orthodoxia-ellhnismos.gr
Γράφει ὁ πατὴρ Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
Κυριακὴ E' Νηστειῶν Μάρκου Ι' 32-45
Ὅσο καὶ νὰ προσπαθεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ δείχνει ἁρμόζουσα συμπεριφορὰ καὶ ὅσο κι ἂν θέλει νὰ καλύψει κάποια ἰδιαίτερα ψυχικά του σημεῖα, θὰ ἔρθει κάποια στιγμὴ ποὺ μὲ τὴν ἴδια του τὴ συμπεριφορὰ θὰ ἀποκαλύψει ὁ ἴδιος τὸ πραγματικὸ ἐπίπεδο στὸ ὁποῖο βρίσκεται.
Ἡ Εὐαγγελικὴ Περικοπὴ τῆς Ε' Κυριακῆς τῶν Νηστειῶν, στὰ πρόσωπα τῶν μαθητῶν, πρωτίστως τῶν υἱῶν Ζεβεδαίου, αὐτὴ ἀκριβῶς τὴν ἀλήθεια διακηρύσσει.
Ἡ ὁμάδα τῶν δώδεκα, δὲν ἀντιλαμβάνεται τὴν σημασία τῶν λόγων τοῦ Κυρίου. Ἐνῶ ὁ Ἰησοῦς τοὺς προετοιμάζει γιὰ τὰ μεγάλα γεγονότα τοῦ Πάθους, ἐνῶ τοὺς κάνει λόγο γιὰ τὸ προαιώνιο σχέδιο τοῦ Θεοῦ ὑπὲρ τῆς λυτρώσεως καὶ Σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, οἱ ἴδιοι κινοῦνται μέσα στὰ στενὰ ἐπίπεδα τοῦ κόσμου τούτου καὶ μάλιστα στὴν πιὸ ἀρνητική του ἔκφραση ποὺ εἶναι ἡ δίψα γιὰ ἐξουσία. Τὸ αἴτημα μάλιστα τῶν δύο αὐταδέλφων Ἰακώβου καὶ Ἰωάννου, βρίσκεται τόσο ἔξω ἀπὸ τὰ ἐπιτρεπτὰ ὅρια, ὥστε ὁ ἴδιος ὁ Διδάσκαλος τοὺς ἐμποδίζει νὰ συνεχίζουν καὶ τοὺς ἐπαναφέρει μὲ τό “οὺκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε”.
Καὶ ἐπειδὴ καὶ πάλι οἱ ἁπλοϊκοὶ Μαθητὲς καὶ οἱ υἱοὶ τοῦ Ζεβεδαίου δὲν κατόρθωσαν ν' ἀντιληφθοῦν ποιὸς τελικῶς εἶναι ὁ σκοπός τοῦ νὰ εἶναι κανεὶς “συνέκδημος τοῦ Ἰησού”, στὴν συνέχεια ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου, μέσω τῆς ἐρωτήσεως περὶ τοῦ ποτηρίου καὶ τοῦ Βαπτίσματος, δηλ. τοῦ ἑκουσίου Του Πάθους, τοὺς προλέγει καὶ αὐτὰ ποὺ θὰ συμβοῦν, δηλ. τοὺς κόπους καὶ τὰ...
μαρτύρια ποὺ θὰ δεχθοῦν καὶ θὰ κλείσουν τὴν μοναδικὴ Ἀποστολική τους Ζωή.
Ἀκριβῶς δὲ ἐκεῖ, στοὺς κόπους καὶ στὶς θυσίες καὶ στὸ μαρτυρικὸ τέλος ποὺ ἐπαφίεται στὴν διάθεση καὶ στὴν προθυμία τῆς κάθε ψυχῆς, καθορίζεται καὶ ἡ θέση ποὺ θὰ λάβει ὁ καθένας στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Γι' αὐτό “τό καθίσαι ἐκ δεξιῶν καὶ ἐξ' εὐωνύμων οὐκ ἐστὶν ἐμοῦ δοῦναι, ἀλλ' οἶς ἠτοίμασται”.
Καὶ ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος, ἐπάνω σὲ αὐτὸν τὸν ἀποκαλυπτικὸ λόγο, ποὺ φανερώνει ὅτι ὁ Θεὸς δὲν κάνει διακρίσεις καὶ δὲν εἶναι προσωπολήπτης, θὰ κηρύξει: “ὁ δὲ λέγειν τοῦτον ἐστίν. Ἀποθανεῖσθε μὲν καὶ σφαγήσεσθε καὶ μαρτυρίω τιμηθήσεσθε τὸ μέντοι πρώτους γενέσθαι, οὐκ ἐστὶν ἐμὸν δοῦναι, ἀλλὰ τῶν ἀγωνιζομένων λαβεῖν διὰ πλείονος τῆς σπουδῆς.”.
