http://xristianos.gr/
Μια εύλογη απορία που έχουν πολλοί, είναι: Γιατί δηλαδή θα πρέπει να παντρευτεί κάποιος για να έχει σαρκικές σχέσεις; Το να έχει πολλές σχέσεις με πολλούς συντρόφους είναι κατανοητό, αποτελούν παραβίαση του φυσιολογικού δεσμού μεταξύ δύο ανθρώπων.
Γιατί άραγε όμως, ο γάμος (και μάλιστα ο θρησκευτικός γάμος), να είναι αναγκαίος για δύο ανθρώπους που αγαπιούνται και θέλουν να ζήσουν μαζί, και να μην αρκεί η συναισθηματική και σαρκική τους ένωση χωρίς γάμο; Δεν είναι το ίδιο; Ποια η διαφορά;
Γιατί λοιπόν στην Εκκλησία θέλουμε να «τελέσουμε γάμο», εννοώντας την τελετή;
Εδώ το κλειδί για να το κατανοήσουμε, είναι η λέξη: «Μυστήριο». Γι’ αυτό η Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν αναγνωρίζει τις τελετές γάμου αλλοδόξων. Αλλά οφείλουν να την επαναλάβουν Ορθόδοξα οι Χριστιανοί για να αναγνωρίζονται στην Εκκλησία ως ζευγάρι, έστω και αν ήταν παντρεμένοι για δεκαετίες πριν γίνουν Χριστιανοί!
Εντός την Εκκλησίας, ο γάμος εντάσσεται στο σχέδιο της σωτηρίας. Ο στόχος, δεν είναι να ωφεληθεί κάποιος από τις σεξουαλικές χάρες του άλλου. Ούτε να ζήσουν απλώς μαζί «ευτυχισμένοι» δύο άνθρωποι. Ο στόχος του γάμου ως Μυστηρίου, (ως «μύησης», για να γίνει κατανοητή η έννοια της λέξης), είναι να ενταχθεί ο γάμος στα πλαίσια της θεωτικής πορείας του ζευγαριού. Με άλλα λόγια, εκτός από τους δύο, βάζουμε στη ζωή της οικογενείας μας και τον Θεό. Δεν ζούμε ερήμην του Θεού, ούτε τεκνοποιούμε χωρίς Αυτόν. Αλλά «εαυτούς και αλλήλους, και πάσαν την ζωήν ημών, Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα». Λέμε δια της μύησης αυτής στον Θεό: «Θεέ μου, η πορεία μας προς τη Θέωση, στα πλαίσια της Εκκλησίας σου, είναι δεδομένη. Παρακαλούμε, να ευλογήσεις αυτή τη νέα κατάσταση της ζωής μας, ώστε πλέον, όχι ένας, αλλά δύο μαζί, ενωμένοι ως ανδρόγυνο, να συνεχίσουμε αυτή την πορεία, που είναι και το κέντρο της ζωής μας, και ο στόχος μας».
Ο στόχος λοιπόν, δεν είναι ούτε η «ευτυχία» των δύο, ούτε «η τεκνοποιεία», ούτε «το σεξ». Ο στόχος είναι η θέωση. Ο ίδιος στόχος που είχαν οι δύο (υποτίθεται, εφ’ όσον ήταν Χριστιανοί) και πριν! Μόνο που τώρα, ο ίδιος αυτός στόχος, συνεχίζεται συντροφικά, όχι μόνο σε κοινή πορεία συζύγων, αλλά και εν Χριστώ αδελφών!!!
Αποζητώντας λοιπόν ο άνθρωπος το σεξ χωρίς τον γάμο, δείχνει τα εξής:
1. Πιθανόν θέλει τα ηδονικά καλά του γάμου, χωρίς όμως τις ανάλογες ευθύνες. Πρόκειται λοιπόν για ανευθυνότητα!
2. Αφήνει τον Θεό απ' έξω δείχνοντάς Του, ότι είναι παρείσακτος στη συζυγική τους ζωή! Συνεπώς και ο Θεός δεν ευλογεί τον γάμο ως μέρος της πορείας Θέωσης του ζευγαριού!
3. Δεν έχει ως στόχο την εν Χριστώ ζωή, ούτε τη Θέωση. Με άλλα λόγια, είναι ένα σαθρό θεμέλιο για τον γάμο, μια σχέση χωρίς Θεό!
