Ο «σπερματικός λόγος» στην αρχαία Ελληνική Γραμματεία

ierapostoli.gr

Βρισκόμαστε απόψε σχεδόν στο κέντρο της σύγχρονης Αθήνας και πολύ κοντά μας ο ιερός βράχος της Ακρόπολης του Χρυσού αιώνα του Περικλή με ό,τι απόμεινε απ’ το πέρασμα του χρόνου, τις λεηλασίες, καταστροφές και αρπαγές τόσων λαών που πέρασαν από εδώ, εδώ και δυόμισυ χιλιάδες χρόνια. Άρπαξαν ό,τι πολύτιμο και όσα δεν κατέστρεψαν και εξαφάνισαν τα τοποθέτησαν στα δικά τους μουσεία και δεν μας τα επιστρέφουν, γιατί, όπως λένε, εδώ δεν είναι ασφαλή, επειδή κινδυνεύουν να μας τα κλέψουν και να χαθούν!!

Δεν προβάλλει πια στο ψηλότερο σημείο της Ακρόπολης στο γαλάζιο φόντο του καθαρού Αττικού ουρανού, το κολοσσιαίο Χάλκινο άγαλμα της γαλανομάτας θεάς του Λόγου και της Σοφίας βγαλμένο απ’ τα χέρια ενός Φειδία, ούτε βέβαια υπάρχει εκεί και πουθενά αλλού το Χρυσελεφάντινο άγαλμα της ίδιας θεάς, έργο και αυτό του Φειδία. Πιο κάτω ολόγυρα απ’ τον ιερό βράχο ερείπια ναών τα ιερά των ηρώων, τα αγάλματα, οι παλαίστρες και οι βωμοί, όλα πλασμένα σε μορφές μέτρου και αρμονίας από ευγενικό υλικό Πεντελικού μαρμάρου. Εκεί ήταν η ομορφιά που μαρμάρωσε.

Εκεί γύρω ήταν η πόλη που γι’ αυτήν είπε ο μεγάλος Περικλής: «και για άλλους λόγους η πόλη μας είναι αξιοθαύμαστη, φιλοκαλούμε χωρίς τρυφηλότητα και φιλοσοφούμε χωρίς μαλθακότητα».

Όλη όμως αυτή η ομορφιά στην Τέχνη, όλη η δόξα της Αθηναϊκής πολιτείας που δεν έκτισε μόνο Παρθενώνες, αλλά είδε και το στεφάνι της νίκης στους Περσικούς πολέμους και ίδρυσε μια αληθινή δημοκρατία, όλα αυτά δεν ικανοποιούσαν τον ειδωλολατρικό κόσμο της εποχής εκείνης, ούτε στην Αθήνα ούτε πουθενά αλλού στον Ελλαδικό χώρο.

Οι θεοί των ελλήνων όπως τους παρουσίασε ο Όμηρος και ο Ησίοδος με πράξεις βίας, μίσους, αντιζηλίας, μοιχείας, πορνείας, βιασμού, παιδεραστίας, αιμομιξίας, ομοφυλοφιλίας, απάτης παιδικής ασπλαχνίας κ.λ.π., δεν ικανοποιούσαν τις πλατιές μάζες, γιατί έβλεπαν ότι όλα αυτά ήταν η θεοποίηση των ανθρωπίνων παθών των αρχόντων της εποχής εκείνης.

Ο ειδωλολατρικός κόσμος μετά τους Ομηρικούς Χρόνους τόσο στην κυρίως Ελλάδα, όσο στο Εύξεινο Πόντο, τα παράλια της Μ. Ασίας, στην Κάτω Ιταλία και Σικελία πλήρωνε το τίμημα της παρακοής του και βρίσκονταν κάτω από την Οργήν του Θεού , όπως υπογράμμισε ο Απόστολος Παύλος (Ρωμαίους α΄ 18).

Πολύ παραστατικά μας δίνει την κατάντια των ανθρώπων της εποχής εκείνης ο Ευριπίδης στο έργο του Βάκχαι , όπου προβάλλει το Διόνυσο ως μεγάλο ευεργέτη των ανθρώπων! Γιατί, όπως γράφει, ο Διόνυσος πρόσφερε στους ανθρώπους ως δώρο το μέθυ , το κρασί δηλαδή. Με αυτό μεθούσαν και ξεχνούσαν προσωρινά τα βάσανα, τις πίκρες και τις απογοητεύσεις.

Μέσα όμως σ’ αυτό το βαθύ σκοτάδι της ειδωλολατρίας υπήρξαν πάρα πολλοί σοφοί πρόγονοί μας, σχεδόν όλοι οι άνθρωποι των γραμμάτων που αντιλήφθηκαν νωρίς την παράλογη μορφή της θρησκείας τους, άσκησαν σκληρή κριτική για τους θεούς, τη δεισιδαιμονία, τις θυσίες, τη μαντική και τις μαγικές θεουργίες.

