ΜΗΝΥΜΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΑΠΘ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΙΔΡΥΣΗΣ «ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΙΣΛΑΜΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ»

katanixis.blogspot.gr

ΜΗΝΥΜΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΑΠΘ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΙΔΡΥΣΗΣ «ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΙΣΛΑΜΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ»

Ως φοιτητές του Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ, έχοντας πληροφορηθεί μόλις προσφάτως τα σχέδια ορισμένων προσώπων για ίδρυση «τμήματος ισλαμικών σπουδών» εντός της ιστορικής Σχολής μας, επιθυμούμε να τοποθετηθούμε και να διατρανώσουμε την πλήρη και κάθετη αντίθεσή μας προς κάθε εμπλεκόμενο! Η αντίθεσή μας αυτή, δεν είναι αυθαίρετη και αναιτιολόγητη, ούτε καταφέρεται ενάντια σε όσους ανθρώπους θρησκεύουν στο Ισλάμ, άλλωστε η πίστη του καθενός αποτελεί αναφαίρετο θεμελιώδες δικαίωμα, το οποίο κατοχυρώνεται θεσμικά  από το Ελληνικό Σύνταγμα.  Αυτό το οποίο μας κάνει στη συγκεκριμένη περίπτωση αντίθετους σε ένα τέτοιο σχέδιο είναι:

Α) το γεγονός πως για πρώτη φορά σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και δή σε χώρα Ορθόδοξη, επιχειρείται με προκλητικό τρόπο το αντισυνταγματικό εγχείρημα της θεσμικής καθιέρωσης και αναγνώρισης στον ευαίσθητο χώρο της παιδείας, και μάλιστα στην ανώτατη βαθμίδα, που είναι το Πανεπιστήμιο, ενός θρησκευτικού μορφώματος που απορρίπτει το βασικό δόγμα της Τριαδικότητας του Αγίου Θεού, και που καθυβρίζει τη θεότητα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, κάτι που αποτελεί ξεκάθαρα «βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος». Επειδή το θέμα της σωτηριολογίας, εξ απόψεως ορθοδόξου, φαίνεται πως δεν απασχολεί τους υπέρμαχους αυτού του σχεδίου, τους υπενθυμίζουμε απλώς ότι ο Ευαγγελιστής Ιωάννης τονίζει ξεκάθαρα πως «τίς ἐστιν ὁ ψεύστης εἰ μὴ ὁ ἀρνούμενος ὅτι ᾿Ιησοῦς οὐκ ἔστιν ὁ Χριστός; οὗτός ἐστιν ὁ ἀντίχριστος, ὁ ἀρνούμενος τὸν πατέρα καὶ τὸν υἱόν.   πᾶς ὁ ἀρνούμενος τὸν υἱὸν οὐδὲ τὸν πατέρα ἔχει.»^[1] .

Β) διότι το Ισλάμ αποτελεί ένα αντιδημοκρατικό, βίαιο και ρατσιστικό ανθρωποπαθές κατασκεύασμα, η διδασκαλία του οποίου -δια μέσου τουανίερου Κορανίου- προτρέπει τους «πιστούς» σε πράξεις βίας εις βάρος των «απίστων», όλων όσων δηλαδή δεν ασπάζονται το Ισλάμ, με βάση το Κοράνι. Πως είναι δυνατόν να αποδεχθούμε στους κόλπους μιας ορθόδοξης, επί τη βάση της, Θεολογικής Σχολής, να διδάσκεται μια θρησκεία με έντονα στοιχεία φασισμού, που καταπιέζει πληθώρα κοινωνικών ομάδων, όπως είναι οι γυναίκες, επί παραδείγματι, που εξευτελίζονται με βαρβαρότητα «εν ονόματι της πίστεως»; Πώς είναι δυνατόν να ενστερνιζόμαστε την «απαίτηση» των εκπροσώπων του Ισλάμ, να λάβουν βήμα εκπαιδευτικό σε μία, πνευματικά, ετέρου γένους χώρα, ως δικαίωμα που απορρέει από την «αρχή της αναλογικότητας», όταν οι ίδιοι οι ισλαμιστές στις χώρες τους καταπατούν κάθε έννοια θρησκευτικής ελευθερίας και δικαίου; Πώς παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι, σχεδόν σε καθημερινή βάση, πολλοί Χριστιανοί μαρτυρούν στα χέρια μουσουλμάνων φονταμενταλιστών στις ισλαμικές χώρες;

