Συνέντευξη στον Μάνο
Χατζηγιάννη-B' μέρος |Αγιορείτικο Βήμα
"Οι συνάνθρωποί
μας, οι οποίοι φωνασκούν, και σωστά απαιτούν σεβασμό προς «το διαφορετικό»,
γιατί σιωπούν και δεν διαμαρτύρονται για τις άδικες διώξεις και τις σφαγές
Χριστιανών;" αναρωτήθηκε μιλώντας στο "ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΒΗΜΑ" ο
Μητροπολίτης Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος. Ο Μητροπολίτης στο δεύτερο και τελευταίο
μέρος της εφ΄όλης της ύλης συνέντευξής του αφοπλιστικά ομολογεί πως αρκετοί
άνθρωποι θέλουν την Εκκλησία να μιλάει μονάχα όταν εξυπηρετούνται τα συμφέροντά
τους, αλλιώς να σωπαίνει, μοιράζεται τις εμπειρίες του από το Άγιον Όρος και
τον μακαριστό Γέροντα Καψάνη και συμβουλεύει για τον τρόπο που πρέπει να
προετοιμαστούμε για τη μεγάλη εορτή των Χριστουγέννων.
Ακολουθεί ολόκληρο το
πρώτο μέρος της συνέντευξης:
-Έχετε τοποθετηθεί
κατά καιρούς για πολλά θέματα που άπτονται της καθημερινότητας του ποιμνίου σας
όπως τα διόδια, ο ΕΝΦΙΑ, ακόμη και το θέμα των αυτοκτονιών, αλλά και άλλα.
Θεωρείτε πως η Εκκλησία πρέπει να βγαίνει μπροστά για το καλό του λαού;
Η ποιμαίνουσα
Εκκλησία έχει καθήκον να ασχολείται και με τα του καθημερινού βίου, τα οποία
απασχολούν τον σύγχρονο άνθρωπο. Ιδιαιτέρως πρέπει να υπερασπίζεται και τους
παντοιοτρόπως αδικουμένους, γιατί ο άνθρωπος είναι θεόπλαστη εικόνα του ιδίου
του Δημιουργού, υπέρ του οποίου ο ίδιος ο Θεός σταυρώθηκε. Αυτή μας τη
πρωτοβουλία αποδέχονται, συνήθως, οι άνθρωποι και θέλουν να μιλούμε, όταν
μάλιστα οι θέσεις μας εξυπηρετούν και τα συμφέροντά τους. Σε αντίθετη
περίπτωση, μας τονίζουν «δημοκρατικά» ότι «δεν δικαιούμαστε να μιλούμε» για τα
καθημερινά της ζωής, γιατί άλλος είναι ο προορισμός μας! Ανεξάρτητα πάντως από
τις ευκαιριακές αυτές απαιτήσεις και με σεβασμό στους διακριτούς ρόλους, που
κατά κόρον συνηθίσαμε να λέμε και να ακούουμε τα τελευταία χρόνια, χρειάζεται
να είμαστε παρόντες και ενεργοί, δίχως να προδίδουμε την κύρια αποστολή μας.
