Απόστολος Παύλος: Ο Ναός του Αληθινού Θεού

Γράφει ο Γιώργος Χαρίτος | olasthnforaa.blogspot.gr

Σήμερα πολλοί χριστιανοί με οικουμενιστικό πνεύμα αρέσκονται να μιλούν για ''αγάπη''. Μία αγάπη όμως προς το αιρετικό ψέμα. Μία αγάπη στερεωμένη πάνω στην αδικία και το σκότος. Κάνουν πέρα την Αγία Γραφή, τους Αγίους Πατέρες, και τις οικουμενικές συνόδους και μιλάνε αόριστα για μία ''αγάπη'' την οποία και δεν οριοποιούν. Αν φέρεις αντίρρηση και μιλήσεις για την αίρεση είσαι ''κακός, συντηρητικός, οπισθοδρομικός και χαλάς τα σχέδια του οικουμενισμού''.. Ο Απόστολος των Εθνών Παύλος, ο κορυφαίος αυτός απόστολος έγραψε ένα από τα ωραιότερα κείμενα για την αγάπη. Τον ''ύμνο της Αγάπης''. Μία αγάπη την οποία είδα στα μάτια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και την κήρυττε παντού μαζί με την Θεία Ανάσταση Του.  Ο Απόστολος όμως δεν αφήνει στο αόριστο την λέξη αυτή αλλά την προσδιορίζει πολλές φορές μέσα από τις επιστολές του.

Όταν μιλάει για τους απίστους τους αιρετικούς, τους μη χριστιανούς και τους πολεμούντες αυτούς δεν υπάρχει πλέον μία αόριστη αγάπη αλλά ο Χριστός ή το σκότος. Δεν υπάρχει αρμονική συνύπαρξη Θεού και ειδώλων, αλλά η Ανάσταση ή ο Θάνατος.. Ένα τέτοιο χαρακτιριστικό και πολύ δυνατό κομμάτι είναι το παρακάτω, το οποίο και οι οικουμενισταί αρέσκονται ότι δεν τους αρέσει από την Αγία Γραφή να το αποκόπτουν.. Αλλά περαιταίρο δεν θα κάνω ερμηνεία του παρακάτω αποσπάσματος που θα διαβάσετε.. Έχει κάνει εξαιρετική ερμηνεία ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης όπως θα δείτε, ο Μέγας και Άγιος Φώτιος, ο Άγιος Θεοφύλακτος και άλλοι Άγιοι και Πατέρες της εκκλησίας..

Η Παρακάτω ευαγγελική περικοπή απαντά σε πολλά ερωτήματα, σχετικά με την σχέση που πρέπει να έχουμε προς κάθε ''άπιστο''(αιρετικό, μη Χριστιανό κ.α) ιδίως όταν τέτοιοι δεσμοί είναι αταίριαστοι..

Να δούμε τι λοιπόν λέει ο Απόστολος Παύλος στην Προς Κορίνθιους Β΄ επιστολή ( 6:14-18)

14 Μην κάνετε αταίριαστους δεσμούς με απίστους. Γιατί ποια σχέση μπορεί να έχει η δικαιοσύνη με την ανομία; ή τι κοινό υπάρχει ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι;15 Ποια συμφωνία μπορεί να γίνει ανάμεσα στον Χριστό και στον διάβολο; ή τι έχει να μοιράσει ο πιστός με το άπιστο; 16 Μπορεί να υπάρχει στο ίδιο τόπο ο Ναός του αληθινού Θεού και ο ναός των ειδώλων; Εσείς είστε ναός του αληθινού θεού, όπως ο ίδιος είπε: Θα κατοικήσω ανάμεσα τους και θα πορεύομαι μαζί τους. Θα είμαι Θεός τους, κι αυτοί θα είναι ο λαός μου. 17 Γι'αυτό λέει ο Κύριος: Φύγετε μακριά απ' αυτούς και ξεχωρίστε. Μην αγγίζετε ακάθαρτο πράγμα, κι εγώ θα σας δεχτώ. 18 Θα είμαι για σας ο Πατέρας, κι εσείς θα είστε γιοι και θυγατέρες μου, λέει ο Παντοκράτορας Κύριος.