Παράλληλα μίλησαν για ένα Θεό προσωπικό, αίδιο, αγέννητα, αιώνιο, δημιουργό και κυβερνήτη του κόσμου. Για ένα Θεό Παντοδύναμο, Πάνσοφο, Παντογνώστη, προστάτη των ταπεινών και αδυνάτων.

Οι φιλόσοφοι αυτοί που έσπειραν τα σπέρματα του μονοθεϊσμού στα έργα τους, οι φιλόσοφοι του σπερματικού λόγου όπως τους ονόμασαν οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς και οι πατέρες της εκκλησίας μας, είναι οι πρόδρομοι και διδάσκαλοι του Χριστιανισμού πριν από την έλευση του Σωτήρος Χριστού.

Τέτοιοι ήσαν ο Ξενοφάνης, ο Κολοφώνος, ο Ηράκλειτος, ο Θεαγένης, ο Ρηγίνος, ο Εμπεδοκλής, ο Παρμενίδης, ο Αναξαγόρας και ο μαθητής του ο Μητρόδωρος, ο Αναξίμανδρος, ο Πρωταγόρας (φίλος του Περικλή και του Ευριπίδη που το 411 οι φανατικοί ειδωλολάτρες τον κατηγόρησαν για αθεΐα και στην προσπάθειά του να φύγει, για να σωθεί πνίγηκε στην θάλασσα), ο Σωκράτης, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, ο Πρόσδικος, ο Θεόφραστος, ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής, ο Ευριπίδης, ο Αντισθένης, ο Δημόκριτος, ο Διογένης ο Κυνικός, ο Θεόδωρος ο Κυρηναίος, ο Ευήμερος, ο Επίκουρος. Οι Σοφιστές, οι Στωικοί, οι Περιπατικοί και όλοι σχεδόν οι επιφανείς πρόγονοί μας.

Οι πολλοί από αυτούς τους φιλοσόφους διώχτηκαν, ταλαιπωρήθηκαν ή και βρήκαν τραγικό θάνατο (Αισχύλος, Πρωταγόρας, Ευριπίδης, Σωκράτης, κ.λ.π.)

Τα σπέρματα της ορθής πίστης περί θεού στην προς Χριστού φιλοσοφία είναι έμμεση αποκάλυψη του Θεού στους ειλικρινείς αναζητητές της αλήθειας μας λέγει ο Άγιος Ιουστίνος ο φιλόσοφος, απολογητής και μάρτυρας του Χριστού, που έζησε στις αρχές του β΄ μ.Χ. αιώνα.
Τα διδάγματα του Πλάτωνα δεν είναι ξένα προς τα διδάγματα του Χριστού, αλλά δεν είναι και εντελώς όμοια, μας λέγει ο Άγιος Ιουσίνος. Το ίδιο συμβαίνει και για τους στωϊκούς, τους ποιητές και συγγραφείς, γιατί καθένας από αυτούς βλέποντας από το σπερματικό Θείο λόγο ό,τι ήταν συγγενικό με τη φύση του σωστά το διατύπωσε. Κατά τον Άγιο Ιουστίνο οι αρχαίοι εκείνοι φιλόσοφοι έγιναν ικανοί αμυδρώς οράν τα όντα και δίδαξαν σπέρματα αληθείας.

Ο Κλήμης ο Αλεξανδρείας της ίδιας εποχής (β΄ μ.Χ. αιώνα) γίνεται πιο συγκεκριμένος απαριθμώντας ορισμένα χωρία Ελλήνων φιλοσόφων και ποιητών σχετικά με το θέμα του σπερματικού λόγου.

Πρώτος ο Ξενοφάνης ο Κολοφώνιος κατά τις αρχές του 6ου π.Χ. αιώνα τόλμησε να αρνηθεί την κρατούσα ειδωλολατρική θρησκεία της εποχής του και διακήρυξε επίσημα: Εις Θεός εν τε Θεοίσι και ανθρώποισι μέγιστος ου δέμας θνητοίσι όμοιος ουδέ νόημα. Δηλαδή ένας Θεός μεταξύ των Θεών και των ανθρώπων είναι ο μέγιστος που δεν μοιάζει με τους θνητούς ούτε στο σώμα ούτε στο νου.
Συνεχίζοντας λέει ότι ο όμηρος και ο Ησίοδος φόρτωσαν στους θεούς όσα κακά και αθλιότητες έχουν οι άνθρωποι.

Κρίμα που δεν τα διαβάζουν αυτά οι νεοειδωλολάτρες Δωδεκαθεϊστές.