Γ) επειδή οι λόγοι τους οποίους επικαλούνται οι υποστηρικτές του σχεδίου είναι τάχα «εθνικοί», για να εκπαιδεύονται οι ιεροδιδάσκαλοι της μειονότητας σε επίπεδο πανεπιστημιακό κι όχι από τις παράνομες μουφτείες του τουρκικού προξενείου, ερωτούμε: Ακόμα κι αν πρόκειται για πολιτικό σχεδιασμό του «κεντρικού κράτους των Αθηνών», πόσο αξιόπιστη μπορούμε να θεωρήσουμε μια τέτοια πολιτική, όταν το ελληνικό κράτος παραμένει μονίμως ενδοτικό στην εξωτερική πολιτική του, μη διεκδικώντας ούτε τα ιστορικά δίκαιά του, στα πλαίσια της «αρχής της αναλογικότητας»; Ποιος μπορεί άραγε να αποκλείσει το ενδεχόμενο, πίσω από την ίδρυση ενός «τμήματος ισλαμικών σπουδών» να βρίσκεται μία στρατηγική επιδίωξη της Άγκυρας για «μετατόπιση» του θρακικού ζητήματος προς την ενδοχώρα; Επιπλέον, ποιος μπορεί να διασφαλίσει ότι οι «εκπαιδευτές» του εν λόγω τμήματος, δεν θα συνεχίσουν να ορίζονται εμμέσως πλην σαφώς από την Άγκυρα;

Δ) σε μια εποχή που γίνεται πολλή φασαρία για τον ομολογιακό ή μη, χαρακτήρα που θα πρέπει να έχει το μάθημα των θρησκευτικών στην ελληνική δημόσια εκπαίδευση, με ποιο κριτήριο ορισμένοι πολέμιοι του ομολογιακού μαθήματος, εισηγούνται και αποδέχονται την ίδρυση ενός «τμήματος ισλαμικών σπουδών», που η διδασκαλία του θα βασίζεται στο Κοράνιο, και άρα στην «ομολογιακή κατάρτιση» των μουσουλμάνων; Άραγε ισχύουν άλλα κριτήρια για τον τρόπο διδασκαλίας του Ισλάμ, και άλλα για τον τρόπο διδασκαλίας της Ορθοδοξίας;

Ε) τέλος, θα πρέπει να θυμίσουμε σε κάποιους ότι η Θεολογική Σχολή της Θεσσαλονίκης, αποτελεί παγκόσμιο σημείο αναφοράς για τις σπουδές Ορθοδόξων, αλλά και μη Ορθοδόξων, ένα οικουμενικό κέντρο Ορθοδόξων Σπουδών. Η Θεολογική Σχολή της Θεσσαλονίκης είναι ένας τίτλος τιμής από μόνη της, για όσους είχαν και έχουν την ευλογία να σπουδάζουν στα ιερά χώματα της Συμβασιλεύουσας του Βυζαντίου, και πόλεως του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλήτου και του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Διερωτώμεθα λοιπόν, πως θα επιτρέψουμε έτσι, «ελαφρά τη καρδία», αυτό το παγκοσμίου φήμης πανορθόδοξο κέντρο σπουδών, να αλωθεί με υπογραφή δική μας, από τους εκπροσώπους του φονταμενταλιστικού Ισλάμ;

Εν κατακλείδι, επιθυμούμε να αναφέρουμε πως ως Ορθόδοξοι πρωτίστως φοιτητές του Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ, προβληματιστήκαμε ιδιαιτέρως όταν πληροφορηθήκαμε ότι επίκειται αυτή η αιφνιδιαστική εξέλιξη για την αγαπημένη μας Σχολή. Ενθυμούμενοι μάλιστα το τραγικό γεγονός που έλαβε χώρα πρίν από περίπου ένα χρόνο στο Λονδίνο, όταν ένας φονταμενταλιστής ισλαμιστής αποκεφάλισε στη μέση του δρόμου δύο άτυχους χριστιανούς πολίτες και ερευνώντας στο διαδίκτυο κάποιες παραπάνω λεπτομέρειες της υπόθεσης, με έκπληξη διαπιστώσαμε πως ο σφαγέας του Λονδίνου είχε προσηλυτιστεί εντός του αγγλικού εδάφους, από σχολή ισλαμική, η οποία είχε κρατική στήριξη και χρηματοδότηση. Δεν αποτελούσε δηλαδή η φρίκη αυτή προϊόν έλευσης ισλαμιστών μεταναστών, αλλά δημιουργίας τρομοκρατών εντός του αγγλικού εδάφους από την αρχή μέχρι το τέλος, μέσω προσηλυτισμού^[2]. Αναλογιζόμενοι λοιπόν αυτό το πρόσφατο τραγικό περιστατικό σε μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, ευχόμαστε και ελπίζουμε να πρυτανεύσει η σύνεση μεταξύ όλων των εμπλεκόμενων αρμόδιων φορέων, που θα κληθούν να αποφασίσουν για αυτό το τόσο σημαντικό ζήτημα που αφορά την ταυτότητα της Σχολής μας.