Οι παρακλήσεις για φέτος το Δεκαπενταύγουστο Παναγιά μου πήραν τέλος. Άκουσες αγωνίες, επιθυμίες, τάματα, υποσχέσεις...
Είδες δάκρυα και ιδρώτα αγωνίας να στάζουν από τα μάτια και το μέτωπο, άκουσες γέλια και κλάματα, είδες και τα παιδιά και τις γυναίκες και τους άνδρες να γονατίζουν, είδες...είδες...άκουσες...άκουσες...
Τάματα, λαμπάδες, καντήλια,θυμίαμα γέμισαν τις εκκλησιές στη Χάρη σου.
Όλα αυτά ξέρεις τι είναι;
Είναι η άδολη αγάπη του πιστού για σένα, είναι το ευχαριστώ μεγάλο ή μικρό για την βοήθεια που έδωσες, είναι το κοντοκομμένο λουλούδι του γιασεμιού της συγγνώμης και της υπόσχεσης ότι θα...αλλάξω.
Σε λίγες στιγμές θα έρθει η ώρα του εσπερινού η ώρα της δικής σου γιορτής θα ξεκινήσει. Η Γεσθημανή θα στολιστεί , θα βάλει τα καλά της θα υποδεχθεί την Κοίμησή σου, αλλά και την μετάστασή σου στους ουρανούς δίπλα στον Υιό σου και Θεό μας.
Φέτος θέλω να είμαι και εγώ εκεί κοντά σου, θα ήθελα και εγώ να γιορτάσω μαζί σου... όπως μπορέσω...όσο μπορέσω.
Δημοσίευση σχολίου