από την Ι.Μ.Βελγίου
Με ιδιαίτερη λαμπρότητα και μέσα σε κλίμα πνευματικής ανάτασης υποδέχθηκε η εν Ολλανδία Ορθόδοξος Εκκλησία τον νέο Μητροπολίτη της, τον Σεβασμ. κ. Αθηναγόρα στον Ιερό Καθεδρικό Ναό του Αγίου Νικόλαου Ρόττερνταμ. Στον κατάμεστο από πιστούς Ναό, ο νέος Μητροπολίτης, ο τρίτος κατά σειρά στην εκκλησιαστική ιστορία των Κάτω Χωρών, τέλεσε την Θεία Λειτουργία δίνοντας το πρώτο δείγμα της εκκλησιαστικής του μαρτυρίας σε αυτή την νέα φάση που απεργάστηκε για την τοπική Εκκλησία η Πρόνοια του Θεού.
Ο νέος Μητροπολίτης κ. Αθηναγόρας συλλειτούργησε μετά του Θεοφιλέστατου Επισκόπου Ευμένειας κ. Μάξιμου και πρεσβυτέρων από διαφορετικές εκκλησιαστικές δικαιοδοσίες και ενορίες της Ολλανδίας. Το λειτουργικό κείμενο της Θείας Ευχαριστίας ιερουργήθηκε στα ελληνικά, ολλανδικά και ρωσικά έτσι ώστε όλοι οι μετέχοντες γεύθηκαν της εμπειρίας του πως “γλῶσσαι δὲ νῦν ἐσοφίσθησαν, διὰ τὴν δόξαν τῆς θεογνωσίας”(δοξαστικό της Πεντηκοστής).
Παρευρέθηκαν οι πρέσβεις της Ελλάδος κα ΘηρεσίαΑγγελάτου και της Κύπρου κ. Κυριακός Π. Κούρος. Τιμητική ήταν και η παρουσία του Αρχιεπισκόπου των Παλαιοκαθολικών στην Ολλανδία κ. Joris Vercammen, ο οποίος ευγενικά συμμετείχε προσευχόμενος στην χαρά των ορθοδόξων για τον νέο Μητροπολίτη τους. Τους χορούς των ιεροψαλτών που έψαλαν σύμφωνα με το πατρώο πατριαρχικό ύφος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας διηύθυνε ο εντιμολογιώτατος ιεροψάλτης κ. Δημήτριος Ζαγγανάς.
Μετά το πέρας της Μυσταγωγίας στην αγκαλιά του περικαλλούς ναού, ο νέος Μητροπολίτης Βελγίου, Ολλανδίας και Λουξεμβούργου κ. Αθηναγόρας απηύθυνε τον θεμέλιο λόγο της ποιμαντορίας του στην Ολλανδία, στα ελληνικά και στα ολλανδικά. Στην κατάθεσή του αυτή προσπάθησε να κεντρίσει τρυφερά τις συνειδήσεις των πιστών εμπνέοντάς τους και αναζωπυρώνοντας το χάρισμα της ορθόδοξης χριστιανικής μαρτυρίας τους στην μεγάλη αυτή χώρα. Το έκανε με πνεύμα βαθιάς ευχαριστίας και ευγνωμοσύνης προς τους κτήτορες και θεμελιωτές της ορθοδόξου παρουσίας εκεί, πνευματικό γέννημα και κληρονόμος των οποίων είναι και ο ίδιος, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Δὲν εἶναι λοιπὸν παράδοξο ὅτι μόλις οἱ Ἕλληνες ἐγκαθίστανται κάπου, πρῶτα ἀναζητοῦν πῶς νὰ ἐξασφαλίσουν μία λειτουργικὴ ζωή, εἴτε εἶναι εἰς τὴν Ἀμερικὴ, εἴτε εἰς τὸν Καναδᾶ, εἴτε εἰς τὶς Χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς, εἴτε εἰς τὴν Ἀφρικήν, εἴτε εἰς τὴν Εὐρώπην. Γνωρίζουμε ὅλοι τὸ ὡραῖο παράδειγμα αὐτῶν τῶν Ἑλλήνων ἐμπόρων οἱ ὁποῖοι, ὅταν ἦρθαν εἰς τὰ μέσα τοῦ 18ου αἰῶνος νὰ ἐγκατασταθῦν εἰς τὴν Ὁλλανδίαν καὶ συγκεκριμμένα εἰς τὸ Ἄμστερνταμ, ἀνέγειραν, μὲ τὴν εὐλογίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, μία ἐνορία ἀφιερωμένη εἰς τὴν Ἁγία Αἰκατερίνα. Αὐτοὶ οἱ Ἕλληνες ἔμποροι δὲν ἤθελαν νὰ ὁμολογοῦν τὴν πίστη τους μόνον μεταξύ τους ἀλλὰ προσκάλεσαν καὶ τοὺς ἄλλους ὀρθοδόξους πιστοὺς νὰ τελοῦν μαζὶ τὶς ἱερὲς ἀκολουθίες. Καὶ ἔκαναν καὶ κάτι ἀκόμη καλύτερο· ἐφρόντισαν, ἀπὸ τὸ 1760, νὰ μεταφρασθῆ ἡ Θεία Λειτουργία ἀπὸ τὰ Ἑλληνικὰ εἰς τὰ Ὁλλανδικὰ καὶ νὰ ἐκτυπωθῆ εἰς ἐκατοντάδες ἀντίτυπα. Μιὰ ἐκπληκτικὴ πράξη διὰ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην! Εἶχαν μία σφοδρὴ ἐπιθυμία: νὰ κάνουν γνωστὰ στοὺς αὐτόχθονες τὸν πλοῦτο καὶ τὴν ζωὴ τῆς Ὀρθοδόξου λατρείας».
