Ο Άγιος Διονύσιος «οἰκιστής τοῦ Ὀλύμπου» !

Εκ της Ι.Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονή του Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω

   

Ὁ Ὅσιος πατήρ ἡμῶν Διονύσιος εἶναι ἕνα λαμπερό ἀστέρι,ἀπό ἐκεῖνα πού λάμπουν στό νοητό στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας μας, καί μέ τήν θεϊκή τους λαμπρότητα καταυγάζουν τά σκότη τῆς γήϊνης ζωῆς μας.

        

Ὑπῆρξε μία μεγάλη καί ὑπέροχη ἀσκητική φυσιογνωμία τῆςὈρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, κατά πάντα ἐφάμιλλος καίἰσοστάσιος τῶν μεγάλων καί θεοφόρων Πατέρων «τῶν ἐνἀσκήσει λαμψάντων».

        

Ἦταν μιά χαρισματοῦχος καί πολυτάλαντη προσωπικότητα. Ἐκ¬πλήσσεται κανείς, πῶς συνδυάζονταιἁρμονικότατα στό λαμπρό του βίο ἡ προδρομική τουἀσκητικότης μέ τόν ἀποστολικό ζῆλο καί τήν κοινωνική δράση,ὁ ἀναχωρητισμός τοῦ ἠσυχαστοῦ μέ τήν ὀργανωτικότητα καί τό διοικητικό χάρισμα τοῦ ἡγέτου, οἱ μυστικές ἀναβάσεις τοῦθεωρητικοῦ μέ τούς αἱματηρούς ἀγώνας τοῦ πρακτικοῦ, καί τέλος ἡ προσήλωση πρός τήν «ἀκρίβεια» τῶν κανόνων μέ τήν φιλάνθρωπη συγκαταβατικότητα καί τήν οἰκονομία.

        

Σπανίως βλέπει κανείς πρόσωπα μέ τόση εὐρύτητα διανοίας καί καρδίας!

        

Ὁ ὀσιακός του βίος καθώς καί τά ἀναρίθμητα θαύματά του συνε¬τέλεσαν ὥστε νά καταξιωθῆ ὡς ἅγιος στήν συνείδηση τοῦπληρώματος τῆς Ἐκκλησίας καί νά καταστῆ παμμακεδονική μορφή τῆς Ὀρθοδοξίας, ἰδιαιτέρως δέ καύχημα καί προστάτης τῆς Πιερίας μας.

        

Ὁ Ὅσιος Διονύσιος γεννήθηκε λίγο πρίν ἀπό τό 1500 μ.Χ. στό χωριό Σκλάταινα τῆς ἐπαρχίας Φαναρίου τοῦ ΝομοῦΚαρδίτσης, ση¬μερινή Δρακότρυπα.

        

Προῆλθε ἀπό γονεῖς πτωχούς ἀλλά θεοσεβεῖς καί πιστούς. Τό πρῶτο του ὄνομα ἦταν Δημήτριος καί ἀπό νωρίς ἔδωσε δείγματα ἀφοσιώσεως στόν Κύριο καί ἀγάπης πρός τόν μοναχισμό. Σέ ἡλικία περί¬που 18 ἐτῶν καί μετά τόν θάνατο τῶν γονέων του, πηγαίνει στά Μετεω¬ρα καί κείρεται ρασοφόρος μοναχός ὑπό τό ὄνομα Δανιήλ. Ἀργότερα, ζητώνταςἡσυχαστικώτερο τόπο, μεταβαίνει στό Ἅγιον Ὄρος, γί¬νεται μεγαλόσχημος μοναχός καί ἱερεύς, μετωνομασθείς Διονύσιος.Ἔζησε γιά ἕνα διάστημα στήν σκήτη τῆς Μονῆς Καρακάλου, μέ αὐστηρή ἄσκηση, προσευχή καί νηστεία. Ἡ ἰσάγγελη ζωή του, τόν ἐπέβαλε σέ ὅλους τούς Πατέρας τοῦ Ἄθω, γι’αυτό καίἀργότερα ἐξελέγη Ἡγούμενος τῆς Μονῆς Φιλο¬θέου. Στήν Μονήὅμως αὐτή, ἡ ὁποία τότε ἦταν ἀκόμη βουλγαρική, ὁ Ἅγιος συνήντησε μεγάλες ἀντιδράσεις, γι’αυτό καί ἀναγκάσθηκε νάἐ¬γκαταλείψη τό Ἅγιον Ὄρος καί νά μεταβῆ, γύρω στό 1524, στήν πε¬ριοχή τῆς Βεροίας, στήν Μονή τοῦ Τιμίου Προδρόμου, τήν ὁποία καί ἀνεκαίνισε, καθιστώντάς την φάρο πνευματικό.Ἀλλά καί ἀπό ἐκεῖ ἀργότερα ἀνεχώρησε κρυφά, θέλοντας νάἀποφύγη τήν ἐκλογή του ὡς ἐπισκόπου Βεροίας, ὅπως ζητοῦσε ὁλαός ὅταν ἐχήρευσε ἡ ἐπισκοπή αὐτή.