Λίγο αργότερα ο Ηράκλειτος (540-480) επιζητούσε πνευματική λατρεία του Θείου. Συνέβαλε στην έννοια του ενός Θεού. Πρώτος καθιέρωσε την πνευματική έννοια του Λόγου ως υπέρτατη αιτία των πάντων. Ο Λόγος είναι άχρονος, αγέννητος, αιώνιος. Ο άνθρωπος πρέπει να σκάβει βαθειά μέσα του και να ακούει τη φωνή του Θεού.

Θαυμάστε, αγαπητοί μου αδελφοί, το μεγαλείο της Αρχαίας Ελληνικής διανόησης.

Γι’ αυτό ο Άγιος Ιουστίνος ο φιλόσοφος λέει: «Οι μετά Λόγου βιώσαντες Χριστιανοί εισί καν άθεοι ενομίσθησαν. οίον εν Έλλησι μεν Σωκράτης και Ηράκλειτος και οι όμοιοι αυτοίς» Δηλαδή όσοι έζησαν σύμφωνα με το Θείο Λόγο, τη Χριστιανική διδασκαλία δηλαδή, είναι Χριστιανοί έστω και αν θεωρήθηκαν άθεοι. για παράδειγμα μεταξύ των Ελλήνων ο Σωκράτης και ο Ηράκλειτος και οι όμοιοι με αυτούς.

Και δεν είναι παράδοξο ότι ο Άγιος Ιουστίνος αναφέρει ως παραδείγματα τον Ηράκλειτο, που λίγο πλησιάσαμε το σπερματικό του λόγο, και το Σωκράτη που σύμφωνα με όσα γνωρίζουμε και από τον Πλάτωνα, τον Ξενοφώντα και άλλους, έζησε μια ζωή σύμφωνα με τη διδασκαλία που δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μελέτη θανάτου.
Εδώ στην Αθήνα οι παντοδύναμοι ειδωλολάτρες δίκασαν, καταδίκασαν και θανάτωσαν το Σωκράτη, γιατί δεν πίστευε στους θεούς που πίστευε η πόλη αλλά εισηγήθηκε νέους θεούς.

Ο σπερματικός λόγος της Απολογίας του Σωκράτη φανερώνει ξεκάθαρα πόσο κοντά βρέθηκε ο Σωκράτης στις αλήθειες του Ευαγγελίου. «Πραγματικά τι άλλο κάνω στην ζωή μου, λέει ο Σωκράτης, παρά να προσπαθώ να σας πείσω ότι πάνω απ’ το κορμί και τα χρήματα πρέπει να φροντίζετε πως θα γίνει η ψυχή σας καλύτερη;»

Πόσο όμως διαφέρει αυτό απ’ την ευαγγελική φράση: «Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδίση τον κόσμον όλον και ζημιωθή την ψυχήν αυτού; Ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;» (Ματθαίου 17,26)

Σε άλλο σημείο πάλι της Απολογίας του ο Σωκράτης λέει: «Δεν απολογούμαι για χάρη μου αλλά για χάρη σας, για να σας προφυλάξω από την αμαρτία…… αν με σκοτώσετε δεν θα βρείτε άλλο προορισμένο απ’ το Θεό για τέτοια αποστολή. Έπειτα σε όλη σας τη ζωή θα βρίσκεσθε βυθισμένοι στη νάρκη εκτός – και είναι προφητικά για την έλευση, του Χριστού ταύτα τα λόγια – αν σας λυπηθεί ο Θεός και σας στείλει κανέναν άλλο». Και πιο κάτω: «Πιστεύω στην ύπαρξη του Θεού όσο κανείς από τους κατήγορούς μου και αναθέτω σε σας και στο Θεό να με κρίνετε όπως νομίζετε καλύτερα και για μένα και για σας». Ένας τρόπος υπάρχει για να αποφύγει κανείς τον έλεγχο στη ζωή του: να ετοιμάζει τον εαυτό του, για να γίνει όσο μπορεί ηθικότερος.

Ο ενάρετος άνθρωπος όσο ζει και άμα πεθάνει είναι αδύνατο να πάθει κακό, γιατί είναι κοντά του ο Θεός. Γι’ αυτό και δεν αγανακτώ με τους κατήγορούς μου και τους άλλους που με καταδίκασαν». 

Χαμηλώνει πάλι η φωνή του στοχαστή, του προδρόμου του Χριστιανισμού και ακούγεται τέσσερις αιώνες αργότερα η φωνή του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού: «Πάτερ, άφες αυτούς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι».