Μετὰ ἀπ' αὐτὰ δὲν μπόρεσαν νὰ συγκρατηθοῦν οἱ ἄλλοι δέκα μαθητές. Ἄρχισαν νὰ ἀγανακτοῦν γιὰ τὴν συμπεριφορὰ αὐτὴ τοῦ Ἰακώβου καὶ τοῦ Ἰωάννου, οἱ ὁποῖοι ζητοῦσαν νὰ τοὺς παραγκωνίσουν καὶ νὰ τιμηθοῦν περισσότερο ἀπὸ αὐτούς. Ἄλλωστε βρισκόμαστε πρὸ τῆς Πεντηκοστῆς καὶ δικαιολογεῖται ἀπολύτως ἡ τόσο ἀνθρώπινη συμπεριφορά....
Ὅμως ὁ Κύριος δίνει τέλος στὴν ὅλη συζήτηση καὶ στὴν ταραχὴ τῶν πνευμάτων. Ἐσεῖς, τοὺς λέγει, δὲν μπορεῖτε νὰ ἔχετε τὴ νοοτροπία αὐτῶν ποὺ κατακυριεύουν καὶ κατεξουσιάζουν τὰ ἔθνη καὶ τοὺς ἀνθρώπους. Ἐσεῖς εἶσθε δικοί μου. Καὶ οἱ δικοί μου ἀνατρέπουν τὰ δεδομένα. Ὄχι μὲ αἱματηρὲς ἐπαναστάσεις, ἀλλὰ μὲ τὴν ἐπανάσταση τῆς ἀληθείας καὶ τῆς ἀγάπης. Ἐὰν ὄντως θέλετε νὰ γίνετε μεγάλοι, θὰ πρέπει νὰ ἀναστρέψετε τὴν κορυφὴ τῆς πυραμίδας. Καὶ ὅποιος ἐπιθυμεῖ νὰ εἶναι πρῶτος, ἂς φορέσει τὸ λέντιον τῆς ἱερᾶς διακονίας. Ὑπάρχει ἄραγε ἀμφιβολία στὸ ὅτι οἱ τελευταῖοι αὐτοὶ λόγοι τοῦ Κυρίου σωριάζουν τοὺς “κοινωνικοὺς κανόνες” καὶ ἐξοβελίζουν τὴν τακτικὴ καὶ τὰ στάνταρ τῆς ὁποιασδήποτε μορφῆς ἀναρριχήσεως;
Ἡ καθοδηγητικὴ καὶ βεβαίως ἀπόλυτη φράση, “Ὃς ἐὰν θέλη γενέσθαι μέγας ἐν ὑμίν, ἔσται ὑμῶν διακονος”, γιὰ τοὺς ἐκτός του Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ, τοὺς ἐκτὸς δηλ. ὀργανικοῦ μαζί Του συνδέσμου, ἀποτελεῖ λόγο ἀκατάληπτο καὶ φράση αὐτόχρημα τρομακτική. Ὅσον ἀφορᾶ δὲ ὁρισμένους ποὺ ἰσχυρίζονται, ὅτι εἶναι πιστοὶ καὶ δῆθεν “διακονούν” τὸν Ἰησοῦ, μᾶλλον φαίνεται τὴν ἐντολὴ αὐτὴ νὰ τὴν ἔχουν περάσει στὸν “φάκελο” ποὺ ἐπιγράφεται “λησμονημένοι λόγοι τοῦ Ἰησού”. Καὶ ἴσως κάποιοι ποὺ ἀναρριχήθηκαν σὲ διοικητικὲς κορυφές, εἴτε μὲ τὰ “φτερά” τους, εἴτε μὲ τὴν κλασσικὴ μέθοδο τοῦ σαλίγκαρου (κέρας καὶ σίελος), αὐτοί, μᾶλλον δείχνουν νὰ ἔχουν πληκτρολογήσει τὴν ὁριστικὴ διαγραφὴ τῆς ἐντολῆς αὐτῆς ἀπὸ τὸν “σκληρὸ δίσκο” τῆς συνειδήσεως.