Ερμηνεία του Β΄ Κορ. 6, 14-18 ( παρακάτω κείμενο ερμηνείας από εδώ )

Ο νους μας, πηγαίνει στην  φοβερή αποστολική περικοπή του Μεγάλου και Πρωτοκορυφαίου Αποστόλου των Εθνών Παύλου από την Β΄ προς Κορινθίους επιστολή, ο οποίος τονίζει εμφαντικά : «Μή γίνεσθε ετεροζυγούντες απίστοις˙ τίς γάρ μετοχή δικαιοσύνη καί ανομία; τίς δέ κοινωνία φωτί πρός σκότος; Τίς δέ συμφώνησις Χριστώ πρός Βελίαρ; ή τίς μερίς πιστώ μετά απίστου; Τίς δέ συγκατάθεσις ναώ Θεού μετά ειδώλων; υμείς γάρ ναός Θεού εστέ ζώντος, καθώς είπεν ο Θεός ότι ενοικήσω εν αυτοίς καί εμπεριπατήσω καί έσομαι αυτών Θεός, καί αυτοί έσονταί μοι λαός. Διό εξέλθετε εκ μέσου αυτών καί αφορίσθητε, λέγει Κύριος, καί ακαθάρτου μή άπτεσθε, καγώ εισδέξομαι υμάς, καί έσομαι υμίν εις πατέρα, καί υμείς έσεσθαί μοι εις υιούς καί θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ»[11].  

Η Κόρινθος την εποχή εκείνη, κατά την οποία ο Απ. Παύλος κήρυττε το Ευαγγέλιο του Χριστού στον εθνικό κόσμο, ήταν ένα κοσμοπολίτικο κέντρο. Μια πόλη, θα λέγαμε σήμερα με σύγχρονη ορολογία, παγκοσμιοποιημένη, πολυπολιτισμική. Μια πόλη στην οποία συνωθούνταν λαοί, φυλές, γλώσσες και θρησκείες. Όλα ανακατωμένα και αναμεμιγμένα. Μέσα σ’αυτή την κοσμοπολίτικη πόλη, την πόλη της τρυφής, της χλιδής και της πολυτελείας, μόνο στο ιερό της Αφροδίτης υπηρετούσαν χίλιες ιερόδουλες. Έχει παραμείνει η παροιμιακή έκφραση «ου παντός πλήν εις Κόρινθον». Δεν μπορεί ο καθένας να πλεύσει, να πάει στην Κόρινθο, γιατί ήταν πόλη πολυέξοδος και πλουσία, μεγάλο και κοσμικό κέντρο. Σ’αυτή, λοιπόν, την πόλη ο Απ. Παύλος έμεινε και κήρυξε επί δεκαοκτώ ολόκληρους μήνες, ενάμιση χρόνο. Στη δεύτερη αποστολική περιοδεία, αφού πέρασε από την Τρωάδα, την Σαμοθράκη, τους Φιλίππους, την Θεσ/κη, την Βέροια, την Μεθώνη και την Αθήνα, έφθασε και στην Κόρινθο.  