Αυτός ήταν ο Σωκράτης που τον διδάξαμε μέσα απ’ τα Πλατωνικά έργα και στα Γυμνάσια από μετάφραση και στα Λύκεια απ’ το πρωτότυπο, όπως διδάξαμε και τα έργα των τριών μεγάλων τραγικών. Τα τελευταία χρόνια τα έργα αυτά απομακρύνθηκαν απ’ τα σχολεία ή προσχηματικά διδάσκονται μόνο κάποιες τραγωδίες χωρίς καμία παιδευτική αξία, αφού κεντρικό νοηματικό πυρήνα έχουν τη διχασμένη προσωπικότητα των ηρώων και απεικονίζουν βέβαια τις προβληματικές προσωπικότητες όσων αποφασίζουν για τόσο σοβαρά θέματα.
Ο Σωκράτης δεν ήταν μόνο ο φωτισμένος στον οποίο έμμεσα αποκαλύφθηκε ο Θεός, γιατί ήταν ειλικρινής αναζητητής της αλήθειας, αλλά, όπως αυτόπτες μάρτυρες το επιβεβαιώνουν, ήταν και ένας γνήσιος πατριώτης που πολέμησε για την πατρίδα του στους πολέμους που έλαβε μέρος με παράτολμο θάρρος και γενναιότητα.

Ποιος είναι ο πατριωτισμός μας σήμερα, Αγαπητοί μου αδελφοί;

Στη ζωή ήταν το υψηλότερο παράδειγμα ευθύτητας, μεγαλοφροσύνης, χαρακτήρα, άκαμπτης και καθάριας συνείδησης που κάθε κίνημα της ρυθμίζει το καθήκον και που έχει την ευγενέστερη αντίληψη της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Ο Σωκράτης λοιπόν την εποχή εκείνη ήταν το μεστωμένο ώριμο στάχυ της ηθικής γονιμότητας.

Το μεστωμένο αυτό στάχυ η ειδωλολατρική Αθηναϊκή πολιτεία αντί να το χρησιμοποιήσει συλλέγοντας καρπούς, το θυσίασε στους αρχαίους θεούς χρησιμοποιώντας το χαροδρέπανο.

Μήπως την ίδια τύχη δεν είχε και ο μεγάλος τραγικός Ευριπίδης από την Σαλαμίνα, ο από σκηνής φιλόσοφος, όπως τον αποκαλούσαν;

Διωγμένος από την Αθήνα αναγκάστηκε να αυτοεξορισθεί στη Θεσσαλία και από εκεί να καταλήξει στην αυλή του βασιλιά Αρχελάου στην Πέλλα, όπου το 406 μακριά από την πατρίδα του τον βρήκε το τέλος της ζωής του.

Με όπλο μέσα στα έργα του το σπερματικό λόγο γκρεμίζει τις πατροπαράδοτες θεότητες του Ολύμπου.

Πίστευε ότι το θείο πρέπει να χαρακτηρίζεται από ηθικότητα, η οποία έλειπε εντελώς από τα μυθολογικά εκείνα ανδρείκελα θεών του Ολύμπου. «ει οι Θεοί εισί κακοί ουκ εισί Θεοί». Στο τέλος του έργου «Βάκχαι» και λίγο πριν το θάνατό του βάζει στο στόμα του αποκαρδιωμένου Κάδμου το βαρύ λόγο για τους ειδωλολατρικούς Θεούς: «Οργάς εχρήν Θεούς ουχ ομοιούσθαι βροτοίς» δηλαδή: στις οργές θα έπρεπε οι θεοί να μη είναι όμοιοι με τους θνητούς. Σε άλλο σημείο πάλι στα αποσπάσματα των έργων του που είναι περισσότερα από χίλια, ο Ευριπίδης, αφού σήκωσε το βλέμμα του προς τον ουρανό είπε: «Τούτον να θεωρείς Θεόν» ενώ αλλού ο ίδιος ο τραγικός λέει: «Θα εννοήσουμε Θεόν εκείνον που βλέπει τα πάντα αλλά αυτός δεν βλέπεται».

Έτσι ο Ευριπίδης βαθιά επηρεασμένος από τον Αναξαγόρα, τους σοφιστές και το Σωκράτη, που χρησιμοποιούσε τη μεγάλη βιβλιοθήκη του Ευριπίδη, και φωτισμένος, όπως και εκείνος από τον ίδιο αληθινό Θεό έκαμε τη πολεμική του κατά της ειδωλολατρίας με αποτέλεσμα όσο ζούσε ελάχιστες φορές να νικήσει στους δραματικούς αγώνες και μόνο μετά το θάνατό του να γνωρίσει δημοτικότητα και σκηνική επιτυχία πολύ μεγαλύτερη από εκείνη του Αισχύλου και Σοφοκλή.

Ο Ευριπίδης εισέδυσε στο βάθος της ανθρώπινης ψυχής με μία αναλυτική ψυχολογική ενδοσκόπηση. Το δράμα του ανθρώπου της εποχής του, που παραπαίει και ζητάει λύση στα υπαρξιακά του προβλήματα, τον βασάνιζε και συγκινούσε βαθιά.