Στη Χριστιανική Εκκλησία λοιπόν, η νέα αυτή περίοδος σχέσης του ανθρώπου,
1. συνοδεύεται από υπευθυνότητα, απέναντι στον σύντροφο της ζωής μας, απέναντι στα παιδιά που τυχόν θα γεννηθούν από αυτή την ένωση, και απέναντι στους ανθρώπους που θα επηρεάσει η ένωση αυτή.
2. εντάσσεται στα πλαίσια της Εκκλησιαστικής μας ζωής, όπου η ένωση αυτή αποβαίνει αιώνια, και όχι μόνο παροδική.
3. εντάσσεται στην ήδη υπάρχουσα πορεία δύο πιστών ανθρώπων, που αποφασίζουν να τη συνεχίσουν ως σύζυγοι, βοηθώντας ο ένας τον άλλον στον δύσκολο αυτό αγώνα, όπως και στον κοινό αγώνα της βιοπάλης, πάντα με τη Χάρη του Θεού, ο οποίος δια του Μυστηρίου αυτού, προσκαλείται, να αναλάβει αυτή την πορεία, και να «τελειώσει» αμφοτέρους τους συντρόφους.
Γι’ αυτό και σεξουαλική πράξη έξω από τον γάμο, μαρτυράει πέραν της κοινωνικής ανευθυνότητας, επίσης μια ανευθυνότητα απέναντι στην αγιωτάτη πίστη μας, και στον Δημιουργό μας, που λαχταράει να συμμετέχει κι Εκείνος στη ζωή των πλασμάτων Του αν αν προσκληθεί, ώστε να τους οδηγήσει στην Δική Του Ζωή, δια του αγιασμού τους.
Συνεπώς, οι μονογαμικές εξωγαμιαίες σχέσεις, με τον άνθρωπο που αγαπάμε, δεν είναι αυτές καθεαυτές κακές, ως πράξη. Είναι όμως αμαρτία, (αστοχία σημαίνει η λέξη αμαρτία), μόνο και μόνο, επειδή μαρτυράει την αποτυχία του Χριστιανού να εντάξει τον γάμο του στην κατά Θεόν ζωή της Εκκλησίας.
Φυσικά για τους μη Χριστιανούς, δεν τίθεται θέμα. Γάμος είναι! Είτε στα πλαίσια της θρησκείας τους, είτε στα πλαίσια της συμβίωσης, είναι γάμος, μια και ποτέ δεν αποτελεί Μυστήριο.
Αμαρτία, είναι οτιδήποτε μας απομακρύνει (ή αποτυγχάνει να μας πλησιάσει) με τον Θεό. Και μόνο με αυτή την έννοια, μπορεί να γίνει διάκριση του «τι είναι αμαρτία, και τι όχι». Δεν είναι λοιπόν ούτε θέμα «ενοχής», ούτε θέμα «ανηθικότητας». Είναι θέμα προσωπικής μας αποτυχίας ως Χριστιανών, όσον αφορά την Εκκλησιαστική του διάσταση.
Τελειώνουμε με μια συμβουλή κάποιου ιερέα:
Για να είναι ο γάμος μας σε σωστές βάσεις, και να διαρκέσει, πρέπει να γίνει αφ’ ενός κατά Θεόν, (ως Μυστήριο), αλλά και οι προσδοκίες μας πρέπει να είναι οι σωστές. Δεν παντρευόμαστε «για να έχουμε σεξ με τη γυναίκα των ονείρων μας». Δεν παντρευόμαστε «για να έχουμε κάποιον να μας συντηρεί και να μας αγαπάει και να μας φροντίζει». Δεν παντρευόμαστε «για να λάβουμε» οτιδήποτε από τον μελλοντικό μας σύντροφο!
Δεν παντρευόμαστε με τη σκέψη: «Τι μπορεί να μου προσφέρει ο άνθρωπος αυτός;»
Το αντίθετο πρέπει να συμβαίνει! Η σκέψη μας πρέπει να είναι: «Τι μπορώ να προσφέρω σε αυτόν τον άνθρωπο που αγαπώ;» Καταλαβαίνεις τη διαφορά; Πρόκειται για πτοσωπική θυσία, και όχι για προσωπικό κέρδος. Είναι δόσιμο και όχι απολαβή. Είναι θάνατος του θελήματος μας, Χάριν του θελήματος ενός ανθρώπου που αγαπάμε τόσο, ώστε να θυσιάσουμε την υπόλοιπη ζωή μας στο να του προσφέρουμε τα πάντα!
