http://www.agioritikovima.gr/
Του Μιχαήλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου
Πολύ συχνά και για πολλούς ανθρώπους, η γκρίνια δεν είναι μονάχα μια ιδιορρυθμία ή ιδιοπροσωπία του ανθρώπινου προσώπου, αλλ᾽ είναι μια νοσηρή κατάσταση, με επικίνδυνες συνέπειες στις διαπροσωπικές και διανθρώπινες σχέσεις.
Είναι ψυχολογικό συναίσθημα, που δεν κρύβεται. Ο γκρινιάρης ή γογγυστής και μεμψίμοιρος - όπως τον ονομάζει η Αγία Γραφή - δεν κρατάει μέσα του τις εσωτερικές αντιδράσεις, για οποιοδήποτε ζήτημα, αλλά και τις εξωτερικεύει κάποτε, έντονα και επαναστατικά.
Μετά την Πεντηκοστή, όταν οι χριστιανοί άρχισαν να πληθαίνουν, "εγένετο γογγυσμός των ῾Ελληνιστών προς τους ῾Εβραίους, ότι παρεθεωρούντο εν τη διακονία τη καθημερινή αι χήραι αυτών" (Πραξ. ΣΤ´ 1).
Οι Εβραίοι που μιλούσαν ελληνικά, παραπονέθηκαν στους υπεύθυνους της διακονίας των κοινών τραπεζιών ότι δεν κοίταζαν τις δικές τους χήρες. Στις διαπροσωπικές σχέσεις, τα παράπονα και οι μεμψιμοιρίες είναι συχνές και προς όλες τις κατευθύνσεις
.
Οι γογγυσμοί αυτοί και οι γκρίνιες και τα παράπονα, όταν δεν προηγείται αυτογνωσία και αυτοσυγκράτηση, πολύ εύκολα και γρήγορα ξεσπούν σε καταιγίδες και αστραπόβροντα. Καί όχι μόνο. Όταν ο γογγυσμός έχει για στόχο τον ίδιο το Θεό, τότε κανένας δε μπορεί να κατασιγάσει την οργή Του, γιατί ο γογγυσμός τούτος, είναι βλασφημία και αχαριστία.
Παράδειγμα, οι Εβραίοι. Φεύγοντας από την Αίγυπτο, τα έβαλαν με τον Μωϋσή και τον Ααρών. Σαν τυφλωμένοι και αναίσθητοι, ρωτούσαν ειρωνικά και χλευαστικά: «Ινατί ανηγάγετε την συναγωγήν Κυρίου εις την έρημον ταύτην αποκτείναι ημάς;» (Αριθμ. Κ´ 4). Κι αυτό γινόταν για 40 χρόνια. Ο Μωϋσής τους έδωσε την καλύτερη απάντηση: «Ου γαρ καθ᾽ ημών εστιν ο γογγυσμός υμών, αλλ᾽ η κατά του Θεού» (Έξοδ. ΙΣΤ´ 8). Ο γογγυσμός σας δε στρεφόταν σε μας, γιατί όργανα του Θεού είμαστε. Στρεφόταν ενάντια στον ίδιο το Θεό.
Συχνά και οι απόστολοι συμβουλεύουν τους χριστιανούς να αποβάλλουν τους γογγυσμούς και τις μεμψιμοιρίες και ο,τι παράπονα έχουν με τους συνανθρώπους τους, για να μη προκληθούν χειρότερα κακά. Καί αν στερείστε κάποια αγαθά, και αν περνάτε οικονομικές κρίσεις, ν᾽ αγαπάτε τη λιτότητα "αρκούμενοι τοις παρούσι", και "πάντα ποιείτε χωρίς γογγυσμών και διαλογισμών" (Φιλιπ. Β´ 14). Οι συνεχείς μάλιστα μεμψιμοιρίες και γκρίνιες και τα παράπονα, αποδεικνύουν απιστία, αχαριστία και ασέβεια προς το Θεό.
Ο αδελφόθεος Ιούδας, μεταξύ άλλων, χαρακτηρίζει τους αμαρτωλούς "γογγυστάς, μεμψιμοίρους, πορευομένους κατά τας επιθυμίας αυτών" (Ιούδ. 16).
Ο αληθινός και πιστός χριστιανός προσπαθεί και αγωνίζεται να παραμένει ειρηνικός προς όλους.
Δε γογγύζει,δεν παραπονιέται, δε γκρινιάζει και δε μεμψιμοιρίζει
σε όποια στιγμή και όποια περίσταση.
