«Ο Υιός του Θεού, υιός ανθρώπου γίνεται»

Του Γιώργου Χαρίτου*

 «Καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο»

Φτάσαμε και φέτος στην Θεία του Χριστού γέννηση. Και όσο περνάει ο καιρός και ο χρόνος κυλάει μπροστά τόσο περισσότερο αποκοπτόμαστε από το Θείο αυτό μυστήριο της ενσαρκώσεως του Θεού Λόγου. Τα Χριστού-γεννα φτάνουν να είναι γεύσεις, αρώματα, άπειρες τροφές και όμορφα τραγούδια, μακρυά πάντα από την αναφορά των Χριστουγέννων. Λάμπες, φώτα, όλα κοσμημένα εις την εντέλεια.. Σαν κάτι να περιμένει ο κόσμος, αλλά το πρόβλημα είναι πως πλέον δεν γνωρίζει. Παρόλα αυτά, κάποιοι άνθρωποι κοσμούν φάτνη εις τα σπίτια τους, κάτω από τα θεόρατα δέντρα, όπου ακουμπούν και καμιά φορά το ταβάνι του σπιτιού. Φιγούρες όμορφες δεσπόζουν μέσα σε αυτήν την μικροσκοπική φάτνη. Για πολλούς, φιγούρες παραμυθένιες. Και έγινε η Θεία Γέννηση ένα παραμύθι, μία ελπίδα δίχως υπόσταση. Μία πίστη κενή και όχι καινή. Και έγινε ο Κύριος μία μικρή φιγούρα μέσα σε πολυτελείς φάτνες. Όλα όμορφα. Στολίστηκε η αμαρτωλή Κτίση. Μα γιατί;

Ίσως περιμένει και αυτή τον κύριο της. Όχι εκείνον της Εκκλησίας. Και ο κόσμος περιμένει τον χριστό. Αλλά όχι τον Σωτήρα της Εκκλησίας Χριστό. Περιμένει τον όμορφο χριστό όπου κάθε χρόνο ωσάν σε εμπόριο τους φέρνει Χρήματα. Και μέχρι εκεί. Τίποτε άλλο. Και όταν πλέον περνάνε τα Χριστούγεννα και σβήνουν τα φωτάκια, και δεν έχει άλλα τραγούδια ή διάφορα γλυκά των εορτών τι μένει; Ίσως και τίποτα.

Η Εκκλησία κηρύττει μία Αλήθεια όμως πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια. Η μάλλον, να πούμε καλύτερα, ότι κηρύττει ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ όπου πήρε σάρκα και οστά όπως όμορφα μας λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Κηρύττει «τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν» αυτό όπου «φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον.» « Καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καὶ ἐθεασάμεθα τὴν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρὰ πατρός, πλήρης χάριτος καὶ ἀληθείας.» Και αυτός ο Χριστός, ο μονογενής Υιός και Λόγος του Πατρός, η ελπίδα του κόσμου έδωσε στον κάθε άνθρωπο όπου πιστεύει σε αυτόν το δικαίωμα να λέγετε «τέκνο Θεού» να γίνετε κατά χάριν παιδί του. Μέσα σε ένα ταπεινό λοιπόν σπήλαιο σε μία φάτνη διότι «οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι.» Ίδη από την γέννηση του, ο Κύριος τόσο ταπεινά μπαίνει στον κόσμο. Ενώ είναι ο Κτίστης και δημιουργός της, μπαίνει τόσο ήσυχα και τόσο ταπεινά και δέχεται να γεννηθεί μέσα σε μία άσχημη φάτνη με μόνη ζεστασιά αυτή της Παναγίας Θεοτόκου, του αγίου προστάτου Ιωσήφ και των μικρών ζώων όπου έβλεπαν και αυτά τον κτίστη τους και χαίρονταν. 

« ἐτέχθη» λοιπόν, «ὑμῖν σήμερον σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστὸς Κύριος, ἐν πόλει Δαυΐδ»!

Και ξαφνικά πλήθος αγγέλων αναγγέλλει αυτήν την καλή είδηση και φωνάζει από τους ουρανούς «δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία.» δηλαδή “Δοξα ας είναι στον Θεόν στους ουρανούς και εις ολόκληρον την γην ειρήνη, θεία εύνοια και ευλογία στους ανθρώπους”.

