερινά νερό από τον Ιορδάνη να τα ποτίζει. Εάν βλαστήσουν του είπε,
τότε αυτό θα σημαίνει πως ο Θεός δέχτηκε τη μετάνοιά σου, διαφορετικά θα είσαι
κολασμένος για πάντα. Γεμάτος χαρά ο Λωτ, έκαμε όπως του υπέδειξε ο άγγελος.
Ενώ όμως επέστρεφε
από τον Ιορδάνη με το νερό, συνάντησε το μισόκαλο διάβολο, που του φθόνησε τη
μετάνοια, μεταμφιεσμένο σε φτωχό άνθρωπο και ο οποίος του ζήτησε να πιεί. Λίγο
πιο πέρα συνάντησε και δεύτερο και τρίτο, μέχρι που εξαντλήθηκε το νερό. Αυτό
έγινε αρκετές φορές κι ο Λωτ άρχισε να απελπίζεται, γιατί θα ξεραινόντουσαν τα
τρία ραβδιά.
Τότε φάνηκε για
δεύτερη φορά άγγελος Κυρίου και τον πληροφόρησε πως τα ραβδιά βλάστησαν και
μεγαλώνουν χωρίς νερό. Έτσι βεβαιώθηκε πως ο Θεός δέχτηκε τη μετάνοιά του!
Σήμερα στο Μοναστήρι
δείχνουν τον τόπο κάτω από μία Αγία Τράπεζα, όπου ο Λωτ φύτεψε το τρισύνθετο
ξύλο από κέδρο, πεύκο και κυπαρίσσι.
Όταν ο βασιλιάς
Σολομών είδε το παράξενο αυτό δέντρο διέταξε να το κόψουν, για να το
χρησιμοποιήσει στην ανοικοδόμηση του Ναού. Όμως, σύμφωνα με την παράδοση, σε
καμία χρήση δεν ταιρίαζε, γιατί άλλοτε μίκραινε κι άλλοτε μεγάλωνε. Έτσι το
ονόμασαν ξύλο κατάρας κι έμενε για χρόνια αχρησιμοποίητο.
Αυτό το ξύλο
αργότερα, κατ’ εντολή του αρχιερέα Καϊάφα, χρησιμοποίησαν οι άνομοι Εβραίοι για
την κατασκευή του Σταυρού του Ιησού. Κι αυτό γιατί λόγω των αυξομειώσεών του,
θα έκαμε το μαρτύριο του Ναζωραίου φρικτότερο! Έτσι από ξύλο της κατάρας, έγινε
το ξύλο της ευλογίας…
Εμείς έκτοτε το Ξύλο
του Σταυρού όχι απλώς το προσκυνάμε και το τιμούμε, αλλά το λατρεύουμε, το
λιτανεύουμε, το ασπαζόμαστε… Έγινε για όλους μας το «ξύλο της ζωής», το
«τρισμακάριστο και πανσεβάσμιο ξύλο», το «τρόπαιο» και το «όπλο» κατά των
δαιμόνων. Αυτόν, τον πανάγιο του Χριστού Σταυρό, «αοράτως» περικυκλώνουν οι
Ασώματες Δυνάμεις κι όλοι εμείς οι πιστοί σε Αυτόν καταφεύγουμε, γιατί αποτελεί
«της οικουμένης φύλακα» και «της Εκκλησίας δόξα».
Για το λόγο αυτόν
κατά το 325 μ.Χ. Τον αναζήτησε η βασιλομήτωρ και Αγία Ελένη στα Ιεροσόλυμα,
όπου παρέμεινε «κεκρυμμένος» στα έγκατα της γης.
Για το λόγο αυτόν στη
συνέχεια ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Μακάριος Τον ύψωσε στον άμβωνα του Ναού και
βλέποντάς Τον οι Χριστιανοί προσευχόμενοι έλεγαν και ξανάλεγαν το «Κύριε
ελέησον». Κάτι που λέμε κι εμείς την ημέρα της Υψώσεως… Για το λόγο αυτόν ως
σήμερα σχηματίζουμε το Σταυρό στο σώμα μας και με αυτόν τελεσιουργούμε τα
Μυστήρια και λαμπρύνουμε τους Ναούς μας.
Ο Σταυρός του Χριστού
αποτελεί για όλους μας την «ουρανομήκη κλίμακα», τη σκάλα δηλαδή εκείνη που μας
οδηγεί από τη γη στον ουρανό και μας κάνει συγκατοίκους των αγγέλων…
Παραμένουμε πιστοί
και αφοσιωμένοι σε Αυτόν!
Δημοσίευση σχολίου