Ο γάμος όπου ζητάμε να λάβουμε, είναι εγωιστικός, έστω και αν λέμε ότι τον κάναμε «από αγάπη». Αγάπη είναι δόσιμο, και όχι «απολαβή». Και όταν δεν έχουμε απαιτήσεις από τον σύντροφό μας, (καμία απαίτηση, αλλά αντιθέτως, αυτοπαράδοση), τότε δεν θα έχουμε και απογοητεύσεις! Ούτε καυγάδες, ούτε διαζύγια! Όπως ο Χριστός αγάπησε την Εκκλησία (κατά την Αγία Γραφή), και έδωσε τη ζωή Του για χάρη της, έτσι και εμείς οι άνδρες, «χρωστάμε να αγαπάμε τις γυναίκες μας όπως τα σώματά μας»! Και ακόμα περισσότερο! Ομοίως και οι γυναίκες, να είναι πρόθυμες να θυσιασθούν για το σύζυγό τους, όπως η Εκκλησία έγινε σπονδή στους διωγμούς, χάριν του συζύγου της και Κεφαλής της, του Ιησού Χριστού!
Λοιπόν, έχοντας κατά νου όλα αυτά, κάτσε και σκέψου: Αν αγαπάω πραγματικά αυτή την κοπέλα, γιατί να μην την οδηγήσω νύφη στην Εκκλησία; Τι με αποτρέπει από αυτό; Μήπως θέλω απλώς να χαρώ τα θέλγητρά της; Μήπως θέλω να της πάρω, και όχι να της δώσω; Μήπως τη μεταχειρίζομαι ως «χρηστικό αντικείμενο» των ηδονών μου, και όχι ως πρόσωπο κατ’ εικόνα Θεού; (τα ίδια ισχύουν και για τις γυναίκες)
Και τον Θεό, γιατί θέλω να τον αφήσω έξω από τη ζωή μας;
Να γιατί είναι λάθος ακόμα και οι μονογαμικές σεξουαλικές σχέσεις! Είναι το αντίθετο από αυτό που οφείλει να κάνει ένας Χριστιανός προς τα δύο πρόσωπα που (υποτίθεται ότι) αγαπάει: Τη γυναίκα ή τον άνδρα της ζωής της/του, και τον Θεό!
Γιατί άραγε όμως, ο γάμος (και μάλιστα ο θρησκευτικός γάμος), να είναι αναγκαίος για δύο ανθρώπους που αγαπιούνται και θέλουν να ζήσουν μαζί, και να μην αρκεί η συναισθηματική και σαρκική τους ένωση χωρίς γάμο; Δεν είναι το ίδιο; Ποια η διαφορά;
Γιατί λοιπόν στην Εκκλησία θέλουμε να «τελέσουμε γάμο», εννοώντας την τελετή;
Εδώ το κλειδί για να το κατανοήσουμε, είναι η λέξη: «Μυστήριο». Γι’ αυτό η Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν αναγνωρίζει τις τελετές γάμου αλλοδόξων. Αλλά οφείλουν να την επαναλάβουν Ορθόδοξα οι Χριστιανοί για να αναγνωρίζονται στην Εκκλησία ως ζευγάρι, έστω και αν ήταν παντρεμένοι για δεκαετίες πριν γίνουν Χριστιανοί!
Εντός την Εκκλησίας, ο γάμος εντάσσεται στο σχέδιο της σωτηρίας. Ο στόχος, δεν είναι να ωφεληθεί κάποιος από τις σεξουαλικές χάρες του άλλου. Ούτε να ζήσουν απλώς μαζί «ευτυχισμένοι» δύο άνθρωποι. Ο στόχος του γάμου ως Μυστηρίου, (ως «μύησης», για να γίνει κατανοητή η έννοια της λέξης), είναι να ενταχθεί ο γάμος στα πλαίσια της θεωτικής πορείας του ζευγαριού. Με άλλα λόγια, εκτός από τους δύο, βάζουμε στη ζωή της οικογενείας μας και τον Θεό. Δεν ζούμε ερήμην του Θεού, ούτε τεκνοποιούμε χωρίς Αυτόν. Αλλά «εαυτούς και αλλήλους, και πάσαν την ζωήν ημών, Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα». Λέμε δια της μύησης αυτής στον Θεό: «Θεέ μου, η πορεία μας προς τη Θέωση, στα πλαίσια της Εκκλησίας σου, είναι δεδομένη. Παρακαλούμε, να ευλογήσεις αυτή τη νέα κατάσταση της ζωής μας, ώστε πλέον, όχι ένας, αλλά δύο μαζί, ενωμένοι ως ανδρόγυνο, να συνεχίσουμε αυτή την πορεία, που είναι και το κέντρο της ζωής μας, και ο στόχος μας».