Ήταν πολύ φυσικό, αφού η Κόρινθος ήταν μια κοσμοπολίτικη πόλη, ένα παγκοσμιοποιημένο κέντρο, να συναντούν οι Χριστιανοί διάφορα προβλήματα. Και ιδιαιτέρως το πρόβλημα της σχέσεώς τους με τους άλλους, τους Εβραίους και τους ειδωλολάτρες. Πώς έπρεπε να συμπεριφέρονται μ’αυτούς; Τι σχέση έπρεπε να έχουν απέναντι των απίστων; Αυτό είναι ένα θέμα, το οποίο σήμερα μάς απασχολεί εντόνως. Διάφορες λύσεις και απαντήσεις προτείνονται, οι οποίες, όμως, πολλές φορές βρίσκονται έξω από το πνεύμα του Ευαγγελίου. Και μάλιστα αυτές οι απαντήσεις δίδονται μερικές φορές και από επίσημα εκκλησιαστικά χείλη, από χείλη πατριαρχών, αρχιεπισκόπων και επισκόπων. Θεωρούν πως η Ορθόδοξος Εκκλησία θα πρέπει να αντιμετωπίσει αυτή την πολυπολιτισμική κοινωνία, τις πολλές φυλές και γλώσσες, ουσιαστικώς αποδεχόμενη αυτή την πολυπολιτισμικότητα – βεβαίως κατ’ανάγκην την αποδεχόμαστε – και επιτρέποντας τους μικτούς γάμους όχι μόνον μεταξύ Ορθοδόξων και αιρετικών, αλλά και μεταξύ Ορθοδόξων και αλλοθρήσκων, τις συμπροσευχές, την ανέγερση πανθρησκειακών ναών κ.ά. 

Κάναμε αυτή την σύγχρονη αναφορά στην επικαιρότητα, για να φανεί πόσο έξω βρισκόμαστε μερικές φορές από το πνεύμα του Ευαγγελίου, το οποίο προδίδουμε, και δεν ακολουθούμε την οδό των αγίων Αποστόλων και των αγίων Πατέρων.

Τι λέει, λοιπόν, ο Απ. Παύλος στους Κορινθίους, οι οποίοι ζούσαν σε μια παρόμοια πολυπολιτισμική εποχή;
 

«Μή γίνεσθε ετεροζυγούντες απίστοις». 

Ερμηνεύοντας ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, λέει : Ω χριστιανοί, λέει ο Απόστολος Παύλος στούς Κορινθίους, ζητώντας το κέρδος τους καί τήν αγάπη τους, μ’αυτόν τον τρόπο δείχνετε ότι μέ αγαπάτε, δηλ. μέ τό νά μή σμίγετε μέ τούς απίστους καί νά μή κλίνετε στό μέρος τους, να μην έχετε σχέση μαζί τους. Δέν είπε μή σμίγετε, αλλά μή γίνεσθε ετεροζυγούντες, δηλαδή μήν αδικείτε τό δίκαιο, μήτε κλίνετε καί προσπαθείτε μέ τούς απίστους σ’εκείνα τά πράγματα, πού δέν είναι νόμιμα καί εύλογα. Γιατί, τό ετεροζυγείν λέγεται γιά τήν άδικη ζυγαριά, όταν τό ένα μέρος της ζυγαριάς κλίνει καί δέν στέκει στήν ισότητα καί δικαιοσύνη. Να μην έχετε το βάρος της ζωής σας στους απίστους. Να μην έχετε σχέση με τους απίστους. 