Ο χρόνος δεν επαρκεί να παρουσιάσουμε διεξοδικά το σπερματικό λόγο και των δύο άλλων μεγάλων τραγικών της αρχαιότητας. Σας είναι γνωστά τα έργα του μεγάλου Σοφοκλή του Αθηναίου, γιατί σίγουρα τα διαδεχτήκατε κάποτε στα σχολεία. (Ευτυχώς που διδάσκεται ακόμη στη Β΄ Λυκείου η Αντιγόνη). Φίλος του Περικλή και του Ηρόδοτου χρημάτισε το 443 Ελληνοταμίας, το 441-40 στρατηγός στο Σαμιακό πόλεμο, όπως και το 428-27, ενώ το 413 εκλέχθηκε Πρόβουλος. Μεγάλη λοιπόν η προσωπικότητα του τραγικού, του κατηγόρου των ειδώλων: «Ένας στ’ αλήθεια ένας είναι ο Θεός, που κατασκεύασε τον ουρανό και την εκτεταμένη γη, το χαρωπό ρεύμα της θάλασσας και τους βίαιους ανέμους κι εμείς για παρηγοριά των παθημάτων μας στήσαμε αγάλματα θεών από λίθους ή εκτυπώματα χάλκινα και χρυσότευκτα και ελεφάντινα και απονέμοντας σ’ αυτούς θυσίες με ανόητα πανηγύρια, νομίζουμε ότι έτσι τους λατρεύουμε ευσεβώς». Σε άλλο απόσπασμα πάλι λέει: «Έστι Θεός Άναρχος Απλούς τη φύσει, ος ουρανόν έτευξεν, Άγιος, Άχρονος». Αυτός είναι ο μεγάλος Σοφοκλής.

Θα κλείσουμε την αναφορά μας στους Τραγικούς με τον πατέρα τον Τραγικών, τον Αισχύλο τον Ελευσίνιο, το θερμό πατριώτη, τον ανδρείο αγωνιστή που πληγώθηκε στο Μαραθώνα, ενώ εκεί έπεσε γενναία μαχόμενος ο αδελφός του Κυναίγειρος.

Ο Αισχύλος, επειδή εβίωνε το δράμα που έδερνε τον προχριστιανικό κόσμο, αναζητώντας τη λύση του έγραψε τη συγκλονιστική τριλογία: Προμηθεύς Πυρφόρος, Προμηθεύς Δεσμώτης και Προμηθεύς Λυόμενος. Από την Τριλογία σώζεται η τραγωδία Προμηθεύς Δεσμώτης και αποσπάσματα των δύο άλλων τραγωδιών. Εδώ φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο Αισχύλος προφητεύει τη γέννηση του Θεανθρώπου Σωτήρα, όπως ακριβώς οι προφήτες της Π. Διαθήκης. Ο Προμηθέας, καταδικασμένος από το Δία και δεμένος με αλυσίδες στον Καύκασο, βασανίζεται από το γύπα που του τρώει το συκώτι. Ο γύπας αυτός γεννήθηκε από ένα τέρας που ήταν το μισό γυναίκα και το μισό φίδι. Στη συζήτηση με την Παρθένο Ιώ που τον επισκέφθηκε, προλέγει στην Ιώ ότι θα ελευθερωθεί από δικό της απόγονο, ο οποίος θα γεννηθεί όταν ο Δίας την αγγίξει μόνο με το χέρι του! Δηλαδή ο Έπαφος απ’ την Ανατολή που θα σώσει τον άνθρωπο θα ‘χει υπερφυσική γέννηση! Στο τέλος της Τραγωδίας ο Αισχύλος εμφανίζει τον Ερμή, ο οποίος λέει στον Προμηθέα ότι το φρικτό του μαρτύριο θα τελειώσει, όταν φανερωθεί κάποιος Θεός διάδοχος των πόνων του, ο οποίος θα θελήσει αντί για αυτόν να κατεβεί στον Άδη τον ανήλιαγο, στους άφεγγους βυθούς του Τάρταρου!! Η αντιστοιχία του μύθου είναι ολοφάνερη. Βασανιζόμενος άνθρωπος, τέρας από γυναίκα και φίδι, παρθένος που γεννά υπερφυσικά το Σωτήρα κ.λ.π.

Από τους λίγους στίχους που σώζονται από την τραγωδία «Προμηθεύς Λυόμενος» πληροφορούμεθα ότι ο Προμηθέας λυτρώνεται και παρουσιάζεται στον ουρανό συμφιλιωμένους με το Δία δια της μεσιτείας του ελευθερωτού του, υιού του Δία.

Στην ευσεβή ψυχή του Αισχύλου αποκαλύπτεται η μεγάλη αλήθεια.