Ἀλλὰ ὅσο κι ἂν οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ προσπαθοῦν νὰ λησμονοῦν τοὺς Εὐαγγελικοὺς λόγους, καὶ ὅσο κι ἂν θέλουν νὰ τοὺς διαγράψουν ἀπὸ τὴν καθημερινή τους συμπεριφορά, τὸ μόνο βέβαιο εἶναι πως “τό ρῆμα τοῦ Θεοῦ ἠμῶν μένει εἰς τὸν αἰώνα” (Ἤσ. Μ' 8). Εάν μάλιστα ἀντικρίσει κανεὶς τὸ θέμα τῆς ἐξουσίας καὶ κατ' ἐπέκταση τῆς ἐπιβολῆς της μέσα ἀπὸ τὸν δεύτερο πειρασμὸ τοῦ Κυρίου, “ἐὰν προσκυνήσεις ἐνώπιόν μου, ἔσται σου πάντα” (Λουκᾶ Δ' 7), τότε καθίσταται ἀμέσως ἀντιληπτὸ τὸ μέγεθος τοῦ ἀρνητικοῦ περιεχομένου τῆς παγίδας ποὺ ὀνομάζεται ἀρχομανία.
Πράγματι, ἐὰν ἀναλυθεῖ ἡ φωτογραφικὴ ἀπεικόνιση μέσα ἀπὸ τὴν ὁποία ἀναδεικνύεται ὁ Εὐαγγελικὸς λόγος, φαίνεται ὅτι ἡ διάσταση αὐτὴ τοῦ “κατεξουσιάζουσιν” ἀνιχνεύεται ἀπὸ τὰ ἄκρως κοσμικὰ καὶ πολιτικά, ἕως καὶ αὐτὰ τὰ “πνευματικά”, ποὺ στηρίζονται ἀκόμα καὶ σὲ ἐκκλησιαστικὰ βάθρα μὲ “μακραίωνες παραδόσεις”.
Ἡ ψαλίδα ἀνοίγεται ἀπὸ τὰ πλέγματα κατωτερότητας καὶ ἀπὸ ἄλλες τραυματικὲς καταστάσεις τῆς παιδικῆς, ἐφηβικῆς ἡλικίας, ποὺ ἀποκαλύπτονται στὸν τρόπο συμπεριφορᾶς, καὶ διοικήσεως, ἕως καὶ στὸ νὰ ἐντάσσεται κανεὶς συνειδητὰ στὸν κύκλο τοῦ Ἰούδα, χρησιμοποιώντας τὴν ἐξουσία γιὰ νὰ ὑλοποιήσει καταχθόνια σχέδια σκοτεινῶν κέντρων ποὺ μισοῦν τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του. Φυσικὰ γιὰ τὴν τελευταία αὐτὴ τῶν περιπτώσεων, ἰσχύει ὁ καταπληκτικὸς λόγος τοῦ Γέροντος Παϊσίου ὄτι “μπορεί νὰ ὀργώνει ὁ διάβολος, πίσω ὅμως ἔρχεται καὶ σπέρνει ὁ Χριστός”.
Ἀλλὰ δὲν χρειάζεται νὰ ψάξει νὰ βρεῖ κανεὶς τὸ ποῦ καὶ ποιοὶ εἶναι αὐτοὶ ποὺ χρησιμοποιοῦν τὴν ἐξουσία γιὰ νὰ ἀσκοῦν ἀπόλυτη καὶ ἀνεξέλεγκτη κυριαρχία στὰ Ἔθνη. Αὐτὸ τὸ βλέπει κανεὶς εὔκολα, ἀλλὰ καὶ ἐὰν εἶναι τόσο καλὰ καμουφλαρισμένο, ἀργὰ ἢ γρήγορα θ' ἀποκαλυφθεῖ, ἀφοῦ θὰ λειτουργήσει ὁ ἀδήριτος πνευματικὸς νόμος “ουκ ἔστι κρυπτὸν ὁ οὐ φανερὸν γενήσεται, οὐδὲ ἀπόκρυφον ὁ οὐ γνωσθήσεται καὶ εἰς φανερὸν ἔλθη” (Λουκ. Η' 17).
Ναί, αὐτὸ ἤδη συμβαίνει καὶ θὰ συνεχίσει νὰ συμβαίνει, διότι ὅλοι αὐτοὶ ἀπλῶς “δοκοῦντες ἄρχειν καὶ κατακυριεύσουσιν καὶ κατεξουσιάζουσιν”. Απλῶς νομίζουν ὅτι κατέχουν οὐσιαστικὴ ἐξουσία. Δὲν γνωρίζουν ὅτι, ὁ Θεὸς ἁπλῶς τοὺς ἀνέχεται μόνο γιὰ λόγους γενικώτερου πνευματικοῦ συμφέροντος καὶ ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Τριαδικὸς Θεὸς εἶναι ὁ Κυβερνήτης τοῦ σύμπαντος κόσμου.
