http://www.dogma.gr/
ο Αρχιμανδρίτης
Κωνσταντίνος Χαραλαμπόπουλος
Δύο θαύματα του Κυρίου παρουσιάζονται, αγαπητοί μου, εις την ευαγγελικήν διήγησιν. Η θεραπεία της αιμορρούσης γυναικός και η ανάστασις της θυγατρός, του αρχισυναγώγου Ιαείρου. Και τα δύο περιστατικά αυτά, τα οποία δια της θαυματουργικής επεμβάσεως του Κυρίου εθεραπεύθησαν, έχουν εν και μόνον κοινόν σημείον: την πίστιν.
Η γυνή, από μικράς ηλικίας και επί ολόκληρα έτη έπασχεν από ακατάσχετον αιμορραγίαν. Δεν ημπορούσε να κάμη τίποτε. Ούτε οι ιατροί, ούτε τα φάρμακα ήσαν ικανά να θεραπεύσουν αυτό το πρόβλημα, το οποίον την είχεν καταστήσει ανίκανον και ανήμπορον του καθημερινού αγώνος εις τον στίβον της ζωής.
Δεν απελπίζετο όμως. Εντός αυτής, υπήρχεν η φλόγα και η ζέσις της πίστεως. Ήτο πεπεισμένη ότι ο λεγόμενος Μεσσίας, ο άνθρωπος του οποίου η φήμη είχε ξεπεράσει τα όρια της Ιουδαίας και Γαλιλαίας, του μικρού τότε κόσμου, θα την εθεράπευεν.
Είχεν ακούσει περί Αυτού και εκ του μακρόθεν τον επίστευσεν. Δεν ήτο η τελευταία λύσις, διότι δεν υπήρχε θεραπεία εκ των ιατρών και των φαρμάκων. Ήτο πίστις, ότι υπεράνω των ανθρώπων και των μέσων της ιατρικής υπάρχει ο Ένας, ο οποίος και κατευθύνει τα σύμπαντα του κόσμου.
Πώς λοιπόν Εκείνος, ο άναρχος, ο παντεπόπτης δεν θα ενδιαφέρετο δια μίαν ύπαρξιν ζώσαν, δια μίαν εικόνα Του που αντικατοπτρίζετο εις το ανθρώπινον πρόσωπον; Η πίστις της την εθεράπευσεν «καν του ιματίου αυτού άψομαι σωθήσομαι». Και εις το δεύτερον θαύμα, υπάρχει η ίδια πίστις. Απέθανεν η θυγατέρα του Ιαείρου, επιφανούς ανδρός της πόλεως Καπερναούμ.
Ο επιφανής άνδρας, είναι πεπεισμένος ότι δεν εχάθησαν όλα. Αμφισβητεί τον θάνατον, ο οποίος ήτο γεγονός. Έκρουσε την θύραν της οικίας του και την κατέστρεψεν, παίρνοντας ό,τι μονάκριβον, ό,τι πολύτιμον, την θυγατέρα του.
Είναι πεπεισμένος όμως ότι Εκείνος, θα είναι εις θέσιν να αποκαταστήση την αδικίαν, μία τόσο νεαρά κόρη δώδεκα ετών να αρπάζεται υπό του άδου· θαυμαστή η πίστις και των δύο. Δύναμις παντοδύναμος και σωτήριος η πίστις. Πίστιν, διαθέτουν όλοι οι άνθρωποι ακόμη και οι άπιστοι και οι άθεοι, κάπου πιστεύουν.
Σημασία έχει η καλλιέργεια της πίστεως, να φθάση εις εν σημείον να παραμένη ακλόνητος και να εμφυσήται μόνον υπό του Κυρίου. Ναυαγοί και οι δύο, ο Ιάειρος και η αιμορροούσα, δεν έφθασαν εις τον καταποντισμόν. Εσώθησαν υπό της πίστεως και αγκυροβόλησαν εις τον ασφαλή λιμένα της σωτηρίας, πλησίον του νεκρεγέρτου Κυρίου.
Είναι ανάγκη, αδελφοί μου, η ενδυνάμωσις και της ιδικής μας πίστεως εις τας ημέρας τας δυσκόλους τας οποίας και διερχόμεθα. Ο Θεός, αναμένει από τον άνθρωπον την πίστιν δια να δυνηθή να επέμβη θαυματουργικώς εις την ζωήν του και να θάλψη τας ακτίνας του πόνου, της δυστυχίας, των αντιξοοτήτων εν τέλει, παντός ανθρώπου.