-Πιστεύετε πως
γενικότερα ο χριστιανισμός δέχεται μια τεράστια πολεμική διεθνώς; Πως κρίνετε
τον σύγχρονο διωγμό των Χριστιανών στη Μέση Ανατολή;
Είναι αναμενόμενο ότι
πάντοτε θα καταδιώκονται οι θέλοντες ζειν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού. «Ει εμέ
εδίωξαν και υμάς διώξουσιν», προειδοποίησε ο ίδιος ο Κύριος. Αυτό όμως σε καμία
περίπτωση δεν απαλλάσσει τους διώκτες από τις τεράστιες ευθύνες των εγκλημάτων
τους και φυσικά δεν αμνηστεύει και όσους "ισχυρούς" ανέχονται
αδιάφορα, αν δεν συγκατανεύουν κιόλας, αυτές τις αδικίες. Από τις καθημερινές
σχεδόν ειδήσεις διαπιστώνουμε ότι η εποχή μας επιφυλάσσει μια δυσμενή
μεταχείριση παντοειδούς βίας σε βάρος των χριστιανών, στη Μέση Ανατολή, αλλά
και αλλαχού, και αυτή η διαπίστωση μου δημιουργεί, εκτός από θλίψη και μια
απορία. Όλοι αυτοί οι συνάνθρωποί μας, οι οποίοι φωνασκούν, και σωστά απαιτούν
για το σεβασμό προς «το διαφορετικό», γιατί σιωπούν και δεν διαμαρτύρονται γι'
αυτές τις άδικες διώξεις και τις σφαγές; Σέβονται άραγε «το διαφορετικό», αρκεί
να μην έχει να κάνει με το Χριστό;
-Πόσο μεγάλη απειλή
αποτελεί για την Εκκλησία η εκκοσμίκευση;
Νομίζω πως δεν
υπάρχει μεγαλύτερη απειλή απ' αυτή. Η Εκκλησία πρέπει να είναι ο κόσμος, το
στολίδι του κόσμου, αλλά για να είναι έτσι, δεν μπορεί να επηρεάζεται από την
νοοτροπία του κόσμου. Η έννοια «κόσμος» στην εκκλησιαστική ορολογία, έχει
αρνητικό περιεχόμενο, γιατί εκφράζει την μακράν του Θεού ζωή. «Ο κόσμος δεν
φιλεί τον Θεό, το ίδιον φιλεί», κατά την ρεαλιστική διαπίστωση του Κυρίου. Το
ίδιον θέλημα σημαίνει και ίδιον τρόπον ζωής-ήθους (ιδιότροπον). Οι Ποιμένες,
κατά την ομολογία του Κυρίου, προέρχονται από τον κόσμο και αποστέλλονται από
τον Ίδιο στον κόσμο, αλλά πρέπει να είναι ξένοι προς αυτήν την νοοτροπία του
κόσμου. Αυτή είναι και η κύρια αιτία, για την οποία τους μισεί ο κόσμος. Ο
Χριστός, ωστόσο, επιμένει για την αποστολή μέσα στον κόσμο. Γι' αυτό και, στην
Αρχιερατική Του προσευχή, παρακαλεί τον Πατέρα Του, υπέρ των μαθητών Του,
λέγοντας: «Δεν Σου ζητώ να άρεις αυτούς εκ του κόσμου, αλλά να τους τηρήσεις εκ
του πονηρού»! Η εκκοσμίκευση συνεπώς είναι η αμαρτία, κατά την οποία ο άνθρωπος
ζει χωρισμένος από τον Θεό, αυτόνομα και εγωιστικά.
Η Εκκλησία προβάλλει
αγαπητικά το εκκλησιαστικό ήθος, ως την αληθινή πρόταση ζωής. Προσπαθεί,
φυσικά, ως και εντός τόπου και χρόνου ευρισκομένη, να βρει σε κάθε εποχή
κατάλληλο σημείο επαφής επικοινωνίας με τους ανθρώπους και νέους τρόπους
προσφοράς του μηνύματός της, αλλ’ όμως κερνά τα παιδιά της «τον καλόν οίνον»
και όχι το νοθευμένο, που εκβιαστικά της ζητούν να προσφέρει οι ποικιλώνυμοι
διαμορφωτές και διαχειριστές της ανθρώπινης θέλησης. Μόνον ο καλός οίνος
ευφραίνει την καρδία. Όσοι «νερώνουν» το κρασί, για να είναι αποδεκτοί και να
κάνουν επενδύσεις καλής φήμης, απλώς εξαπατούν την πελατεία τους. Η Εκκλησία,
όμως, ως μητέρα, έχει παιδιά και όχι πελάτες, γι' αυτό και είναι αγάπη και όχι
απάτη. Έτσι αντέχει και θα αντέχει έως της των αιώνων συντελείας, ως οδός
ελευθερίας και η ελευθερία είναι περιπετειώδης, γιατί είναι απαιτητική.
-Ποιες είναι οι
εμπειρίες σας και οι εντυπώσεις σας από το Άγιον Όρος;
Είναι απερίγραπτα
όμορφες και ευλογημένες! Όμοιες με του ανθρώπου, ο οποίος επισκέπτεται έναν
ωραίο κήπο. Περιβόλι της Παναγίας, άλλωστε, ονομάζεται. Δεν είναι ο τόπος των
τελείων, αλλά των αγωνιζομένων για την τελείωση. Μέσα στον κήπο βλέπεις κάθε
λογής λουλούδια, το καθένα με τη χάρη του και το άρωμά του και τον καρπό του.
