amen.gr
Sie herzte sanft ihr Spielzeug
Bevor sie es zerbrach
Und hatte eine Sehnsucht
Und wußte nicht wonach
Nico, Das Lied Vom Einsamen Mädchen*
Οι ιδεολογίες, όπως και οι αρχές που πρεσβεύουν, έχουν ένα μεγάλο ελάττωμα - δεν είναι αλάνθαστες και ως εκ τούτου δεν είναι αιώνιες. Έρχονται και παρέρχονται παρά τις επίπονες αλλά, όπως συνήθως αποδεικνύεται, μάταιες προσπάθειες των ιδρυτών και των οπαδών τους να προσδώσουν σε αυτές τον χαρακτήρα των «πανανθρώπινων». Ένα άλλο, εξίσου σημαντικό, ελλάττωμα είναι η αδυναμία των περισσότερων ιδεολογιών να αποδέχονται και να προσαρμόζονται στη νέα ιστορική πραγματικότητα. Η αδυναμία αυτή όχι μόνο εμποδίζει την κατανόηση της νέας πραγματικότητας, αλλά και υποχρεώνει ουσιαστικά την ιδεολογία να καταφύγει ακόμα και σε βίαιες διώξεις εκείνων που ζητούν την προσαρμογή της στις απαιτήσεις των καιρών.
Κατά την προσωπική, και ως εκ τούτου, υποκειμενική άποψη του συντάκτου του παρόντος σημειώματος, τα τραγικά γεγονότα στην Ουκρανία απέδειξαν εξ απόψεως «θεωρητικής», μεταξύ άλλων, και τον εγγενή θνησιγενή χαρακτήρα της γεωπολιτικής ιδεάς του «ρωσικού κόσμου». Προσπαθώντας αυτό το ανεδαφικό ιδεολόγημα του σύγχρονου πανσλαβισμού, που με περίσσιο ζήλο διαδίδει τα τελευταία χρόνια το Πατριαρχείο Μόσχας, να συμπεριλάβει σε αυτή την χιμαιρική κοσμοθεωρία χώρες ανομοιογενείς όχι μόνο εξ απόψεως εθνικής ή θρησκευτικής αλλά και, κυρίως, πολιτικής ιδιοσυγκρασίας, δεν μπορούσε παρά να «εθελοτυφλεί», να προσδίδει δηλαδή στην πραγματικότητα μια υπερρεαλιστική (surréalisme) διάσταση και να οδηγεί ακόμα και αυτούς τους «εξ ορισμού» φορείς της ιδέας αυτής στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού.
Η προδεδικασμένη αποτυχία της εν λόγω κοσμοθεωρίας έγινε ολοφάνερη ιδιαιτέρως στα πλαίσια των προσπαθειών εφαρμογής της στον γεωγραφικό χώρο που κατέχει η σημερινή Ουκρανία.
Εξηγούμεθα: η κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας όχι μόνο δεν ήθελε, αλλά και δεν μπορούσε να αποκλείσει από τον εκκλησιαστικό της βίο εκείνο το κομμάτι του πληθυσμού που «ερέθιζε» την Εκκλησία της Ρωσίας. Στην κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας όχι μόνο εκφράζονταν διάφορες πολιτικές…
συνιστώσες - για να χρησιμοποιήσουμε μια σύγχρονη ορολογία - αλλά αυτές εύρισκαν υποστηρικτές και στην ιεραρχία της, όπως π.χ. εκείνοι που ήθελαν μια αυτοκέφαλη Εκκλησία ή οι άλλοι που ήταν έτοιμοι ακόμα και να αποσχισθούν σε περίπτωση ανεξαρτητοποιήσεως της Ουκρανικής Εκκλησίας. Ας μη λησμονούμε επίσης ότι, η Ουκρανία είναι η μοναδική μετα-σοβιετική χώρα (εξαιρουμένων αυτών της Βαλτικής), οι κυβερνήσεις της οποίας εκλέγονταν με, λίγο ως πολύ, δημοκρατικό τρόπο, ο οποίος δεν προκαλούσε μεγάλες αντιδράσεις τόσο στην Ανατολή, όσο και στη Δύση.