ο Αρχιμανδρίτης
Κωνσταντίνος Χαραλαμπόπουλος
Δύο θαύματα του Κυρίου παρουσιάζονται, αγαπητοί μου, εις την ευαγγελικήν διήγησιν. Η θεραπεία της αιμορρούσης γυναικός και η ανάστασις της θυγατρός, του αρχισυναγώγου Ιαείρου. Και τα δύο περιστατικά αυτά, τα οποία δια της θαυματουργικής επεμβάσεως του Κυρίου εθεραπεύθησαν, έχουν εν και μόνον κοινόν σημείον: την πίστιν.
Η γυνή, από μικράς ηλικίας και επί ολόκληρα έτη έπασχεν από ακατάσχετον αιμορραγίαν. Δεν ημπορούσε να κάμη τίποτε. Ούτε οι ιατροί, ούτε τα φάρμακα ήσαν ικανά να θεραπεύσουν αυτό το πρόβλημα, το οποίον την είχεν καταστήσει ανίκανον και ανήμπορον του καθημερινού αγώνος εις τον στίβον της ζωής.
Δεν απελπίζετο όμως. Εντός αυτής, υπήρχεν η φλόγα και η ζέσις της πίστεως. Ήτο πεπεισμένη ότι ο λεγόμενος Μεσσίας, ο άνθρωπος του οποίου η φήμη είχε ξεπεράσει τα όρια της Ιουδαίας και Γαλιλαίας, του μικρού τότε κόσμου, θα την εθεράπευεν.
Είχεν ακούσει περί Αυτού και εκ του μακρόθεν τον επίστευσεν. Δεν ήτο η τελευταία λύσις, διότι δεν υπήρχε θεραπεία εκ των ιατρών και των φαρμάκων. Ήτο πίστις, ότι υπεράνω των ανθρώπων και των μέσων της ιατρικής υπάρχει ο Ένας, ο οποίος και κατευθύνει τα σύμπαντα του κόσμου.
Πώς λοιπόν Εκείνος, ο άναρχος, ο παντεπόπτης δεν θα ενδιαφέρετο δια μίαν ύπαρξιν ζώσαν, δια μίαν εικόνα Του που αντικατοπτρίζετο εις το ανθρώπινον πρόσωπον; Η πίστις της την εθεράπευσεν «καν του ιματίου αυτού άψομαι σωθήσομαι». Και εις το δεύτερον θαύμα, υπάρχει η ίδια πίστις. Απέθανεν η θυγατέρα του Ιαείρου, επιφανούς ανδρός της πόλεως Καπερναούμ.
Ο επιφανής άνδρας, είναι πεπεισμένος ότι δεν εχάθησαν όλα. Αμφισβητεί τον θάνατον, ο οποίος ήτο γεγονός. Έκρουσε την θύραν της οικίας του και την κατέστρεψεν, παίρνοντας ό,τι μονάκριβον, ό,τι πολύτιμον, την θυγατέρα του.
Είναι πεπεισμένος όμως ότι Εκείνος, θα είναι εις θέσιν να αποκαταστήση την αδικίαν, μία τόσο νεαρά κόρη δώδεκα ετών να αρπάζεται υπό του άδου· θαυμαστή η πίστις και των δύο. Δύναμις παντοδύναμος και σωτήριος η πίστις. Πίστιν, διαθέτουν όλοι οι άνθρωποι ακόμη και οι άπιστοι και οι άθεοι, κάπου πιστεύουν.
Σημασία έχει η καλλιέργεια της πίστεως, να φθάση εις εν σημείον να παραμένη ακλόνητος και να εμφυσήται μόνον υπό του Κυρίου. Ναυαγοί και οι δύο, ο Ιάειρος και η αιμορροούσα, δεν έφθασαν εις τον καταποντισμόν. Εσώθησαν υπό της πίστεως και αγκυροβόλησαν εις τον ασφαλή λιμένα της σωτηρίας, πλησίον του νεκρεγέρτου Κυρίου.
Είναι ανάγκη, αδελφοί μου, η ενδυνάμωσις και της ιδικής μας πίστεως εις τας ημέρας τας δυσκόλους τας οποίας και διερχόμεθα. Ο Θεός, αναμένει από τον άνθρωπον την πίστιν δια να δυνηθή να επέμβη θαυματουργικώς εις την ζωήν του και να θάλψη τας ακτίνας του πόνου, της δυστυχίας, των αντιξοοτήτων εν τέλει, παντός ανθρώπου.
Δημοσίευση σχολίου