Ασφαλώς μπορείς να δεις και ζιζάνια και αγκάθια. Σημασία έχει εσύ τί ζητείς.
Αυτό που ζητάς θα το λάβεις από το Θεό. Και, βεβαίως, ας μη λησμονούμε ότι αυτό
που έχει σημασία για την πνευματική μας προκοπή και τον αγιασμό μας είναι ο
τρόπος της ζωής μας και όχι ο τόπος.
Μου έλεγε κάποτε ο
αείμνηστος αγιορείτης Ηγούμενος ο γέρων Γεώργιος Καψάνης, ότι κατά την δευτέρα
παρουσία, πολλούς ανθρώπους που έζησαν εκτός Αγίου Όρους, αλλά θεοφιλώς, θα
τους θεωρήσει αγιορείτες ο Θεός. Θα ισχύσει όμως, δυστυχώς, έλεγε ο γέροντας,
και το αντίθετο! Όσοι επισκεπτόμαστε το Όρος το Άγιον, πρέπει να αλλάζουμε και
τον τρόπο της ζωής μας. Να εκζητούμε θερμότερα το πρόσωπο του Θεού και το έλεός
Του και να αγωνιζόμαστε κάτι να ζούμε από την άσκηση και το κοινοβιακό πνεύμα
της εν Χριστώ αδελφότητος. Το Άγιον Όρος, πάντως, είναι ο ανεκτίμητος θησαυρός
της Ορθοδοξίας μας και ο Παράδεισος της Πατρίδος μας.
-Οδεύουμε ήδη προς
την μεγάλη εορτή των Χριστουγέννων. Ποια πρέπει να είναι τα εφόδια του
Χριστιανού προκειμένου να γιορτάσει Χριστούγεννα με Χριστό;
Αναγκαίο θεωρώ να
θυμηθούμε και να εορτάσουμε θεοπρεπώς αυτό το μοναδικό στην ιστορία του κόσμου
γεγονός, που σημαίνεται από την ίδια τη λέξη «Χριστούγεννα»! Η τραγικότητά μας
είναι ότι μερικές φορές χρησιμοποιούμε τις γιορτές της Εκκλησίας για να τις
"ζήσουμε" μακριά από την Εκκλησία. Και αυτό το μακριά δεν είναι μόνον
τοπικός προσδιορισμός, αλλά «στάση ζωής»! Ως «στάση ζωής», όμως, είναι δυνατόν
να αφορά και σε όσους επιφανειακά πιστεύουν και τυπικά θρησκεύουν. Μακάρι να
ανοίξουν οι οφθαλμοί μας και να κατανοήσουμε ότι ο σαρκωθείς Χριστός έρχεται
προς εμάς, νικημένος από την ίδια Του την αγάπη. Μας αγαπά πρώτος, επιθυμεί να
είναι μαζί μας και να είμαστε μαζί Του. Κατοικία έμψυχη ψάχνει και, ως άστεγος,
μας κρούει την θύρα.
Το ερώτημα είναι·
εμείς τον θέλουμε ένοικο; Τον ποθούμε; Πάντως και αν ακόμη δεν έχουμε τόσο
μεγάλη δίψα για χάρη Του, ας του ανοίξουμε την θύρα μας και σιγά-σιγά θα μας
πείσει να Τον αγαπήσουμε. Υπόσχεται και δεν ψεύδεται, ότι θα μας δώσει ζωή και
περίσσεια και ποιότητα ζωής! Χριστούγεννα, ωστόσο, δεν νοούνται μόνο με υλική
ευωχία και ευχές, έξω από την εκκλησιαστική ζωή και εμπειρία. Δεν θέλω να
τελειώσω την απάντηση, χωρίς να αναφερθώ και σε εκείνους, που, έχοντας επίγνωση
της αμαρτωλότητός τους, ντρέπονται και δεν τολμούν να ανοίξουν, ενώ κατά βάθος
θέλουν. Ουχ ειμί ικανός Δέσποτα ίνα μου εισέλθης εις τον οίκον της ψυχής..........
Και αυτοί, πάντως, κάνουν Χριστούγεννα με Χριστό! Προσωπικά τους ζηλεύω!
Δημοσίευση σχολίου