Και ο Αισχύλος δεν απέφυγε το διωγμό των ειδωλολατρών της εποχής του. Ο Αριστοτέλης και ο Κλήμης ο Αλεξανδρείας μας πληροφορούν ότι ο Αισχύλος αντιμετώπισε μία δίκη με την κατηγορία ότι είχε αποκαλύψει τελετουργίες των Ελευσίνιων Μυστηρίων, αλλά οι ίδιοι συγγραφείς μας λένε ότι αθωώθηκε, επειδή αποδείχτηκε ότι ποτέ δεν είχε μυηθεί στα Ελευσίνια Μυστήρια. Το ότι ο τραγικός πέθανε στη Γέλα της Σικελίας δεν αποκλείει διωγμό του ή τουλάχιστον αυτοεξορία του.

Ο περιορισμένος όμως χρόνος μιας εισήγησης δεν μας επιτρέπει να αναφερθούμε στο σπερματικό λόγο περισσότερων σοφών προγόνων μας. Σε ελάχιστους βέβαια από όσους διδάσκονταν παλαιότερα στα σχολεία αναφερθήκαμε, για να δείξουμε ότι ήταν μέγα σφάλμα το ότι αυτά τα κείμενα απομακρύνθηκαν από τα σχολεία. Δέχτηκαν δηλαδή στις μέρες μας οι ίδιοι σοφοί πρόγονοί μας τον ίδιο διωγμό που γνώρισαν όσο ζούσαν. Ποιος όμως κρύβεται πίσω από αυτούς τους διωγμούς σήμερα και το άθλιο κατάντημα της σημερινής παιδείας μας;

Όσοι βέβαια λατρεύουν και σήμερα τα είδωλα και εμφανίζονται με πολλά ονόματα λογικά θα πρέπει να είναι οι ύποπτοι και αυτών των διωγμών και όχι οι Χριστιανοί, τους οποίους εκείνοι κατηγορούν.

Δηλώνουν οι άνθρωποι αυτοί ότι είναι απελευθερωμένοι από τα Χριστιανικά δεσμά και ζουν μια ζωή ελεύθερη με σεξ και μαγεία σ’ ένα διονυσιακό παροξυσμό των αισθήσεων που ναρκώνει και αδρανοποιεί την ψυχή.

Δεν υπάρχει γι’ αυτούς καλό και κακό, αλλά ωραίο και άσχημο. Δάσκαλοι και καθηγητές τους είναι οι αρχαίοι Θεοί!

Επειδή τους ερεθίζει οτιδήποτε Χριστιανικό προσπαθούν να το συκοφαντήσουν και να το εξαφανίσουν.

Είναι απορίας άξιο πως είναι δυνατόν άνθρωποι του 21ου αιώνα να πιστεύουν ότι η επιστροφή τους στους θεούς της Αρχαίας Ελληνικής θρησκείας θα ενισχύσει την εθνική τους ταυτότητα. Η εθνική τους ταυτότητα θα έχει κύρος αν συνδεθεί με εκείνα τα πλάσματα του Ολύμπου που περιγράψαμε πιο πάνω; Αισθάνονται περήφανοι ως Έλληνες όταν αναφέρονται στους διωγμούς και θανάτους που έκαναν εκείνοι οι ειδωλολάτρες πρόγονοί μας προς τους σοφούς προγόνους μας που πλησίασαν με τη σκέψη τους στον έναν Θεό, το Δημιουργό των πάντων και περιέγραψαν τις ιδιότητές τους;

Αισθάνονται περήφανοι, όταν αναφέρονται στη δράση του Ιερατείου της Αφροδίτης που γέμιζε τα ιερά της με αθώα κορίτσια που ασκούσαν την πορνεία προς χάρη του ιερατείου; Περισσότερες από χίλιες πόρνες είχε κατά τον Στράβωνα το ιερό της Αφροδίτης στην Κόρινθο.

Αισθάνονται περήφανοι με τις γιορτές του Διόνυσου που όποια γυναίκα, παντρεμένη ή μη βρίσκονταν στο δρόμο των σεξομανών προσκυνητών ικανοποιούσε δια της βίας τις ορέξεις τους;

Αισθάνονται τέλος περήφανοι για τους ποταμούς αιμάτων που προκάλεσαν στους τρείς πρώτους αιώνες του χριστιανισμού που τα αθώα θύματα τους ξεπέρασαν τα δεκατέσσερα εκατομμύρια ψυχές;

Δεν αισθάνονται τύψεις για τα νέφη εκείνα των μαρτύρων και ομολογητών που ξεψυχώντας κάτω από φρικτά και ακατονόμαστα μαρτύρια παρακαλούσαν τον Θεό να συγχωρήσει τους εκτελεστές τους που δεν ήσαν άλλοι παρά οι ειδωλολάτρες δωδεκαθεϊστές;

Σκέφτηκαν ποτέ να ζητήσουν δημόσια συγγνώμη για αυτές τις ψυχές;

Αλλά τι λέω; Πώς είναι δυνατόν άνθρωποι που δεν κάνουν διάκριση μεταξύ καλού και κακού να αξιολογήσουν μια τέτοια ασήμαντη γι’ αυτούς πράξη;

Ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ο Β΄ ζήτησε συγγνώμη για τη συμπεριφορά και τα εγκλήματα των Σταυροφόρων.

Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί καταδικάζουμε τις πράξεις βίας και απανθρωπιάς απ’ οπουδήποτε και αν προέρχονται.

Κόπτονται τώρα οι οπαδοί του σωματείου της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας για την κατοχύρωση του ανθρωπίνου δικαιώματος της θρησκευτικής ελευθερίας και καμαρώνουν που η Ορθόδοξη Ελληνική Πολιτεία αναγνώρισε από το Φεβρουάριο του 2006, τη θρησκεία τους και ανακήρυξε τους λειτουργούς τους ίσους με τους λειτουργούς της Ορθόδοξης Θρησκείας.

Κρίμα όμως που αγνοούν ότι η νομοθεσία που τους αναγνώρισε έχει την αρχή της στο διάταγμα των Μεδιολάνων, του Χριστιανού Αυτοκράτορα και Άγιου της εκκλησίας μας Μ. Κωνσταντίνου.

Γιόρτασαν προχθές την Κυριακή την επέτειό τους με θυσίες και τελετές στους στύλους του Ολυμπίου Διός και οι τηλεοράσεις και οι εφημερίδες ενημέρωσαν όλους τους Έλληνες και ξένους για τις λαμπρές τους γιορτές.

Όμως μετά τη γιορτή τους, αυτή την εβδομάδα με έκπληξή μας ακούσαμε από πολλούς ανενημέρωτους και αφελείς Χριστιανούς ότι η Ορθόδοξη εκκλησία χωρίς λόγο επιτέθηκε εναντίον των καλών αυτών Ελλήνων που με τις θυσίες τους στο βωμό του Δία αναβιώνουν θρησκευτικά έθιμα των προγόνων μας και δεν ενοχλούν κανέναν.

Δεν γνωρίζω αν υπήρξαν αντιδράσεις εναντίων των ειδωλολατρών από την επίσημη Ορθόδοξη εκκλησία μας ή από μερικούς Χριστιανούς, αλλά, επειδή υπάρχει μεγάλη άγνοια για τις απόψεις και τα πιστεύω των νεοειδωλολατρών και τις σφοδρές επιθέσεις τους κατά των χριστιανών, με μεγάλη μου λύπη θα αναφερθώ με συντομία στο υβρεολόγιό τους. Αποκαλούν το Θεό των Χριστιανών βλοσυρό Θεό, ζηλότυπο Ιεχωβά, Εβραίο Τιμωρό κ.λ.π. Υβρίζουν τον Ιησού ως Ραβίνο Γιεσούα, δικτατορίσκο του ουρανού, τραγική μορφή της ειδωλολατρίας. Θεωρούν τους Χριστιανούς ως εβραιογενείς εξουσιαστές, Ιουδαιοχριστιανούς παραμυθολόγους του βυζαντινισμού. Αποκαλούν τους κληρικούς εβραιόδουλους ρασοφόρους, προσκυνημένους της Σιών, φαιοφόρους ταλιμπανάδες του Χριστού και τους πατέρες της εκκλησίας μας άγια ρεμάλια. Μισούν τους Χριστιανούς, γιατί κατέστρεψαν, λένε, θαυμάσια έργα τέχνης, και γραπτά μνημεία του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Λόγω έλλειψης χρόνου θα περιοριστούμε στην τελευταία συκοφαντία τη σχετική με τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους.

Ο Άγιος Νεκτάριος, Μητροπολίτης Πενταπόλεως, αναπτύσσει τους λόγους για τους οποίους η Ελληνική φιλοσοφία με το σπερματικό λόγο προετοίμασε τον άνθρωπο, για να δεχτεί στη συνέχεια τον ερχομό του Θείου Λόγου και να λυτρωθεί.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία πέτυχε τη θαυμαστή συνάντηση και συνταύτιση Ελληνισμού και Χριστιανισμού, διαφύλαξε δια μέσο των αιώνων την ελληνική γλώσσα, την ελληνική αυτοσυνειδησία και τη διαχρονικότητα της ιστορίας μας.

Η φιλοσοφική σκέψη των αρχαίων προγόνων μας όχι μόνο δεν καταφρονήθηκε, αλλά, αφού επανατροφοδοτήθηκε από τους Αγίους Πατέρες έγινε πολύτιμο εργαλείο για τη διατύπωση των Χριστιανικών αληθειών.

