Κυριακή Βαΐων: Τη μία "Ωσαννά", την άλλη "Σταυρωθήτω".

imverias.blogspot.gr


π. Στυλιανός Μακρής

Σκάβοντας τὸ χωράφι του ἕνας ἀγρότης, βρῆκε κάποτε μία μεγάλη εἰκόνα τῆς Παναγίας. Σκέφθηκε ἀμέσως νὰ τὴν πάῃ στὴν Ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ, γιὰ νὰ τὴν προσκυνήσουν οἱ συγχωριανοί του. Ἐπειδὴ ὅμως ἦταν βαρειά, τὴν ἔβαλε στὴν πλάτη τοῦ ὑποζυγίου του καὶ τράβηξε κατὰ τὸ χωριό. Στὸ δρόμο, ὅσοι ἔβλεπαν τὴν εἰκόνα, τὴν προσκυνοῦσαν μὲ εὐλάβεια. Τὸ ὑποζύγιο αἰσθάνθηκε σπουδαῖο καὶ νόμισε πὼς εἶχε μερίδιο στὰ προσκυνήματα τοῦ κόσμου. Ὁ χωρικός, βλέποντας τὸ ἄλογό του νὰ φουσκώνῃ ἀπὸ ὑπερηφάνεια, τοῦ εἶπε: «Κάτσε νὰτελειώσουμε πρῶτα μὲ τὴν εἰκόνα  καὶ μετὰ θὰ σὲ ξυλοφορτώσῳ, ὅπως σοῦταιριάζει».

Τὸ ὑποζύγιο τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος εἶναι ἕνα ταπεινὸγαϊδουράκι. Ἀσυνήθιστο τὸ φαινόμενο ἕνας βασιλιὰς νὰ μὴν ἱππεύῃ ἄλογο, ποὺεἶναι σύμβολο δύναμης. Ἰδοὺ ἡ πρώτη ἀπογοήτευση τῶν Ἱεροσολυμιτῶν,ἀνακατεμένη μὲ τὶς ἰαχὲς καὶ τὶς φωνὲς τοῦ ἐνθουσιώδους ὄχλου. Περίμεναν βασιλιὰ δυνατό, αὐστηρό, βλοσυρό, μὲ δυὸ τρία μαχαίρια ζωσμένα στὴ μέση,ἕτοιμο νὰ δώσῃ μὲ βροντερὴ φωνὴ τὸ σύνθημα τῆς ἐπανάστασης, ἱκανὸ νὰπατάξῃ τοὺς ῥωμαίους δυνάστες καὶ νὰ ἀναδείξῃ τοὺς ἑβραίους σὲ κυρίαρχη δύναμη στὴν περιοχή, βασιλιὰ ποὺ θὰ ξεχώριζε στὰ ἐνδύματα καὶ θὰ φοροῦσε πολύτιμο δαχτυλίδι, σημάδι ἐξουσίας.

Ὄχλος! Ἴδιος χθὲς καὶ σήμερα! Ἀνόητος πάντοτε, ὡς μὴ διακρίνων τὸ ὀρθό, τὸἀληθινό, ἀπὸ τὸ ψεύτικο καὶ παροδικό, μεταβαλλόμενος ἀπὸ τὴ μιὰ μέρα στὴνἄλλη, ἀγόμενος καὶ φερόμενος ἀπὸ τὸν ἄνεμο τοῦ συμφέροντός του, εὐκολόπιστος, ἐλαφρόμυαλος, καιροσκόπος, ἐπικίνδυνος. Ναί! Τέτοιος ἦταν καὶ ὁὄχλος ποὺ προϋπάντησε τὸν Χριστό ἔξω ἀπὸ τὴν ἱερὴ πόλη, γιατὶ μετὰ ἀπὸ ἕξιἡμέρες Τὸν σταύρωσε. Ἄλλα εὐεργετήθηκε, ἄλλα περίμενε, ἄλλα κατάλαβε, ἄλλαἀποφάσισε. Τόσα θαύματα, τόσες θεραπεῖες, τόσες εὐεργεσίες, χορτασμοί, λόγια σοφά, νεκραναστάσεις, κι ὅμως! τὴ μιὰ «Εὐλογημένος», τὴν ἄλλη «Ἐπικατάρατος»· τὴ μιὰ «μετὰ βαΐων καὶ κλάδων», τὴν ἄλλη «μετὰ μαχαιρῶν καὶ ξύλων»· τὴ μιὰ «Ὡσαννά», τὴν ἄλλη «Σταυρωθήτω». Νά, αὐτὸς εἶναι ὁ ὄχλος!

Περίμεναν ἐπιβλητικὴ εἴσοδο, ἀλλὰ λίγο τοὺς τὰ χάλασε τὸ γαϊδουράκι...Ἀπὸμακρυὰ οἱ φαρισαῖοι κοιτοῦσαν καχύποπτοι. «Ἀποκλείεται νὰ εἶναι αὐτὸς ποὺπεριμένει ὁ Ἰσραήλ», σκέφτονταν πονηρά. Ἡ προφητεία γνωστή: «Μὴ φοβᾶσαι,Ἱερουσαλήμ· ἰδοὺ ὁ βασιλιάς σου ἔρχεται καθήμενος ἐπάνω σὲ ἕνα γαϊδουράκι»,ὅμως ὁ νοῦς τους τελείως ἀλλοτριωμένος ἀπὸ τὸν φθόνο καὶ τὴν κακία, πλανεμένος ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια τῆς ὑπεροχῆς τῆς κοινωνικῆς τους θέσης, δὲν τοὺς ἄφηνε νὰ ἐννοήσουν τὰ δέοντα. 