“Επόμενοι τοις αγίοις πατράσιν” κλήθηκαν οι ιερείς και οι πιστοί σε μια καλλιέργεια εκκλησιαστικής συνείδησης θεμελιωμένης στην Θεία Ευχαριστία και εγκεντρισμένης στην πατερική διδασκαλία που να ανοίγει την αγκαλιά της σε όλους και όπως τόνισε: «Δὲν μποροῦμε νὰ διακηρύττουμε ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία ἔχει πολλὰ νὰ προσφέρῃ εἰς τὸν σύγχρονον ἄνθρωπον καὶ εἰς τὴν κοινωνία, καὶ ταυτόχρονα νὰ κρατοῦμε κλειστὲς τὶς πόρτες μας καὶ νὰ ζοῦμε τὴν πίστη μας...».
Στρέφοντας στην συνέχεια την πηδαλιούχο του λόγου του προς την νεότητα. Την κατέστησε ποιμαντικό του προσανατολισμό, καλώντας τους πάντες, γονείς και ωριμότερους στην ηλικία, από την μια να απέχουν από βιαστικές κρίσεις για τους νέους και από την άλλη να τους αναγνωρίζουν την θεμελιώδη αρχή τού ότι εν τέλει οι ίδιοι θα είναι υπεύθυνοι για τον εαυτό τους.
Προσκαλώντας σε μια πνευματική πανστρατιά στηριγμένη στην συνεργασία επικαλέστηκε την σοφή ρήση του Οικουμενικού μας Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου: «Ὅλα λύνονται πρόσωπον πρὸς πρόσωπον. Τίποτε δὲν λύνεται ἐὰν γυρνοῦμε τὴν πλάτη ὁ ἕνας εἰς τὸν ἄλλον καὶ κρατοῦμε κλειστὴ τὴν πόρτα μας». Η Ολλανδία φύσει και θέση λόγω της ιστορίας της αποτελεί πυξίδα ελευθερίας, διάλογου και συνεργασίας πρώτα με τους εντός της αυτής πίστεως, ακόλουθα με τους περί αυτήν και τέλος με όσους ακόμη δεν μυήθηκαν στο μυστήριο της σωτηρίας. Έλληνες, φιλέλληνες, Ολλανδοί, πολιτιστικοί φορείς, ομόδοξοι και ετερόδοξοι, εκπρόσωποι των πρεσβειών, κλήθηκαν άπαντες να συμβάλουν με πνεύμα συνεννόησης στα διαφορετικά πεδία ζωής όπου συναντιέται η παρουσία τους με την μαρτυρία της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ολλανδία.
Περατώνοντας τον λόγο του κατέθεσε την αφοσίωση της εκκλησιαστικής ζωής του προς δύο κατευθύνσεις. Από την μια προς την Μητέρα Εκκλησία, το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο και τον πηδαλιούχο του Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο, που τον τίμησαν με την ανάθεση ενός τόσο υψηλού πνευματικού έργου όπως αυτό της ανάθεσης της ποιμαντορίας των Κάτω Χωρών και από την άλλη την αφοσίωση του στον λαό του Θεού και την σωτηρία ενός εκάστου.
Ακολούθως, ο εφημέριος του Καθεδρικού ναού π. Χρήστος Σιδηρόπουλος προσέφερε ένα αναμνηστικό δώρο στον Σεβασμιώτατο εκ μέρους της ενορίας. Η όλη υποδοχή ολοκληρώθηκε με την παράθεση δεξίωσης για όλο το πλήρωμα της εκκλησίας σε παρακείμενη του ναού αίθουσα.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ολλανδία «δὲν μπορεῖ νὰ συνεχίσῃ νὰ εἶναι ὡς ἕνα παράρτημα τῆς Μητροπόλεώς μας, ἀλλὰ πρέπει νὰ γίνῃ ἕνα καθ’ ὁλοκληρίαν μέλος της μὲ καλὰ ὀργανωμένες ἐνορίες... ἀξίων τοῦ ὀνόματός τους, εἰς τὸ Ἄμστερνταμ, εἰς τὴν Χάγην...».
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βελγίου, Ολλανδίας και Λουξεμβούργου κ. Αθηναγόρας χθες έβαλε το πνευματικό αλέτρι στην εύφορη γη της χώρας των λουλουδιών, σαν καλός εργάτης των ευαγγελικών εντολών. Εναπόκειται τώρα σε όλο το πλήρωμα της τοπικής Εκκλησίας, με επιμέλεια, να υπηρετήσει την επικείμενη πνευματική ανθοφορία ανταποκρινόμενο στην κλήση του Ποιμενάρχη του.
Δημοσίευση σχολίου