Ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης και ο παπικός που ήθελε συμπροσευχή

«Όταν ε­μει­νε γι­α δι­α­νυ­κτε­ρευ­ση στο Μο­να­στη­ρι ε­νας πα­πι­κος, ο Γε­ρον­τας του φερ­θη­κε με α­γα­πη. Ο ε­πι­σκε­πτης η­ταν κα­λο­προ­αι­ρε­τος και ει­χε πολ­λες α­πο­ρι­ες.

Ο Γε­ρον­τας του ε­ξη­γού­σε με κα­λωσύ­νη και πρα­ο­τη­τα. Το­τε το Μο­να­στη­ρι δεν ει­χε την με­γα­λη τρα­πε­ζα που ε­χει τω­ρα, και ε­τρω­γαν ο­λοι μα­ζι (μο­να­χοί, κλη­ρι­κοί, λα­ι­κοί) σε μι­α μι­κρη τράπε­­ζα (τρα­πε­ζα­ρι­α) στο ι­σο­γει­ο, δι­πλα στη βρυ­ση. Ει­χαν προ­πο­ρευ­θη ο­λοι οι αλ­λοι. Κα­θησαν στην τρα­πε­ζα και πε­ρι­με­ναν τον Γε­ρον­τα.

Ο­ταν μπη­κε ο Γε­ρον­τας με­σα, ο­λοι ση­κω­θη­καν α­πο σε­βα­σμο αλ­λα και γι­α να γι­νη η συ­νη­θι­σμε­νη προ­σευ­χη της τρα­πε­ζης. Ο Γε­ρον­τας κα­θησε, ει­πε και στους αλ­λους να κα­θη­σουν, ε­κα­νε το σταυ­ρο του και αρ­χι­σε να τρω­η. Ο πα­πι­κος η­ταν πι­στος. Παίρ­νει το λόγο και λε­ει στο Γε­ρον­τα: ”Γέροντα, δεν θα κα­νω­με προ­σευ­χη;”.

Και ο Γε­ρον­τας ή­ρε­μα του α­παν­τα: ”Καλύ­τε­ρα να κα­νω­με σι­ω­πη­”. Και συ­νε­χι­σε το φα­γη­το του. Ας κα­τα­νο­η­σουν το πνεύ­μα του α­γι­ου Γε­ρον­τος ο­σοι ε­πι­με­νουν στις συμ­προ­σευ­χες με ε­τε­ρο­δο­ξους».

________________________________________________________________________

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ:
  Ο ΓΕΡΩΝ ΙΑΚΩΒΟΣ