Επομένως είναι, τουλάχιστον, ανέντιμο να κατηγορούμε την κανονική Εκκλησία Ουκρανίας ότι «συνεργάσθηκε» (collaborationnisme) με τον δημοκρατικά εκλεγμένο και απολύτως αντιδημοκρατικά - επιμένει ο γράφων - ανατραπέντα πρόεδρο Γιανουκόβιτς, με τον οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, η Δύση ήταν έτοιμη μόλις τον περασμένο Νοέμβριο να ξεκινήσει συνομιλίες για την ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Δεν πρέπει επίσης να λησμονούμε ότι ο προηγούμενος πρόεδρος της Ουκρανίας ο Β. Γιούσενκο, τον οποίο σημειωτέον υποστήριζε αναφανδόν το λεγόμενο «Πατριαρχείο Κιέβου», κυριολεκτικά καταποντίστηκε στις εκλογές του 2010 συγκεντρώνοντας στον πρώτο γύρο 5,45% έναντι 35,32% του Γιανουκόβιτς και 25,05% της Τιμοσένκο, η οποία, ας υπενθυμίσουμε, καταδικάσθηκε για «κατάχρηση εξουσίας» κατά τη σύναψη της συμφωνίας για το φυσικό αέριο με τη… Ρωσία!
Είναι φυσικό η πολιτική των πολύ λεπτών ισορροπιών, που προσπαθούσε να τηρεί ο εγκλωβισμένος στο εθνοφυλετικό αδιέξοδο του «ρωσικού κόσμου» Μητροπολίτης Κιέβου Βλαδίμηρος να ερμηνευόταν από πολλούς ως ένδειξη αδυναμίας. Όμως ποίος εκ των «εχόντων σώας τας φρένας» σχολιαστών μπορούσε να περιμένει μια απευθείας ρήξη με το Πατριαρχείο Μόσχας, εφόσον σε αυτή την περίπτωση στην πληθώρα των σχισματικών «ορθοδόξων εκκλησιών» της Ουκρανίας (φαινόμενο που συναντάμε σε κάθε ορθόδοξη χώρα) θα προσετίθετο ακόμα μια!
Ουσιαστικά στο Κίεβο έκλεισε άπαξ δια παντός το κεφάλαιο του λεγομένου «ρωσικού κόσμου» και ταυτόχρονα κατέστη σαφές ότι, η εμμονή στη μη αναγνώριση της εκκλησιαστικής και κοινωνικοπολιτικής ουκρανικής πραγματικότητας είναι η πραγματική αιτία της παταγώδους αποτυχίας της εξωτερικής πολιτικής του Πατριαρχείου Μόσχας και όχι η συνεργασία της Εκκλησίας Ουκρανίας με τον ανατραπέντα πρόεδρο.
Εξάλλου η πρόσκληση, την οποία απηύθυνε στις 23 Φεβρουαρίου προς τους σχισματικούς ο Πατριάρχης Κύριλλος, καλώντας τους να επανέλθουν στην Εκκλησία Ουκρανίας
(http://ria.ru/religion/20140223/996523423.html), φανερώνει την αδυναμία του Προκαθημένου της Ρωσικής Εκκλησίας να αντιληφθεί ότι, η λύση του «ουκρανικού σχίσματος» δεν ευρίσκεται στην επιστροφή των σχισματικών στην ελεγχόμενη από τη Μόσχα Εκκλησία, αλλά στην ίδρυση μιας πραγματικά Αυτοκέφαλης Ορθοδόξου Εκκλησίας Ουκρανίας, η οποία θα μπορέσει να ενώσει τους διηρημένους χριστιανούς.
Όλα τα άλλα είναι απλά «Words, words, words» (Hamlet, Πράξη ΙΙ, Σκηνή β΄)
*«The Song of the Lonely Girl»
Tenderly she cradled her toy
Before she smashed it up
A longing filled her heart
Whatfor, she did not know
Δημοσίευση σχολίου