Ο ιερός Φώτιος λέει ότι τό εταιροζυγούντες, πού γράφεται μέ «αι» σημαίνει, μαζί μέ τήν ανωτέρω έννοια, όπως τό ερμήνευσε ο ιερός Θεοφύλακτος, ότι δέν πρέπει νά σμίγετε μέ τούς απίστους, σάν μέ οικείους καί εταίρους, καθώς καί ο παλαιός νόμος του προφήτου Μωϋσέως προστάζει˙ «τά κτήνη σου ου κατοχεύσεις ετεροζύγω»[12], μέ τά οποία λόγια προστάζει ότι δέν πρέπει νά σμίγουμε τά κτήνη μας μέ ετέρου γένους ζώα, ούτε στό νά γεννήσουν, ούτε στό νά κάνουν άλλη οποιαδήποτε εργασία. Η εικόνα αυτή είναι παρμένη από τα ζώα, που ζεύγουν οι αγρότες στα χωράφια. Σύμφωνα με την παραπάνω σύσταση από την Παλαιά Διαθήκη, δεν πρέπει να ζεύγουμε στον ίδιο ζυγό ένα μοσχάρι μ’ένα γαϊδούρι. Γιατί, αλλού θα πηγαίνει το μοσχάρι και αλλού το γαϊδούρι. Αλλού θα στρέφεται το ένα και αλλού το άλλο. Δεν θα πηγαίνουν και τα δύο σύμφωνα στον ίδιο ζυγό. Διά μέσου δέ των αλόγων ζώων νομοθετεί ότι εμείς οι λογικοί άνθρωποι καί ορθόδοξοι χριστιανοί, πρέπει μέ κάθε τρόπο νά αποφεύγουμε τήν ένωση καί κοινωνία των αλλοπίστων καί αλλογενών. Καί ούτε νά συγγενεύουμε μ’αυτούς διά γάμου, ούτε νά τούς παίρνουμε βοηθούς μας σέ πνευματική εργασία, επειδή περισσότερο θά διαφθείρουν τούς κόπους μας παρά θά τούς αυξήσουν. Έπειτα καί ποιά ανάγκη υπάρχει νά ανακατώνεις εσύ ο ορθόδοξος χριστιανός τήν ευγένεια της πίστεώς σου μέ τά νόθα καί μπαστάρδικα βλαστάρια της κακοδοξίας; ρωτά ο ιερός Φώτιος. Ο δέ Θεοδώρητος ερμηνεύει: «Μή μιμήσησθε τούς ετέρως εννεύοντας βόας καί τόν ζυγόν κλίνοντας, τήν των απίστων απάτην της ημετέρας προτιμώντες διδασκαλίας». 

«Τίς γάρ μετοχή δικαιοσύνη καί ανομία»; 

Συνεχίζοντας ο Απόστολος, συγκρίνει τήν αρετή καί ευγένεια των Κορινθίων μέ τήν κακία των απίστων. Καί καθώς ένας πατέρας βλέποντας τόν υιόν του νά συναναστρέφεται μέ κακούς καί διεφθαρμένους ανθρώπους λέει σ’αυτόν˙ Παιδί μου, τί κοινωνία καί ένωση έχει η δική σου ευγένεια μέ τήν αχρειότητα των ανθρώπων εκείνων; έτσι καί ο Απόστολος λέει στούς Κορινθίους˙ Εσείς, ω τέκνα μου πνευματικά, είσθε αυτόχρημα καί όλως διόλου δικαιοσύνη καί αρετή, εκείνοι δέ οι άπιστοι είναι όλως διόλου κακία καί ανομία˙ λοιπόν, τί κοινωνία καί συναναστροφή έχετε νά κάνετε εσείς μέ εκείνους; 

«Τίς δέ κοινωνία φωτί πρός σκότος; Τίς δέ συμφώνησις Χριστώ πρός Βελίαρ»; 

Σύμφωνα με τον άγιο Νικόδημο,  μέ κάθε τρόπο θέλοντας νά χωρίσει ο Απόστολος τούς Χριστιανούς από τούς απίστους, δέν είπε ποία κοινωνία καί ένωση έχουν οι υιοί του φωτός μέ τούς υιούς του σκότους, αλλά αυτά τά άψυχα πράγματα, δηλαδή τό φως καί τό σκότος, έβαλε αντί γιά πρόσωπα, τό οποίο είναι μεγαλύτερο καί ενεργητικότερο στό νά καταπείσει τόν ακροατή. Έβαλε δέ καί τόν Χριστό καί τόν Βελίαρ, τό οποίο στά εβραϊκά σημαίνει αποστάτης, όπως είναι ο διάβολος, καί μέ αυτά έκανε τόν λόγο φοβερότερο καί δυσωπητικότερο. Ποιά σχέση έχει ο Χριστιανικός κόσμος της ειρήνης, της αγάπης, του φωτός με τον κόσμο του σκότους, της απιστίας και της αμαρτίας;
 

«Ή τίς μερίς πιστώ μετά απίστου»; 

Παρακάτω βάζει φανερώς καί διορισμένως ο Απ. Παύλος τά πρόσωπα του πιστού καί του απίστου, γιά νά μήν φανεί ότι κατηγορεί απλώς καί αορίστως τήν κακία καί επαινεί τήν αρετή. 

«Τίς δέ συγκατάθεσις ναώ Θεού μετά ειδώλων; υμείς γάρ ναός Θεού εστέ ζώντος». 

Καί λέει ότι οι μέν άπιστοι είναι ναοί ειδώλων ή καί αυτόχρημα είδωλα. Εσείς δέ οι πιστοί χριστιανοί είσθε ναός Θεού. Όχι τέτοιου Θεού καθώς μυθολογούν οι Έλληνες (ειδωλολάτρες), οι οποίοι λατρεύουν θεούς νεκρούς καί άψυχα είδωλα, αλλά ζωντανού Θεού. Ποιά, λοιπόν, συγκατάθεση, δηλαδή ομοιότητα καί ένωση είναι ανάμεσα σ’εσάς, τούς ναούς του ζώντος Θεού, στους οποίους κατοικεί το πνεύμα του Θεού, καί ανάμεσα στά νεκρά καί αναίσθητα είδωλα, που δεν είναι ναοί του Θεού; Βέβαια καμμία. 

«Καθώς είπεν ο Θεός ότι ενοικήσω εν αυτοίς καί εμπεριπατήσω καί έσομαι αυτών Θεός, καί αυτοί έσονταί μοι λαός». 

Γιά νά μή φανεί ότι κολακεύει τούς Κορινθίους ο θείος Απόστολος, γι’αυτό παρακάτω φέρνει μαρτυρία από τήν Αγία Γραφή ότι οι χριστιανοί είναι ναός Θεού. Τό νά κατοικήσει, λοιπόν, μέσα σ’εμάς τούς Χριστιανούς ο Θεός, αυτό τό προξενεί η καθαρότητα της προτέρας ζωής μας. Τό δέ νά περπατήσει μέσα μας ο ίδιος ο Θεός, αυτό τό προξενεί η μετά τήν ενοίκηση του Θεού ενάρετη πολιτεία μας. Γιατί, όταν καθαρισθεί ο άνθρωπος από τά πάθη, τότε κατοικεί σ’αυτόν ο Θεός. Όταν πάλι μετά από αυτά κινείται ο άνθρωπος καί προκόπτει σέ θεάρεστα έργα, τότε λέγεται ότι ο Θεός περπατεί μέσα στήν καρδιά του, δείχνοντας γνωστώς σ’αυτόν ενεργή τήν Χάριν του καί εμφανίζοντας μέ πνευματικές κινήσεις καί θείες εμπνεύσεις τό άγιο θέλημά Του. Γιατί τότε ο κοινός όλων των ανθρώπων καί των κτισμάτων Θεός γίνεται μέ εξαίρετο καί ξεχωριστό τρόπο προσωπικός Θεός του ανθρώπου εκείνου. Γι’αυτό καί ο άνθρωπος εκείνος ανεβαίνει στήν τάξη καί τό μέτρο των παλαιών πατριαρχών, του Αβραάμ, του Ισαάκ καί του Ιακώβ, των οποίων ο Θεός των πάντων λεγόταν μέ ιδιαίτερο τρόπο Θεός˙ «Εγώ ειμί ο Θεός Αβραάμ καί ο Θεός Ισαάκ καί ο Θεός  Ιακώβ»[13]. 

«Διό εξέλθετε εκ μέσου αυτών καί αφορίσθητε, λέγει Κύριος». 