        

Ἔτσι τόν βλέπουμε νά γίνεται «οἰκιστής τοῦ Ὀλύμπου»,ὅπου οἱ σπάνιες φυσικές ὀμορφιές καί τά δροσερά νερά του, φαίνεται ὅτι τόν ἀνέπαυσαν πλήρως.

        

Ἐν τῷ μεταξύ ὑφίσταται πολλές ταλαιπωρίες, διωγμούς, συκοφα¬ντίες, ὅπως ὅλοι οἱ ἅγιοι, ἕνεκα τῶν ὁποίωνἀναγκάζεται νά ἐγκατα¬λείψη - εὐτυχῶς προσωρινά - τόνἀγαπημένο του Ὄλυμπο, καί νά μεταβῆ στό Πήλιο, κτίζονταςἐκεῖ τήν Μονή τῆς Ἁγίας Τριάδος Σουρβίας.

        

Ἀργότερα ὅμως ἐπιστρέφει θαυματουργικά στόν Ὄλυμπο,ὅταν τριετής παντελής ἀνομβρία, ἀποτέλεσμα τοῦ διωγμοῦτοῦ Ἁγίου, ἀναγκάζει τόν διοικητή καί τούς κατοίκους τῆς περιοχῆς νά τόν καλέσουν πίσω. Κτίζεται ἔτσι γύρω στό 1542 τό πρῶτο Μοναστήρι, πού σώζεται μέχρι τῶν ἡμερῶν μας, πρός τιμήν καί πάλι τῆς Ἁγίας Τριάδος.

        

Ἐδῶ ὁ Ἅγιος ἔζησε σάν ἐπίγειος ἄγγελος, γι΄αυτό καί γρήγορα συγ¬κέντρωσε γύρω του ἕνα πλῆθος Μοναχῶν, πούἔκανε τήν Μονή του πραγματική Λαύρα. Ὡστόσο ὁ ἴδιος χρησιμοποιοῦσε ἀκόμη γιά προ¬σευχή καί ἡσυχία τά σπήλαια πού ὑπῆρχαν γύρω τῆς Μονῆς καί τά ὁποῖα εἶχε μετατρέψει σέ ναΐσκους. Ἐκεῖ ἔμεινε τόν περισσότερο χρό¬νο, ζώντας μέσα στό γνόφο τῆς νοερᾶς προσευχῆς. Κάποιες φορές, ἐρχόμενον ἀπό τά σπήλαια πρός τήν Μονή του, τόν εἶχαν δεῖ νά λάμπη ὁλόκληρος, λουσμένος στό ἀναστάσιμο φῶς τοῦ μέλλοντος αἰῶνος.

        

Ὁ Ἅγιος δέν παρέλειπε νά περιέρχεται, σάν ἄλλος Πρόδρομος τοῦ Πατροκοσμᾶ, τά γύρω χωριά, γιά νά κηρύξη, νάἐξομολογήση καί νά στηρίζη τούς σκλαβωμένους Ἕλληνας. Εἶχεἀπέραντη ἀγάπη γιά τόν λαό. Ἀγκάλιαζε τούς πάντας καί τούς βοηθοῦσε πνευματικά καί ὑλικά. Ὅταν τόν ἐπλησίαζε κανείς, εἶχε τήν αἴσθηση ὅτι πλησιάζει τόν ἴδιο τόν Χριστό.

        

Ζῶντας αὐτήν τήν χριστομίμητη ζωή ὁ Ἅγιος, ἔφθασε καί στό τέρμα, σάν πρωταθλητής γενναῖος, παίρνοντας τό στεφάνιἀπό τά χέ¬ρια τοῦ Χριστοῦ.

        

Ἀφήνοντας τίς τελευταῖες του σοφέςὑποθῆκες στά πνευματικά του παιδιά, φτερούγισε σάν ἄλλος ἐρωδιός στά ὕψη τοῦοὐρανοῦ, μέσα στόν χειμῶνα, τήν 23ηἸανουαρίου, κατά τήν ὁποία τελεῖται καί ἡ σε­πτή μνήμη του.