Ο στόχος λοιπόν, δεν είναι ούτε η «ευτυχία» των δύο, ούτε «η τεκνοποιεία», ούτε «το σεξ». Ο στόχος είναι η θέωση. Ο ίδιος στόχος που είχαν οι δύο (υποτίθεται, εφ’ όσον ήταν Χριστιανοί) και πριν! Μόνο που τώρα, ο ίδιος αυτός στόχος, συνεχίζεται συντροφικά, όχι μόνο σε κοινή πορεία συζύγων, αλλά και εν Χριστώ αδελφών!!!
Αποζητώντας λοιπόν ο άνθρωπος το σεξ χωρίς τον γάμο, δείχνει τα εξής:
1. Πιθανόν θέλει τα ηδονικά καλά του γάμου, χωρίς όμως τις ανάλογες ευθύνες. Πρόκειται λοιπόν για ανευθυνότητα!
2. Αφήνει τον Θεό απ' έξω δείχνοντάς Του, ότι είναι παρείσακτος στη συζυγική τους ζωή! Συνεπώς και ο Θεός δεν ευλογεί τον γάμο ως μέρος της πορείας Θέωσης του ζευγαριού!
3. Δεν έχει ως στόχο την εν Χριστώ ζωή, ούτε τη Θέωση. Με άλλα λόγια, είναι ένα σαθρό θεμέλιο για τον γάμο, μια σχέση χωρίς Θεό!
Στη Χριστιανική Εκκλησία λοιπόν, η νέα αυτή περίοδος σχέσης του ανθρώπου,
1. συνοδεύεται από υπευθυνότητα, απέναντι στον σύντροφο της ζωής μας, απέναντι στα παιδιά που τυχόν θα γεννηθούν από αυτή την ένωση, και απέναντι στους ανθρώπους που θα επηρεάσει η ένωση αυτή.
2. εντάσσεται στα πλαίσια της Εκκλησιαστικής μας ζωής, όπου η ένωση αυτή αποβαίνει αιώνια, και όχι μόνο παροδική.
3. εντάσσεται στην ήδη υπάρχουσα πορεία δύο πιστών ανθρώπων, που αποφασίζουν να τη συνεχίσουν ως σύζυγοι, βοηθώντας ο ένας τον άλλον στον δύσκολο αυτό αγώνα, όπως και στον κοινό αγώνα της βιοπάλης, πάντα με τη Χάρη του Θεού, ο οποίος δια του Μυστηρίου αυτού, προσκαλείται, να αναλάβει αυτή την πορεία, και να «τελειώσει» αμφοτέρους τους συντρόφους.
Γι’ αυτό και σεξουαλική πράξη έξω από τον γάμο, μαρτυράει πέραν της κοινωνικής ανευθυνότητας, επίσης μια ανευθυνότητα απέναντι στην αγιωτάτη πίστη μας, και στον Δημιουργό μας, που λαχταράει να συμμετέχει κι Εκείνος στη ζωή των πλασμάτων Του αν αν προσκληθεί, ώστε να τους οδηγήσει στην Δική Του Ζωή, δια του αγιασμού τους.
Συνεπώς, οι μονογαμικές εξωγαμιαίες σχέσεις, με τον άνθρωπο που αγαπάμε, δεν είναι αυτές καθεαυτές κακές, ως πράξη. Είναι όμως αμαρτία, (αστοχία σημαίνει η λέξη αμαρτία), μόνο και μόνο, επειδή μαρτυράει την αποτυχία του Χριστιανού να εντάξει τον γάμο του στην κατά Θεόν ζωή της Εκκλησίας.
Φυσικά για τους μη Χριστιανούς, δεν τίθεται θέμα. Γάμος είναι! Είτε στα πλαίσια της θρησκείας τους, είτε στα πλαίσια της συμβίωσης, είναι γάμος, μια και ποτέ δεν αποτελεί Μυστήριο.
