Ὀρθόδοξος Τύπος, 26/9/2014
τοῦ Ἰωάννη Τάτση, Θεολόγου
Ἱεράρχες τινὲς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, εὐτυχῶς ὀλιγιστοὶ
σὲ ἀριθμὸ ἀλλὰ ἰκανοποιητικώς θορυβοῦντες, πέραν τῶν οἰκουμενιστικῶν τοὺς ἀπόψεων
καὶ δράσεων, πέραν τῶν ἀλληλοασπασμῶν μὲ ἑτεροδόξους καὶ τῶν συμπροσευχῶν μὲ αὐτούς,
ἐναλλάσσουν εὐκαίρως ἀκαίρως τὸ χρῶμα τοῦ ράσου τους ἀπὸ μαῦρο σὲ γαλάζιο,
κόκκινο, λευκὸ ἢ μώβ. Καὶ δὲν εἶναι παράδοξη ἡ ἐκκοσμικευμένη ἀμφίεση τῶν ἐν
λόγω Ἱεραρχῶν καθότι ὡς γνωστόν το ἦθος, ἡ συμπεριφορὰ καὶ ἡ βιωτὴ καθενὸς ἀκολουθεῖ
τὴν πίστη καὶ τὰ πιστεύω του. Ἀλλοιωμένη οἰκουμενιστικὴ νοοτροπία καὶ πίστη ἀναπόδραστα
ὁδηγεῖ σὲ ἐκκοσμικευμένη συμπεριφορὰ καὶ τρόπους.
Τὸ παράδοξον ἔγκειται στὸ γεγονὸς ὅτι οἱ
προαναφερθέντες ἀπολαμβάνουν τῆς ἐκτιμήσεως μεγάλου ἀριθμοῦ ἄλλων Ἱεραρχῶν καὶ
κληρικῶν. Καὶ ἐνῶ οἱ δεύτεροι δὲν υἱοθετοῦν στὴν καθημερινή τους ἀναστροφὴ τὴν
συμπεριφορὰ καὶ τοὺς τρόπους τῶν πρώτων, μάλιστα δὲ κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι
κατὰ τὰ λοιπὰ παραδοσιακοί, πολλάκις δὲ καὶ αὐστηροὶ στοὺς ἐλέγχους τῶν ἀποκλίσεων
τῶν ἑτεροδόξων καὶ τῶν ἐν μέσω ἠμῶν φιλοπαπικῶν καὶ φιλοπροτεσταντῶν, ὡστόσο
συχνὰ καλοῦν τοὺς πρώτους στὶς μητροπόλεις τους ἢ τοὺς ἐπισκέπτονται στὶς δικές
τους, συλλειτουργοῦν, ἀνταλλάσσουν ἀσπασμοὺς καὶ....
λόγους ἐγκωμίων, γεμίζουν μὲ
φωτογραφίες τὸ διαδίκτυο καὶ τὶς ἰστοσελίδες τῶν μητροπόλεών τους καὶ ἔπειτα ἐπανέρχονται
εἰς τὰ ἴδια.
Τὰ πράγματα εἶναι πολὺ πιὸ σοβαρὰ ἂν ἀναλογιστεῖ
κανεὶς ὅτι παρὰ τὶς κάποιες ἀντιρρήσεις τους γιὰ ἐπιμέρους θέματα οἱ
περισσότεροί των Ἱεραρχῶν εἶναι ἕτοιμοι νὰ στηρίξουν ἐκλογικά τους νεωτεριστὲς
αὐτοπροβαλλόμενους ὑποψηφίους σὲ ἐπικείμενη, ὅποτε κι ἂν προκύψει, ἐκλογὴ γιὰ τὸν
ἀρχιεπισκοπικὸ θρόνο. Οἱ ἀγῶνες κατὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς καταστροφικῆς ἐκκοσμίκευσης
μποροῦν νὰ περιμένουν ὅταν ἔρχεται ἡ κρίσιμη στιγμὴ τῆς ἐκλογῆς νέων μελῶν τῆς Ἱεραρχίας,
πολὺ δὲ περισσότερό τῆς ἐκλογῆς νέου Ἀρχιεπισκόπου. Παράδοξοι συνασπισμοὶ μεταξὺ
νεωτεριστῶν καὶ παραδοσιακῶν, οἰκουμενιστῶν καὶ ἀντιοικουμενιστῶν ἐνώπιόν της
κάλπης. Εἶναι πραγματικὰ λυπηρό.
Εὐτυχῶς -δόξα τῷ Θεῶ- κάποιοι Ἱεράρχες «ἀσήμαντων»
μητροπόλεων στὶς ἀκριτικὲς περιοχὲς ἢ στὶς ὀλιγάνθρωπες μητροπόλεις βαστοῦν ἀκόμη
πνευματικὲς Θερμοπύλες καὶ δὲν ἐπιτρέπουν νὰ εἰσέλθει σὲ ἐκείνους τὸ πνεῦμα τῆς
«ἐκκλησιαστικῆς διπλωματίας». Ἀκέραιοι στὶς θέσεις τους, τίθενται ἀπὸ τοὺς
πολλοὺς στὸ περιθώριο τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἐξελίξεων. Παραμένουν ὅμως στὸ ἐπίκεντρό
τοῦ ἀγώνα γιὰ τὴ διαφύλαξη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας ἀπὸ τὴν παναίρεση
τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τὴν ἀλλοτρίωση τῆς διάχυτης ἐκκοσμίκευσης. Δὲν συχνάζουν
στὰ πολυαρχιερατικὰ συλλείτουργα τῶν ὀνομαστικῶν ἑορτῶν τῶν αὐτοπροβαλλόμενων ὑποψηφίων
τοῦ ἀρχιεπισκοπικοῦ θρόνου οὔτε συγκαταλέγονται στοὺς συμπανηγυριστὲς τῶν
μεγάλων προσκυνημάτων ποὺ ὑπάρχουν στὶς μητροπόλεις τῶν προαναφερθέντων.
Προτιμοῦν τὶς λακωνικὲς πλὴν δυναμικὲς ἀντιδράσεις ἐπὶ καίριων ζητημάτων,
κάποτε δὲ καὶ τὴν εὔλαλο σιωπὴ μπροστὰ στὴν κατηφορικὴ πορεία τῆς πλειονότητας.
Τοῦτοι οἱ ὀλίγοι, «μικροὶ» κατὰ ἄνθρωπον, «γραφικοὶ» γιὰ τοὺς μοντέρνους,
«συντηρητικοὶ» γιὰ τοὺς νεωτεριστές, «ἀκραῖοι» γιὰ τοὺς πρωτεργάτες τῆς «ἐκκλησιαστικῆς
διπλωματίας» ἀποτελοῦν τὴ μικρὴ ζύμη τῆς Ἱεραρχίας καὶ τὴν ἐλπίδα τοῦ κλήρου καὶ
τοῦ πιστοῦ λαοῦ ποὺ πολλάκις παρακολουθεῖ ἄφωνος τὶς ἐξελίξεις τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ
χώρου.
Δημοσίευση σχολίου