Η καλύτερη άμυνα είναι η προσευχή του Ιησού:
Του Μιχαήλ Ε. Μιχαηλίδη, ΘεολόγουΠολύ συχνά και για πολλούς ανθρώπους, η γκρίνια δεν είναι μονάχα μια ιδιορρυθμία ή ιδιοπροσωπία του ανθρώπινου προσώπου, αλλ᾽ είναι μια νοσηρή κατάσταση, με επικίνδυνες συνέπειες στις διαπροσωπικές και διανθρώπινες σχέσεις.
Είναι ψυχολογικό συναίσθημα, που δεν κρύβεται. Ο γκρινιάρης ή γογγυστής και μεμψίμοιρος - όπως τον ονομάζει η Αγία Γραφή - δεν κρατάει μέσα του τις εσωτερικές αντιδράσεις, για οποιοδήποτε ζήτημα, αλλά και τις εξωτερικεύει κάποτε, έντονα και επαναστατικά.
Μετά την Πεντηκοστή, όταν οι χριστιανοί άρχισαν να πληθαίνουν, "εγένετο γογγυσμός των ῾Ελληνιστών προς τους ῾Εβραίους, ότι παρεθεωρούντο εν τη διακονία τη καθημερινή αι χήραι αυτών" (Πραξ. ΣΤ´ 1).
Οι Εβραίοι που μιλούσαν ελληνικά, παραπονέθηκαν στους υπεύθυνους της διακονίας των κοινών τραπεζιών ότι δεν κοίταζαν τις δικές τους χήρες. Στις διαπροσωπικές σχέσεις, τα παράπονα και οι μεμψιμοιρίες είναι συχνές και προς όλες τις κατευθύνσεις
.
Οι γογγυσμοί αυτοί και οι γκρίνιες και τα παράπονα, όταν δεν προηγείται αυτογνωσία και αυτοσυγκράτηση, πολύ εύκολα και γρήγορα ξεσπούν σε καταιγίδες και αστραπόβροντα. Καί όχι μόνο. Όταν ο γογγυσμός έχει για στόχο τον ίδιο το Θεό, τότε κανένας δε μπορεί να κατασιγάσει την οργή Του, γιατί ο γογγυσμός τούτος, είναι βλασφημία και αχαριστία.
Παράδειγμα, οι Εβραίοι. Φεύγοντας από την Αίγυπτο, τα έβαλαν με τον Μωϋσή και τον Ααρών. Σαν τυφλωμένοι και αναίσθητοι, ρωτούσαν ειρωνικά και χλευαστικά: «Ινατί ανηγάγετε την συναγωγήν Κυρίου εις την έρημον ταύτην αποκτείναι ημάς;» (Αριθμ. Κ´ 4). Κι αυτό γινόταν για 40 χρόνια. Ο Μωϋσής τους έδωσε την καλύτερη απάντηση: «Ου γαρ καθ᾽ ημών εστιν ο γογγυσμός υμών, αλλ᾽ η κατά του Θεού» (Έξοδ. ΙΣΤ´ 8). Ο γογγυσμός σας δε στρεφόταν σε μας, γιατί όργανα του Θεού είμαστε. Στρεφόταν ενάντια στον ίδιο το Θεό.
Συχνά και οι απόστολοι συμβουλεύουν τους χριστιανούς να αποβάλλουν τους γογγυσμούς και τις μεμψιμοιρίες και ο,τι παράπονα έχουν με τους συνανθρώπους τους, για να μη προκληθούν χειρότερα κακά. Καί αν στερείστε κάποια αγαθά, και αν περνάτε οικονομικές κρίσεις, ν᾽ αγαπάτε τη λιτότητα "αρκούμενοι τοις παρούσι", και "πάντα ποιείτε χωρίς γογγυσμών και διαλογισμών" (Φιλιπ. Β´ 14). Οι συνεχείς μάλιστα μεμψιμοιρίες και γκρίνιες και τα παράπονα, αποδεικνύουν απιστία, αχαριστία και ασέβεια προς το Θεό.
Ο αδελφόθεος Ιούδας, μεταξύ άλλων, χαρακτηρίζει τους αμαρτωλούς "γογγυστάς, μεμψιμοίρους, πορευομένους κατά τας επιθυμίας αυτών" (Ιούδ. 16).
Ο αληθινός και πιστός χριστιανός προσπαθεί και αγωνίζεται να παραμένει ειρηνικός προς όλους.
Δε γογγύζει,δεν παραπονιέται, δε γκρινιάζει και δε μεμψιμοιρίζει
σε όποια στιγμή και όποια περίσταση.
Η καλύτερη άμυνα είναι η προσευχή του Ιησού:
Δημοσίευση σχολίου