Αμαρτία, είναι οτιδήποτε μας απομακρύνει (ή αποτυγχάνει να μας πλησιάσει) με τον Θεό. Και μόνο με αυτή την έννοια, μπορεί να γίνει διάκριση του «τι είναι αμαρτία, και τι όχι». Δεν είναι λοιπόν ούτε θέμα «ενοχής», ούτε θέμα «ανηθικότητας». Είναι θέμα προσωπικής μας αποτυχίας ως Χριστιανών, όσον αφορά την Εκκλησιαστική του διάσταση.
Τελειώνουμε με μια συμβουλή κάποιου ιερέα:
Για να είναι ο γάμος μας σε σωστές βάσεις, και να διαρκέσει, πρέπει να γίνει αφ’ ενός κατά Θεόν, (ως Μυστήριο), αλλά και οι προσδοκίες μας πρέπει να είναι οι σωστές. Δεν παντρευόμαστε «για να έχουμε σεξ με τη γυναίκα των ονείρων μας». Δεν παντρευόμαστε «για να έχουμε κάποιον να μας συντηρεί και να μας αγαπάει και να μας φροντίζει». Δεν παντρευόμαστε «για να λάβουμε» οτιδήποτε από τον μελλοντικό μας σύντροφο!
Δεν παντρευόμαστε με τη σκέψη: «Τι μπορεί να μου προσφέρει ο άνθρωπος αυτός;»
Το αντίθετο πρέπει να συμβαίνει! Η σκέψη μας πρέπει να είναι: «Τι μπορώ να προσφέρω σε αυτόν τον άνθρωπο που αγαπώ;» Καταλαβαίνεις τη διαφορά; Πρόκειται για πτοσωπική θυσία, και όχι για προσωπικό κέρδος. Είναι δόσιμο και όχι απολαβή. Είναι θάνατος του θελήματος μας, Χάριν του θελήματος ενός ανθρώπου που αγαπάμε τόσο, ώστε να θυσιάσουμε την υπόλοιπη ζωή μας στο να του προσφέρουμε τα πάντα!
Ο γάμος όπου ζητάμε να λάβουμε, είναι εγωιστικός, έστω και αν λέμε ότι τον κάναμε «από αγάπη». Αγάπη είναι δόσιμο, και όχι «απολαβή». Και όταν δεν έχουμε απαιτήσεις από τον σύντροφό μας, (καμία απαίτηση, αλλά αντιθέτως, αυτοπαράδοση), τότε δεν θα έχουμε και απογοητεύσεις! Ούτε καυγάδες, ούτε διαζύγια! Όπως ο Χριστός αγάπησε την Εκκλησία (κατά την Αγία Γραφή), και έδωσε τη ζωή Του για χάρη της, έτσι και εμείς οι άνδρες, «χρωστάμε να αγαπάμε τις γυναίκες μας όπως τα σώματά μας»! Και ακόμα περισσότερο! Ομοίως και οι γυναίκες, να είναι πρόθυμες να θυσιασθούν για το σύζυγό τους, όπως η Εκκλησία έγινε σπονδή στους διωγμούς, χάριν του συζύγου της και Κεφαλής της, του Ιησού Χριστού!
Λοιπόν, έχοντας κατά νου όλα αυτά, κάτσε και σκέψου: Αν αγαπάω πραγματικά αυτή την κοπέλα, γιατί να μην την οδηγήσω νύφη στην Εκκλησία; Τι με αποτρέπει από αυτό; Μήπως θέλω απλώς να χαρώ τα θέλγητρά της; Μήπως θέλω να της πάρω, και όχι να της δώσω; Μήπως τη μεταχειρίζομαι ως «χρηστικό αντικείμενο» των ηδονών μου, και όχι ως πρόσωπο κατ’ εικόνα Θεού; (τα ίδια ισχύουν και για τις γυναίκες)
Και τον Θεό, γιατί θέλω να τον αφήσω έξω από τη ζωή μας;
Να γιατί είναι λάθος ακόμα και οι μονογαμικές σεξουαλικές σχέσεις! Είναι το αντίθετο από αυτό που οφείλει να κάνει ένας Χριστιανός προς τα δύο πρόσωπα που (υποτίθεται ότι) αγαπάει: Τη γυναίκα ή τον άνδρα της ζωής της/του, και τον Θεό!
Δημοσίευση σχολίου