Περπατούσα στην
Βέροια. Βροχή πολύ...
Κρατούσα μια μεγάλη μαύρη ομπρέλα. Δεν είχα κανένα πρόβλημα.
Σε μια είσοδο πολυκατοικίας μία κοπέλα και μία ηλικιωμένη κυρία βλέπανε τον καιρό και δίσταζαν να βγούνε έξω...
Σταμάτησα.
-Δεν έχετε ομπρέλα; τις ρώτησα.
Η κοπέλα σάστισε. Με κοιτούσε λες και έβλεπε εξωγήινο. Η ηλικιωμένη κυρία μου απάντησε...
-Όχι πάτερ, και πως να βγούμε, θα γίνουμε μούσκεμα. Όταν ήρθαμε στο γιατρό δεν έβρεχε...
-Ελάτε, πάρτε την.
Και τους έδωσα την ομπρέλα που κρατούσα.
Η κοπέλα άπλωσε το χέρι της και την πήρε, λέγοντας...
-Ευχαριστώ, μα εσείς πως....
-Εγώ έφτασα στον προορισμό μου.
Δείχνοντάς τους το εσωτερικό της πολυκατοικίας που στεκόντουσαν.
Αυτές βγήκαν έξω στην βροχή και εγώ μπήκα μέσα στην πολυκατοικία.
Δεν είπαμε κάτι άλλο. "Πιασμένες αγκαζέ κάτω από την ομπρέλα" ήταν η τελευταία εικόνα που μου έμεινε...
Κάποιος θα πει ότι "έχασα την ομπρέλα".
Σιγά το πράγμα! Ομπρέλες μπορείς να πάρεις πολλές, όμως μια πράξη ανθρωπιάς πρέπει να την αρπάξεις πριν την χάσεις...
Δεν ήταν τίποτα το σπουδαιο για μένα...ήταν σπουδαίο όμως για εκείνες εκείνη τη στιγμή..και αυτό μου φτάνει.
Υ.Γ. Εάν όλοι μας
ενεργούσαμε με ενδιαφέρον για τους άλλους, τότε οι άλλοι δεν θα ήταν πλέον οι
"άλλοι" αλλά θα γινόντουσαν "εμείς"...
αρχιμ.Παύλος
Παπαδόπουλος
Δημοσίευση σχολίου