Τα πατερικά κείμενα και η εκκλησιαστική υμνολογία δεν διέσωσαν μόνο την ελληνική γλώσσα την οποία χρησιμοποίησαν αλλά και όλα τα εκφραστικά μέσα και την αισθητική του λόγου.

Οι μοναχοί του Βυζαντίου διέσωσαν δια της αντιγραφής τα αρχαία ελληνικά κείμενα, ακόμα και αυτές τις τολμηρές κωμωδίες του Αριστοφάνη.

Ο Χριστιανισμός ποτέ δεν απέρριψε ούτε τη γνώση και την επιστήμη ούτε το φιλοσοφικό στοχασμό.

Έτσι στους τοίχους τον νάρθηκα των Ορθόδοξων ναών σε πόλεις και στην ύπαιθρο σε μοναστήρια τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλες χώρες βρίσκουμε σήμερα εικόνες αρχαίων σοφών και φιλοσόφων, όπως του Σόλωνα, του Αριστοτέλη, του Σωκράτη, του Πλάτωνα κ.α. Όλοι αυτοί κρατούν στα χέρια τους αποσπάσματα από τον σπερματικό τους λόγο.

Τη συμπάθεια των Χριστιανών για τους σοφούς προγόνους μας εκφράζει παραστατικά και ένα επίγραμμα του Ιωάννου Μαυρόποδα, Μητροπολίτου Ευχαϊτών, λογίου 11ου μ.Χ. αιώνα και καθηγητή του Πανδιδακτηρίου της Κων/πολης: «Αν θα ήθελες Χριστέ μου να σώσεις κάποιους από τους μη Χριστιανούς [απ' όσους έζησαν πριν από τον ερχομό σου], σε παρακαλώ να σώσεις από την απειλή του Άδη τον Πλάτωνα και τον Πλούταρχο, γιατί και των δύο οι λόγοι και ο τρόπος ζωής βρέθηκαν πολύ κοντά στους δικούς νόμους»

Πως ακριβώς οι νέοι αλλά και κάθε ηλικίας Χριστιανός πρέπει να μελετούν τα έργα των σοφών προγόνων μας, μας διδάσκει ο Μ. Βασίλειος στο έργο του: «Προς τους νέους, όπως αν εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων». Ο ίδιος, όπως σας είναι γνωστό, στα μέσα του 4ου μ.Χ. αιώνα σπούδασε εδώ στην Αθήνα και γνώρισε το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα: «Να λαμβάνετε από τους ρητορικούς λόγους, μιμούμενοι το παράδειγμα των μελισσών… ό,τι μας ταιριάζει και συγγενεύει προς την αλήθεια αφήνοντας το υπόλοιπο».

Σε άλλο σημείο για τους ποιητές λέγει : «Όταν σας διηγούνται έργα και λόγους των καλών ανθρώπων, να σας αρέσουν και να τους θαυμάζετε και να προσπαθείτε όσο μπορείτε να τους μιμηθείτε»

Εξυπακούεται ότι αυτό θα έπρεπε να είναι και το έργο και το υπέρτατο χρέος του δασκάλου και του γονιού και του οποιοδήποτε υπεύθυνου για την πνευματική και ψυχική καλλιέργεια των νέων μας.

Υπέρτατο χρέος όμως της Ορθόδοξης εκκλησίας σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι πέρα απ’ το να διδάσκει, να καθοδηγεί και να προστατεύει τους Χριστιανούς από τη σαγήνη της ειδωλολατρίας και των αιρέσεων, αυτόν τον Μεγάλο αναμενόμενο τον Λυτρωτή του κόσμου που περίμεναν όχι μόνο οι Αρχαίοι Έλληνες αλλά και ολόκληρος ο κόσμος ο ειδωλολατρικός και ήρθε στη Γη για να σώσει τον κόσμο εδώ και δύο Χιλιάδες Χρόνια να τον κηρύξει και στα 2/3 του πληθυσμού της Γης, ο οποίος αγνοώντας τον ζει ακόμη στο σκοτάδι της ειδωλολατρίας και να καλλιεργήσει σ’ αυτούς την αγάπη προς τον Θεό και τον άνθρωπο.

Αυτό είναι και το έργο της Ορθόδοξης Ιεραποστολής και εμείς, αν είμαστε πράγματι Ορθόδοξοι Χριστιανοί και έχουμε μέσα μας το Χριστό, οφείλουμε ο καθένας μας από τη δική του σκοπιά και με τις δικές του δυνάμεις να βοηθήσουμε στο έργο αυτό το κοσμοσωτήριο.

Αθήνα 26-1-2007
Δημ. Γεωργούλας
Φιλόλογος