Χιλιάδες χρόνια πριν όμως της έλευση του Κυρίου επί της Γης φώναζαν οι προφήτες αυτήν την ενσάρκωση του Θεού! Ο Ησαΐας, ο οποίος έζησε οκτώ αιώνες πριν την έλευση του Χριστού λέει με πολύ χαρά «ὅτι παιδίον ἐγενήθη ἡμῖν, υἱὸς καὶ ἐδόθη ἡμῖν, οὗ ἡ ἀρχὴ ἐγενήθη ἐπὶ τοῦ ὤμου αὐτοῦ, καὶ καλεῖται τὸ ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς ἄγγελός, θαυμαστὸς σύμβουλος, Θεὸς ἰσχυρός, ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης, πατὴρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος·» Και αλλού αναφέρει ονομαστηκά «Ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει καὶ τέξεται υἱόν, καὶ καλέσουσι τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ». Και ετοιμάστηκε, λοιπόν, η πόλη όπου υποδέχτηκε τον Κύριος, η Βηθλεέμ και ενσαρκώθηκε ο Κύριος για να τραβήξει ως μαγνήτης της αμαρτίες μας και να σταυρωθεί υπέρ ημών των αμαρτωλών και αδίκων. Ένας ύμνος της εκκλησίας μας, ο οποίος ακούγετε αυτές της μέρες στην εκκλησία λέει πολύ χαρακτηριστικά «Βηθλεὲμ ἑτοιμάζου· εὐτρεπιζέσθω ἡ φάτνη· τὸ Σπήλαιον δεχέσθω, ἡ ἀλήθεια ἦλθεν· ἡ σκιὰ παρέδραμε· καὶ Θεὸς ἀνθρώποις, ἐκ Παρθένου πεφανέρωται, μορφωθείς τὸ καθ' ἡμᾶς, καὶ θεώσας τὸ πρόσλημμα. Διὸ Ἀδὰμ ἀνανεοῦται σὺν τῇ Εὔᾳ, κράζοντες· Ἐπὶ γῆς εὐδοκία ἐπεφάνη, σῶσαι τὸ γένος ἡμῶν.»

Επιστρέφοντας ξανά στην αρχή, και κλείνοντας, θα πρέπει να σκεφτούμε άραγε. Φτιάνουμε φάτνη στα σπίτια μας θέτοντας εν αυτές ένα ομοίωμα του Κυρίου. Όμως ετοιμάσαμε την φάτνη της ψυχής μας; καθαρίσαμε τον νου μας από τις αμαρτωλές σκέψεις και πάθη; καθαρίσαμε την ψυχή μας, κάτω από το άγιο πετραχήλιο; Ο Κύριος ενσαρκώνετε σήμερα, και κάθε χρόνο, και κάθε Κυριακή. Και γεννάτε ως βρέφος, και διδάσκει, και σταυρώνετε και ανασταίνεται ως Θεός. Και τεμαχίζετε ξανά και ξανά για να δοθεί και να κάνει παιδία θεού τους ανθρώπους, αποκαθιστώντας τέλεια την πρώτη χαμένη κοινωνία των πρωτοπλάστων με το Θεό έπειτα της πτώσεως. Ας μην μένουμε, τουλάχιστον οι Χριστιανοί, στον χριστό της κοινωνίας, των παιχνιδιών και των πολλών φώτων, αλλά ας προχωρούμε στον αληθινό Χριστό όπου είναι η αλήθεια, η ελπίδα, η πίστη η ζωή και η χαρά όλο του κόσμου. Ας  μην εορτάζουμε Χριστούγεννα χωρίς Χριστό αλλά ας προχωρούμε να εορτάσουμε τον Χριστό εκεί όπου γεννάται, διδάσκει, σταυρώνετε και ανασταίνεται.. Εκεί όπου πολύ πρωί, σχεδόν χαράματα θα μας καλέσει με χαρμόσυνους ήχους. Εκεί να πάμε και όχι αλλού! Ας κάνουμε την ψυχή μας, ταπεινή βηθλεέμ και ας αράξουμε την ψυχή και το σώμα μας κοντά Του, διότι όπως λέει και κάποια στιγμή ο Ιερέας προς το τέλος της Θεία λειτουργίας « Σύ ει η Ανάστασης και η ζωή!»

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος λέει σε μία ομιλία του..

« Ο Άσαρκος, Σαρκούται,

Ο Λόγος παχύνεται,

Ο αόρατος οράται,

Ο αναφής ψυλαφάται,

Ο άχρονος άρχεται,

Ο Υιός του Θεού, υιός ανθρώπου γίνεται»

Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός ο οποίος είναι « η ελπίς πάντων των περάτων της Γης» είθε να έρθει και να γεννηθεί στις ψυχές όλων των  ανθρώπων από άκρο έως άκρου αυτής.

Καλά Χριστούγεννα!

*Φοιτητής της Θεολογικής Σχολής Αθηνών