Ὅμως, ἂς στρέψουμε τὸ βλέμμα ἐντός, καὶ ἂς ἐρωτήσουμε ἑαυτούς, τοὺς ἀδελφοὺς καὶ φίλους στὴν συνέχεια. Μήπως σὲ αὐτὸ τὸν πειρασμὸ τῶν μαθητῶν πέφτουμε καὶ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι; Μήπως πάλι ἡ ψυχολογία μας καὶ ἡ νοοτροπία, τόσο ἐντός της “κατ' οἶκον ἐκκλησίας”, ὅσο καὶ σ' αὐτὸν τὸν ἐργασιακὸ χῶρο, μήπως, ἐρωτοῦμε δὲν ἀπέχει καὶ πολὺ ἀπὸ αὐτούς, ποῦ φέρει παράδειγμα πρὸς ἀποφυγὴν ὁ Κύριος;
Μήπως δὲν ἔχουμε ἀκόμα συνειδητοποιήσει, ὄτι “Ος ἐὰν θέλει γενέσθαι μέγας ἐν ὑμίν, ἔσται ὑμῶν διακονος”; Καὶ γιὰ νὰ μὴν ὑπάρχει κάποια ἀμφιβολία στὸ τί ἐννοεῖ ὁ Κύριος, οἱ δύο τελευταῖοι στίχοι τῆς περικοπῆς, γίνονται τόσο καταλυτικοὶ ποὺ παρασύρουν ὁποιοδήποτε ἐμπόδιο εἴτε λογικό, εἴτε ψυχολογικό, εἴτε ὀ,τιδήποτε εἶναι δυνατὸν νὰ σταθεῖ ἐμπόδιο τόσο στὴν ἀντικειμενικὴ κατανόηση, ὅσο καὶ στὴν πιστὴ ἐφαρμογή.
«ὃς ἐὰν θέλη ὑμῶν γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος· καὶ γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι, καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν»!
Λόγια ὄμορφα καὶ θεωρίες ἀνεφάρμοστες; Μόνο αὐτὸ δὲν ἰσχύει γιὰ τοὺς λόγους τοῦ Χριστοῦ. Ἐμεῖς ὅμως ἂς μὴν ποῦμε τίποτε ἄλλο. Ἂς μιλήσουν τὰ Ἱερὰ Κείμενα. Ἄλλωστε μετὰ ἀπὸ λίγο θὰ Τὸν δοῦν οἱ μαθητὲς ζωσμένον τὸ λέντιον νὰ τοὺς διακονεῖ, ρωτώντας “Γινωσκετε τί πεποίηκα ὑμίν”; Και ταυτοχρόνως θὰ ὑπογραμμίσει γιὰ τοὺς μαθητὲς τοῦ ὅλων τῶν αἰώνων: “ὑπόδειγμα δέδωκα ὑμίν, ἴνα καθὼς ἐγὼ ἐποίησα ὑμὶν καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε” (Ἰωάν. ΙΓ' 12-15).
Ἀδελφοί μου σὲ τέτοιου εἴδους ἀποκαλύψεις καὶ σὲ τέτοια οὐράνια συμπεριφορὰ τοῦ Θεανθρώπου, ἴσως ἁρμόζει ἡ σιωπὴ μέσα στὴν κατανυκτικὴ ἀτμόσφαιρα ποὺ μᾶς προσφέρουν οἱ ἱερὲς ἀκολουθίες. Μέσα σ' αὐτὴ τὴν “εὔλαλον σιωπήν” ποὺ ἀνοίγει τὰ ὦτα τῆς καρδίας καὶ ἐξαγιάζει τὸν νοῦ, ἔρχεται τὸ βίωμα τῆς ἐν Χριστῷ κατανοήσεως καὶ στὴν συνέχεια ἡ πράξη ποὺ συντρίβει ὅλα τὰ κατὰ κόσμον δεδομένα καὶ ὅλες τὶς παραστάσεις ποὺ ἐπιζητοῦν νὰ «καθοδηγοῦν», μᾶλλον νὰ μᾶς ἐγκλωβίζουν τὴν ψυχή.
Ἀλλὰ μὲ τὰ νέα αὐτὰ δεδομένα τῆς χάριτος καὶ δίχως νὰ τὸ καταλάβουμε, βρεθήκαμε μὲ τὸν ὅμιλο τῶν μαθητῶν μπροστὰ στὶς πύλες τῆς Ἱερουσαλήμ. Ἂς ἑτοιμασθοῦμε μαζί τους, διότι σὲ λίγο ἀποχαιρετοῦμε τὴν γλυκιὰ ἡσυχία καὶ τὴν ζωντανὴ διδαχὴ τοῦ Ἰησοῦ καὶ θὰ ἀναμειχθοῦμε μὲ τὸν ὄχλο ποὺ ἤδη ἐξέρχεται μὲ τὰ “βαϊα τῶν φοινίκων εἰς ὑπάντησιν αὐτὼ” (Ἰωάν, ΙΒ' 13). Αμήν.
Δημοσίευση σχολίου