Ὁ ὄχλος, ἀρκετὰ ἀσυγκράτητος,ἐνθουσιώδης, ἦταν δύσκολο ἐκείνη τὴ στιγμὴ νὰ χειραγωγηθῇ. Ἂς ἔστρωνε τὰἱμάτιά του. Εἶχαν ἕξι ἡμέρες καιρό, γιὰ νὰ τὸν δασκαλέψουν, νὰ τὸν καθοδηγήσουν, νὰ τὸν κοροϊδέψουν, νὰ τὸν πάρουν μὲ τὸ μέρος τους, νὰ τὸν στρέψουν κατὰ τοῦ εὐεργέτη του, ὅταν Ἐκεῖνος στὸ βῆμα τὸ Λιθόστρωτο θὰἄκουγε τοὺς ἑβραίους νὰ ἐπιλέγουν τὴν ἀπελευθέρωση τοῦ Βαραββᾶ.

Ποτὲ δὲν κατάλαβαν ποιός εἶναι ὁ Ἰησοῦς, γιατὶ ποτὲ δὲν εἶχαν ταπείνωση. Ὁταπεινὸς διακρίνει τὸν ταπεινό, γι’ αὐτὸ καὶ οἱ φαρισαῖοι δὲν διέκριναν ὅτι ἐπάνω στὸ ταπεινὸ ὑποζύγιο ἦταν ὁ ταπεινὸς Μεσσίας. Τὸν περίμεναν ἐν δόξῃ, τὸ δὲὑποζύγιό του συνευδοκοῦσε στὴν ντροπὴ καὶ τὴν ἀτίμωση, τὴν ὁποίαν ὡςἀνταπόδωση τοῦ ἐτοίμασαν στὸ Γολγοθᾶ. Τὸν εἶδαν νὰ δακρύζει, ἀπαράδεκτο γιὰ ὅποιον ἔχει ἀξιώσεις νὰ εἶναι βασιλιάς.

Οἱ ἀπόγονοί τους ἀκόμη περιμένουν τὸν Μεσσία. Τὸ εἶπε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος: «Ἐγὼἔχω ἔρθει στὸ ὄνομα τοῦ Πατρός Μου καὶ δὲν μὲ δέχεσθε· ἂν ἔλθῃ ἄλλος στὸὄνομα τοῦ ἑαυτοῦ του, ἐκεῖνον θὰ τὸν δεχθῆτε». Ναί, θὰ τὸν δεχθοῦνε, ἀδελφοί μου, αὐτὸν ποὺ θὰ ἔρθῃ ὡς Χριστὸς τάχα μὲ μιὰ δεύτερη παρουσία, ἀλλὰ θὰἀποδειχθῇ τέτοιος ποὺ ταίριαζε στοὺς προγόνους τους, σκληρὸς καὶἀδυσώπητος, βλοσηρὸς καὶ κακόψυχος, ἀσυγκίνητος καὶ ἄσπλαχνος,ἀλλαζονικὸς καὶ ὑπερφίαλος, μὲ ὅλες τὶς ἁμαρτίες καὶ ὅλα τὰ δαιμονικὰἰδιώματα.

Γιὰ ἐμᾶς τοὺς χριστιανοὺς ὁ Μεσσίας ἦρθε· εἶναι ὁ πρᾷος καὶ ταπεινὸς στὴν καρδιὰ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἀληθινὸς Θεὸς ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ χάρη μας. Σήμερα Τὸν ὑποδεχόμαστε λειτουργικά, ὄχι ὡς ὄχλος, ἀλλὰ ὡς λαός Του εὐλογημένος, ὡς Ἐκκλησία Του, ὡς ποίμνιό Του. Δὲν μᾶς ζητᾶ νὰ στρώσουμεἱμάτια, ἀλλὰ τὶς ἁμαρτίες μας, γιὰ νὰ περάσῃ ἀπὸ ἐπάνω τους μὲ τὸ ὑποζύγιο τῆς ταπεινώσεως, στὸ ὁποῖο ἀναπαύθηκε, τὸν Τίμιο καὶ Ζωοποιὸ Σταυρό Του, ἔτσιὥστε νὰ τὶς σβήσῃ μιὰ γιὰ πάντα. Δὲν μᾶς ζητᾶ νὰ κρατήσουμε βάγια, ἀλλὰ τὰἅγια προστάγματά Του στὴν καρδιά μας, ἔτσι ὤστε νὰ μὴν παρασυρθοῦμε, νὰμὴν πλανηθοῦμε καὶ Τὸν προδώσουμε, ὅπως ὁ ὄχλος ἐκεῖνος. 

Σήμερα τὸ ἀπόγευμα, ἀδελφοί μου, εἰσοδεύουμε στὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα, τὴν πιό κατανυκτικὴ περίοδο τοῦ ἔτους. Ἂς προετοιμάσουμε ἐαυτοὺς καταλλήλως, γιὰ νὰ ἀπολαύσουμε καὶ τὴν χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως.