Σπάνιοι ήταν οι άνθρωποι που κατανοούσαν ποια ήταν η σχέση της Κωνσταντινούπολης με τους Αγίους Τόπους. Οι περισσότεροι πίστευαν ότι ήταν αποκλειστικά και απλώς ένα θέμα θρησκείας, όμως ο διαχρονικός μονομάχος ήξερε για το 637 μετά Χριστόν. Εκείνη την περίοδο το βυζαντινό φυλάκιο δεν περίμενε καμία βοήθεια από την Αυτοκρατορία λόγω απόστασης και βέβαια θυμόταν γιατί κανείς δεν είχε ξεχάσει την αρπαγή από τους Πέρσες του Τίμιου Σταυρού και την επιτυχή επιστροφή του στα Ιεροσόλυμα.
Αυτά τα γεγονότα του 614 που τελείωσαν με τη νίκη του Ηράκλειου το 628, ήταν καρφωμένα στο μυαλό όλων των βυζαντινών. Έτσι όταν άρχισε η πολιορκία του 637, ήταν όλοι έτοιμοι για να διασώσουν τον Τίμιο Σταυρό από τις βαρβαρότητες των εχθρών.
Ακριβώς το ίδιο νοητικό σχήμα είχε στο μυαλό του ο Πατριάρχης Σωφρόνιος. Τα Ιεροσόλυμα και τα τείχη τους είχαν ενισχυθεί αλλά οι επιθέσεις δεν σταματούσαν και τα γειτονικά κάστρα είχαν παρθεί από τους εχθρούς. Γι’ αυτό όταν έπεσε η Ιεριχώ πάρθηκε μία σημαντική απόφαση. Όλα τα ιερά κειμήλια έπρεπε να σωθούν και μεταξύ τους βέβαια ο Τίμιος Σταυρός. Αυτή την αποστολή είχε αναλάβει. Μόνο ελάχιστοι μαχητές είχαν επιλεχθεί και με μεγάλη μυστικότητα για να μην διαρρεύσει καμία πληροφορία. Έτσι κι έγινε. Έπρεπε να φτάσουν κρυφά στην ακτή για να φορτώσουν τα ιερά κειμήλια σ’ ένα καράβι για την Κωνσταντινούπολη. Έπρεπε να υπάρχει η συνέχεια όποια και να ήταν η μοίρα των Ιεροσολύμων.
Με αυτόν τον τρόπο σώθηκαν τα σύμβολα της χριστιανοσύνης ακόμα και όταν έπεσαν τα Ιεροσόλυμα. Η συνέχεια δεν σταματούσε με την κατοχή κι έτσι έχτισαν την πρώτη γέφυρα της τοποστρατηγικής που θα γινόταν στο μέλλον υπερχορδή της χρονοστρατηγικής.
Δημοσίευση σχολίου