Αφού, λοιπόν, εσείς οι Χριστιανοί είστε ναοί του Θεού και ο Θεός κατοικεί μέσα σας, τι σχέση πρέπει να έχετε εσείς με όλους τους άλλους; Να βγείτε ανάμεσα απ’αυτούς και να ξεχωρίσετε. Σήμερα εμείς κάνουμε το αντίθετο. Λένε συνεχώς οι σοφοί οικουμενιστές, οι θρησκειολόγοι και οι φιλόσοφοι: «Τι διαφέρουμε εμείς οι Χριστιανοί από τους άλλους; Το ίδιο είμαστε. Είμαστε άραγε εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί καλύτεροι από τους άλλους; Είμαστε εμείς καλύτεροι από τους Μουσουλμάνους και τους Εβραίους»; Πρέπει να πιστεύουμε εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ότι έχουμε το Πνεύμα του Θεού, ότι είμαστε ναός του Θεού και ότι το Πνεύμα του Θεού κατοικεί μέσα μας. Πρέπει να εξέλθουμε και να ξεχωρίσουμε από τους απίστους. Πρέπει οι Χριστιανοί να είμαστε κάτι διαφορετικό, κάτι ξεχωριστό από τους άλλους
 

«Καί ακαθάρτου μή άπτεσθε, καγώ εισδέξομαι υμάς».  

Πολύ σκληρός αυτός ο λόγος! Ο Απ. Παύλος θεωρεί ότι ο άπιστος, ο ειδωλολάτρης, ο Μουσουλμάνος, ο Εβραίος, ο αιρετικός είναι ακάθαρτος. Να μην αγγίζετε, λέει, προς τους ακαθάρτους. Σημειώνει ο Όσιος Νικόδημος ότι ο Απόστολος Παύλος δέν είπε μήν κάνετε άτοπα καί ακάθαρτα έργα, αλλά είπε τό μεγαλύτερο, δηλαδή ούτε νά αγγίζετε σ’αυτά. Δύο ειδών είναι η ακαθαρσία˙ μία του σώματος καί άλλη της ψυχής. Της ψυχής ακαθαρσία είναι οι αισχροί καί σαρκικοί λογισμοί, οι μνησικακίες, οι δολιότητες, οι συνδυασμοί, οι συγκαταθέσεις της αμαρτίας, τό νά βλέπει κάποιος μέ επιθυμία τά όμορφα πρόσωπα, τό νά γλυκαίνεται στά αισχρά λόγια καί τό νά μολύνει τίς άλλες αισθήσεις μέ τίς βλαβερές καί εμπαθείς ηδονές. Του σώματος ακαθαρσίες είναι η πορνεία, η μοιχεία, η ομοφυλοφιλία καί κάθε άλλη ασέλγεια, πού γίνεται μέ τά έργα. Γι’αυτό θέλει ο Θεός καί ο θείος Απόστολός Του νά είμασθε εμείς οι χριστιανοί καθαροί απ’όλ’αυτά καί κατά τήν ψυχή καί κατά τό σώμα. Βγείτε, λοιπόν, εσείς οι χριστιανοί έξω από τήν συναναστροφή των απίστων ανθρώπων καί τήν κοινωνία των πονηρών έργων καί αφορισθείτε, δηλαδή σταθείτε κατ’ιδίαν χωριστά από αυτούς καί καθαρισθείτε καί τότε θά σας δεχθώ. Διότι, όταν εσύ ο χριστιανός χωρισθείς από τούς πονηρούς ανθρώπους καί τά κακά έργα, τότε θά ενωθείς μέ τόν Θεό.

«Καί έσομαι υμίν εις πατέρα, καί υμείς έσεσθαί μοι εις υιούς καί θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ».  

   
Καταλήγει ο Απόστολος Παύλος μέ τόν προφήτη Ιερεμία, ο οποίος προφήτευσε άνωθεν τήν αναγέννηση του αγίου Βαπτίσματος καί τήν υιοθεσία, πού λάβαμε οι χριστιανοί[14].