Κοντά σε έναν γέροντα
έμεινε ένας αδελφός κάπως αμελής στους κανόνες της μοναχικής ζωής. Όταν ήλθε η
ώρα ο αδελφός αυτός να πεθάνει κάθονταν δίπλα του μερικοί πατέρες. Κάποια
στιγμή ο γέροντας βλέποντας τον να φεύγει από τον κόσμο αυτόν με ευθύμη και
χαρούμενη διάθεση κι επειδή ήθελε να οικοδομήσει τους άλλους αδελφούς του λέγει:
‘’Συγχώρα με αδελφέ όλοι γνωρίζουμε ότι στην άσκηση δεν ήσουν πολύ επιμελής. Πως λοιπόν τώρα φεύγεις για την άλλη ζωή με τόση προθυμία;’’
Ο Αδελφός απάντησε: ‘’ έτσι είναι Πάτερ, την αλήθεια είπες. Ξέρω όμως ότι από τη στιγμή που έγινα μοναχός δεν έκρινα κανέναν άνθρωπο. Αν συνέβη καμιά φορά με κάποιον κάτι, αμέσως την ίδια μέρα συμφιλιώθηκα μαζί του. Και τώρα θέλω να πω στον Θεό: ‘’ Κύριε εσύ είπες ‘’Μην κρίνετε και δεν θα κριθείτε’’ και ‘’να συγχωρείτε τους άλλους και θα σας συγχωρεθούν τα δικά σας αμαρτήματα’’.
Του λέγει ο Γέροντας: ‘’Ειρήνη σε σένα παιδί μου διότι σώθηκε και δίχως κόπο μάλιστα.
Πάνω στα λόγια αυτά ο αδελφός παρέδωσε ειρηνικά το πνεύμα του στον Κύριο. Συγχωρούσε και συγχωρέθηκε, δεν έκρινε και δεν κρίθηκε. Ο Νομιζόμενος αμελής αυτός μοναχός που κέρδισε τόσο εύκολα τον Παράδεισο, μπορεί να γίνει παράδειγμα για όλους μας.
από το βιβλίο το ''Πάθος της Κατακρίσεως'' του Ιερομονάχου Γρηγορίου
Επιμέλεια θέματος: Γιώργος Χαρίτος |olasthnforaa.blogspot.gr
Δημοσίευση σχολίου