Του π.Παντελεήμων Κρούσκου
Διαβάζω κάτι κλισέ
σχόλια περί διαχωρισμού κράτους-Εκκλησίας, αδειάσματος των ταμείων της
Εκκλησίας για να πληρωθεί το χρέος κλπ. Διαρκώς σε κάθε δημόσιο σχόλιο μας
στο νετ επανέρχονται αυτά τα θέματα ως στερεότυπες απαντήσεις, ασχέτως αν είναι
άσχετα με το προς σχολιασμόν θέμα. Είναι στερεότυπα. Είναι ενδεδυμένα με την
ψευδαίσθηση ότι «τώρα σε τάπωσα και τελείωσε το θέμα».
Οι ποταμίσιες
πέστροφες έχουν κάνει καλή προπαγάνδα, αλλά και τα επιχειρήματα τους έχουν
ταγγίσει όπως τηγανόλαδο στον ήλιο του μεσημεριού. Κοιτάξτε, αυτή την κυβέρνηση
ο λαός την εμπιστεύτηκε για να διαχειριστεί την εθνική και λαϊκή αξιοπρέπεια.
Δεν την ψήφισε για να εκτονώσουν οι λίμπεραλ και οι νεοροβεσπιέροι κάποια
απωθημένα. Άνθρωποι ξένοι με την ελληνική πραγματικότητα. Φυσικά,αυτό το αίτημα
ξεκινά από πολύ πίσω, από την εποχή των εκσυγρονιστών και της δεξιάς ακόμα.
Ας αναρωτηθούμε τί
σημαίνει διαχωρισμός κράτους- εκκλησίας. Δεν περιορίζεται στην διακοπή
μισθοδοσίας ιερέων, διακοπή όρκου(καλώς), διακοπή κυριακής αργίας (πού άλλωστε
επανήλθε), αλλά και σε κατάργηση του θρησκευτικού μαθήματος, αποκαθήλωση των
συμβόλων από δημόσιους χώρους, περιορισμός κωδωνοκρουσίων, δημοσίων
θρησκευτικών εκδηλώσεων (φανταστείτε να παίρνουμε άδεια για τον επιτάφιο) και
εξίσωσης της κάθε θρησκευτικής μπαρούφας (τύπου σαηεντόλοτζυ) με την ορθόδοξη
εκκλησία.
Σε περίπτωση
διαχωρισμού η Εκκλησία και θα ελευθερωθεί και θα αποδεσμευτεί από πολλά δεσμά
πού τώρα την ταπεινώνουν και αλλοιώνουν την φυσιογνωμία της. Αλλά είναι αυτό
πού συμφέρει το έθνος; Πιστεύω πώς Ελλάδα χωρίς εκπεφρασμένη θρησκευτική
συνείδηση αλλοιώνεται σε κάτι άλλο.
Δημοσίευση σχολίου