Οι άνθρωποι μπορεί να φοβόμαστε αλλά ο Κύριος δεν μας αφήνει

Γράφει ο Αρχιμανδρίτης
Κωνσταντίνος Χαραλαμπόπουλος
Ουδέποτε, αδελφοί μου, εγκαταλείπει ο Χριστός τα τέκνα Αυτού, όταν χαρακτηρίζονται υπό βαθείας και στερράς πίστεως. Αντιθέτως, ευρίσκεται πλησίον των και τα καθοδηγεί, τα ενθαρρύνει και τα διασώζει, εκ παντοίων κινδύνων. 

Πλειστάκις όμως οι άνθρωποι, φοβούμενοι το αβέβαιον της ζωής, ολιγοπιστούν και εγκαταλείπουν τον λιμένα της σωτη-ρίας που είναι ο Χριστός.

Τούτο συνέβη και εις τον Απόστολον Πέτρον, ο οποίος είναι γνωστός δια την ενθουσιώδη διάθεσίν του, η οποία ταχέως παρέρχεται. Αμφισβήτησεν ότι όντως είναι ο Διδάσκαλός Του ο περιπατών επί της θαλάσσης, ο οποίος και ήρχετο δια να τιθασεύση τα στοιχεία της φύσεως και να σώση από βέβαιον πνιγμόν τους μαθητάς, που ευρίσκοντο επί του πλοιαρίου. 

Και όταν εζήτησεν από τον Κύριον - δια να του αποδείξη ότι όντως είναι εκείνος - να περιπατήση και αυτός επί της θαλάσσης, πράγμα που έγινε - και πάλιν εντός του δεν υπήρχεν η πρέπουσα πίστις, με αποτέλεσμα να αρχίση να καταποντίζεται, εντός των κυμάτων. 

Η επιτίμησις του Κυρίου προς αυτόν «ολιγόπιστε, εις τι εδίστασας;» είναι η ιδία επιτίμησίς του και προς ημάς, αδελφοί μου, οι οποίοι δεν είμεθα εις θέσιν να αντιληφθώμεν την παρουσίαν του δια μέσου των περιστάσεων του καθενός εξ ημών, εις την ζωήν του. 

Φοβούμεθα, δειλιάζομεν, δεν έχομεν κατά νουν την μοναδικήν γλυκείαν μορφήν του, η οποία διασώζει και προλαμβάνει τας συμφοράς της ζωής. 

Ο άνθρωπος, ο όποιος αναμφιβόλως παλαίει με τας δυσμενείς σημερινάς συνθήκας του βίου και έχει κατά νουν τον κίνδυνον και το ναυάγιον, οφείλει να στρέψη τον νουν και την καρδίαν προς τον «περιπατούντα επί πτερύγων ανέμων» (Ψαλμ. ρε’, 3) Κύριον, ο οποίος προλαμβάνει τον καταποντισμόν και επαναφέρει την γαλήνην, εις την τεταραγμένην ανθρωπίνην ψυχήν. 

Είναι Εκείνος, ο οποίος μας λέγει «θαρσείτε, εγώ ειμί, μη φοβείσθε» πιστέψατε εις την θείαν εξουσίαν μου, πιστέψατε ότι εγώ επιβλέπω επί την γην, έχετε εντός υμών πίστιν ακράδαντον και μην παρασύρεσθε υπό των συμπληγάδων της ζωής, αλλά «πάντοτε χαίρετε, αδιαλλείπτως προσεύχεσθε, εν παντί ευχαριστείτε» (Α’ Θεσ. 5, 16 - 18). 

Εις αυτόν τον κυβερνήτην, ας εμπιστευθώμεν την ζωήν ημών και να είμεθα βέβαιοι, ότι η θεία αγαθότης Του θα μας οδήγηση εις τον λιμένα, της βασιλείας των ουρανών.